Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

Κυκλοφορεί 21 Μαρτίου

Το λίγο σου, είναι πολύ...

(η κάθε μέρα που μας χαρίζεται είναι δώρο)
Βράδυ Τρίτης. Εδώ και δύο ώρες ο μικρός κοιμήθηκε στο πίσω κάθισμα, μαζί του συντονίστηκε και ο σκύλος. Από τα ηχεία επαναλαμβάνεται το ίδιο κομμάτι, μια τρελή μελωδία πιάνου. Κόλλησα μαζί του όπως κολλάω σε ότι αγαπάω. Οι νταλίκες μονότονα παρεμβάλλονται στη διαδρομή. Θα έπρεπε να νιώθω κούραση, έφυγα για Αθήνα, παρέλαβα τον μικρό μου «…μπαμπά έχουν απεργία στο σχολείο Τετάρτη και Πέμπτη θα έρθεις να με πάρεις;» και επιστρέφουμε αυθημερόν μαζί Θεσσαλονίκη. Οι χειρότερες σκέψεις όμως δεν επιτρέπουν να χαλαρώσω.

«Δεν μπορώ άλλο να κάνω τον καραγκιόζη για να τους δίνω κουράγιο...», είπε αυτή που άντεξε 4 βάρβαρες επιθέσεις, όταν της έδιναν λίγους μήνες ζωής μόνο. Έσπασε τώρα «Δεν αντέχω άλλο» και ξέσπασε σε κλάματα. Γοερό, βαθύ. Μιλήσαμε μέσω τηλεφώνου το μεσημέρι κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Ταξιδεύοντας είδα πως μπαίνει η Άνοιξη και ήθελα αυτή που θύελλες και καταιγίδες τη βαραίνουν, να τη έπαιρνα και να πηγαίναμε μια βόλτα το σαββατοκύριακο... «Η αδελφή μου χθες αφαίρεσε τους δύο μαστούς προληπτικά, μετά από πολλές αναβολές, υπάρχει γονίδιο είπαν οι γιατροί». Η μάννα τους σε παρανοϊκή κατάσταση, ο πατέρας στο δικό του δράμα και αυτή, η πιο χτυπημένη, να χαρίζει το γέλιο και το κουράγιο σε όλους όσους τη περιτριγυρίζουμε. Δεν μπορώ αλλά ούτε θέλω να δώσω όλες τις διαστάσεις της ιστορίας, είναι πράγματα που δεν μοιράζονται.

Τα σπέρματα της πίκρας ενός δικού σου ανθρώπου λειτουργούν σαν αντανακλαστικό που σε σπρώχνει να ξανακοιτάξεις τη καθημερινή σου ρουτίνα. Ο μικρός μου αποκοιμήθηκε, αγνοώντας όσα συνέβαιναν, καταργώντας τις χρονικές αποστάσεις Μια γλυκιά αίσθηση σιγά-σιγά με πλημμύρισε, εκτοπίζοντας τις ερεβώδεις σκέψεις. Είναι μοναδική η αίσθηση το αγαπημένο σου να κουρνιάζει ήσυχα κοντά σου και να ονειρεύεται. Μόνο όποιος έχει ξενυχτίσει μαγνητισμένος πάνω από ένα λατρεμένο πρόσωπο που αγκάλιασε ο ύπνος μπορεί να το κατανοήσει αυτό. Οι λέξεις, σπάνια κεντράρουν. Συνήθως είναι κατώτερες των περιστάσεων και άλλοτε πελαγοδρομούν σε ανούσιες υπερβολές. Εκείνη την ώρα ένιωθα σαν αυτά τα φθηνά φουσκωτά πλαστικά των παιδιών, τεραστίων αναλογικά διαστάσεων, που έχει γεμίσει με αέριο ευτυχία. «Πόσο να βάλω;» είπε ο βενζινάς στο δρόμο. «Φούλαρε το... γέμισε το ως το τέρμα», απάντησα έχοντας στο μυαλό πως δεν θέλω να σταματήσω. Όταν σου προσφέρεται η δυνατότητα να ¨γεμίσεις¨ σκέφτομαι δεν πρέπει να μιζεριάζεις. Άστο να ξεχειλίσει και αυτές τις σταγόνες που θα περισσέψουν να γλύψεις αχόρταγα.

Έκανα μερικά βήματα προς την άκρη του βενζινάδικου, μύριζε άνοιξη. Αφηρημένα συνειδητοποίησα ότι το βλέμμα μου εστιάστηκε σε μια σειρά από κάμπιες. Είχαν σχηματίσει ένα μεγάλο σταυρό και ενωμένες η μία με την άλλη εκτελούσαν τη φιδίσια διαδρομή τους. Η ζωή τελικά αν το προσέξεις μπορείς και να την εντοπίσεις να κρύβεται κάτω από μια πατούσα, στο αποτύπωμα που αφήνει στο χορτάρι. Στο ίχνος που χαράζει ένα σαλιγκάρι στο νοτισμένο χώμα. Στο βλέμμα που θα συναντήσεις στα ξαφνικά μέσα στο πλήθος στη τρελή κίνηση. Σε ένα άγγιγμα ποθητό. Πάνω από μια λιχουδιά. Στην άκρη από ένα κουτάλι που αναδεύει τη κρέμα του καφέ. Στο βάρος που έχει το πέταγμα μιας μικρής άγριας μέλισσας. Στη διάγνωση της Παρασκευής που μπορεί να της χαρίσει άλλους τρεις μήνες παράταση. Μια μικρή ελπίδα, ένας οιωνός είναι η ουσία που εκκρίνει το μέλι . Στο σημείο που σε αγγίζει αφήνει τα διαπιστευτήρια της.

Κατά τα άλλα το σίγουρο είναι ότι θα εξακολουθήσουμε να αντιλαμβανόμαστε χονδροειδώς τη καθημερινοτητα μας, η ματιά θα συνεχίσει να περνάει φευγαλέα από πάνω της ζώντας με το μαράζι μιας προσδοκίας αγνοώντας προκλητικά όσα ήδη έχουμε πλάι μας, γύρω μας. Ίσως για αυτό, όχι μόνο σε όσους ονειρεύονται διακοπές σε πολυτελή resort, ελβετικά σαλέ, αλλά και σε όσους εναρμονίστηκαν με μια καθημερινότητα δούναι-λαβείν, συγκέντρωσης υλικών αγαθών και τίτλων αν δεν βιώσουν μια καταστροφή θα συνεχίσουν να τους φαίνονται φαιδροί και χαμένοι όσοι παθιάζονται με το χρώμα που έχουν τα φτερά μιας πεταλούδας.
19.03.08.11.41

Έτσι καθώς μπαίνουμε στην άνοιξη...

Τετάρτη βράδυ πήγα μόνος μου στο -υπόγειο- Μικρό Θέατρο να παρακολουθήσω την 55η ανοιχτή πρόβα του Κώστα Θεοδώρου, που αυτή τη φορά ήταν ένα σλάιτς σόου με συνοδεία μουσικής. Πριν αρχίσει η παράσταση χαιρετήθηκα με τον Γιώργο, έναν παλιό φίλο του Θεοδώρου από τα μέρη του κι επειδή ο χώρος δεν ήταν και τόσο γεμάτος όπως άλλες φορές, του είπα «σήμερα παίζουν κι άλλα πράγματα στην πόλη, είναι και το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ…».
Στη σκηνή υπήρχε στημένη μια οθόνη και βγήκε δίπλα της ο Κώστας Θεοδώρου και είπε ότι στην αρχή θα προβαλόταν μια μικρή ενότητα με μερικές δικές του φωτογραφίες, θα ακολουθούσε μια ενότητα της Φωτεινής Ποταμιά κι έπειτα μια ακόμα ενότητα του Σωκράτη Νίκογλου πριν το διάλειμμα και μετά το διάλειμμα μια ενότητα του Λάμπρου Κυριακού, ενώ η προβολή θα έκλεινε πάλι με μια μικρή ενότητα του ίδιου.
Τα φώτα χαμήλωσαν κι άρχισε η προβολή με τον Κώστα Θεοδώρου να παίζει (αθέατος) μουσική πίσω από την οθόνη. Η δική του φωτογραφική ενότητα ήταν λιτή και είχε μερικές πολύ εντυπωσιακές εναέριες φωτογραφίες (από πού;), η δεύτερη ενότητα ήταν πιο δεμένη και εκτεταμένη, με αρκετές εικόνες «νεκρής φύσης» και καλλιτεχνική αισθητική, ενώ η τρίτη ήταν σχεδόν αφηγηματική, σαν βουβή ταινία μικρού μήκους, με ευδιάκριτα «κοινωνικά σχόλια» για την εποχή μας. Τα όργανα άλλαζαν από ενότητα σε ενότητα, όπως και οι μουσικοί ήχοι, «μοντάροντας» τέλεια (σαν soundtrack) τη διαδοχή των εικόνων και προσφέροντας, μέσα από τον συντονισμό των εναλλασσόμενων ρυθμών των εικόνων και της μουσικής, μια ψευδαίσθηση κίνησης των εικόνων. Η (μία περίπου) ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω και ήρθε το διάλειμμα και ο Κώστας Θεοδώρου είπε πως υπάρχει κρασί για όσους θέλουν, υπάρχουν οι (αναμνηστικές) κάρτες-αφίσες της πρόβας, υπάρχει και το «κουτί χορηγίας» για όσους θέλουν να βάλουν κάτι για τα έξοδα της παράστασης (καθώς η είσοδος είναι ελεύθερη).
Είδα ότι είχε έρθει και ο φίλος μου ο Μήτσος που είχαμε δώσει ραντεβού και με ρώτησε: «Θα μείνουμε;» κι εγώ του είπα: «Πάμε καλύτερα να πιούμε κάτι». Κατευθύνθηκα πρώτος προς την έξοδο και είδα τον Μήτσο να ρίχνει κάποιο χαρτονόμισμα στο «κουτί χορηγίας», έτσι μετά τον ρώτησα: «Γιατί έριξες χρήματα, αφού ήρθες λίγο πριν το διάλειμμα;» Κι αυτός μου απάντησε δηκτικά: «Έβαλα για σένα, που είδες και άκουσες αρκετά…». Και μετά, έξω, με ρώτησε: «Δεν σου άρεσε αυτήν τη φορά;» Το σκέφτηκα λίγο και του είπα κάπως αβέβαια: «Καλό ήταν και μάλλον το δεύτερο μέρος θα ήταν ακόμα καλύτερο, αλλά… ήταν σαν να έβλεπα σινεμά, δεν το προσελάμβανα σαν λάιβ».
Πήγαμε για ποτά και φεύγοντας μετά, με το αυτοκίνητο, είδαμε κόσμο έξω από το Παλαί ντε Σπορ και θυμηθήκαμε πως είχε συναυλία από την Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης για τους πυροπαθείς του καλοκαιριού (με κράχτη τον Λάκη Λαζόπουλο). «Όλα τα μαγαζιά απόψε, για όλα τα γούστα, φαίνεται πως ήταν γεμάτα» σκέφτηκα.

Σάββατο βράδυ πήγαμε με έναν φίλο μου επιχειρηματία στο Μέγαρο Μουσικής και παρακολουθήσαμε την όπερα «Ιούλιος Καίσαρας». Παρόλο που η διάρκεια της παράστασης ήταν -μαζί με τα δύο διαλείμματα- τρεισίμιση ώρες, περάσαμε καλά, καθώς το μουσικό ρυθμό κρατούσε κυρίως μια διαδοχή από πολύ μελωδικές άριες που επέτρεπαν στους πρωταγωνιστές να επιδεικνύουν τις (εξαιρετικές είναι η αλήθεια) φωνητικές τους ικανότητες.
Ο φίλος μου ο επιχειρηματίας με ρώτησε γιατί το ρόλο του Ιούλιου Καίσαρα τον ερμηνεύει γυναίκα και του εξήγησα ότι «τον 18ο αιώνα, σε αυτό το είδος της όπερας, της opera seria, τους πρωταγωνιστικούς ρόλους αναλάμβαναν, μαζί με τις σοπράνο, οι τραγουδιστές castrati οποίοι ευνουχίζονταν σε νεαρή ηλικία για να διατηρήσουν την καθαρή χροιά της αγορίστικης φωνής που συνδυάζονταν -λέει- με τη δύναμη της αντρικής φωνής… Όπως καταλαβαίνεις, δεν υπάρχουν πια ευνούχοι castrati, άρα τους ρόλους αυτούς τους αναθέτουν πια σε γυναίκες».
Μετά τις 12 τα μεσάνυχτα που τελείωσε η παράσταση κατεβήκαμε στο κέντρο και από την πλατεία της ΧΑΝΘ και μετά είχε τέτοια κίνηση, όχι μόνο τροχοφόρων αλλά και πεζών, που ήταν σαν σαββατόβραδο της Ανάστασης. Σχολούσαν οι τελευταίες προβολές των κινηματογράφων και οι τελευταίες παραστάσεις των θεάτρων –κόσμος παντού! «Δραπετεύουν -επιτέλους!- οι φυλακισμένοι της τιβί» σκέφτηκα. Κι αυτό μου έφτιαξε τη διάθεση, σαν να ήταν πράγματι Ανάσταση. Λες;

Εδώ σαργοίιιιι ....

(η συνέχεια και το τέλος της τετραλογίας της Κούλας και της Κατινίτσας)

Έτσι λοιπόν, με αυτοσυγκράτηση και με κρυφή λύσσα, Κούλα και Κατινίτσα προσεποιούντο τις φίλες και τις «δεν έχουμε τίποτε να μοιράσουμε καλέ, αντιθέτως». Η Κούλα μπαινόβγαινε στα σαλόνια των φιλενάδων της και έκανε τη μικρομέγαλη του τετραγώνου της, η Κατινίτσα το έπαιζε δυναμική ενζενύ, και έμπαιναν και οι δύο στις μύτες αλλήλων, με τρόπο όμως και τακτ, όπως αρμόζει σε καθωσπρέπει κυρίες.

Μέχρι που μια φορά, τέτοιες πρώιμες ανοιξιάτικες μέρες ήσαν, που είθισται η Κουλίτσα να γιορτάζη την λεγομένη «Κυριακή της Ορθολοξίας», τρώγοντας κατά παράδοσιν ψάρια. Είχε βγη λοιπόν η μαντάμ για ψώνια, και, περνώντας από την ψαραγορά, μέσα στις άλλες φωνές και τη χλαλοή, άκουσε έναν ψαρά με στεντόρεια φωνή να διαφημίζη την πραμάτεια του «Εδώ σαργοίιιιιι».

Ε, λοιπόν, αυτό ήταν. Η φράση του ψαρά, κάτι της θύμισε, που της έλεγε η γιαγιά της (εκείνη μιλούσε στην καθαρεύουσα). Κάποια φράση που έμοιαζε, τέλος πάντων, που σήμαινε «ντροπή για κάποια πόλη» - αλλά δεν τη θυμόταν ακριβώς τη φράση κι ούτε την πόλη (καθόσον την ψιλοβαριόταν την γιαγιά της, και δεν πολυδιάβαζε και στο σχολείο).

Πάντως, την κεντρική ιδέα τη θυμήθηκε από το «εδώ σαργοίιιιι» του ψαρά, και της ανέβηκε στο κεφάλι το για μήνες λιμνάζον αίμα της. Και μια και δυο, παρατάει αγορά και ψώνια, πετάει κάτω τις τσάντες, και χωρίς ούτε παπούτσια ν’ αλλάξη, τραβάει για τη δυτική γειτονιά και αρχίζει τις φωνές στις προδότρες φιλενάδες της.
«Τελείωσαν τα ψέματα, κυρίες μου, ή αυτή ή εγώ» τους ξέκοψε.
“βρε Κούλα, βρε Κουλίτσα, τι σε έπιασε πάλι, δεν το βλέπεις, με ειδικές ανάγκες είναι το καημένο, το παγιαβλό, δεν το λυπάσαι...» την καλόπιασαν εκείνες.

«Έτσι και στα επόμενα πάρτι την καλέσετε με το επώνυμό της ή την αναγγείλη έτσι κάνας μπάτλερ, δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνη, θα εκτραπώ σαν τον Αχελώο, σας το λέω» συνέχισε ανένδοτη η Κουλίτσα, με τη φράση του ψαρά να αντηχή ακόμη στους παραζαλισμένους λαβυρίνθους της («μα, να δης πώς το ’λεγε η γιαγιά», τριβέλιζε εν τω μεταξύ το μυαλό της ...).

Οι φιλενάδες της άρχισαν να αγριεύουν. Η αλήθεια είναι ότι της τα είχαν μαζέψει από χρόνια και καιρούς της Κουλάρας που δεν εννοούσε να κουλάρη και να τις αφήση σε ησυχία.

Από την άλλη όμως, σαν έξυπνες και μορφωμένες κυρίες που ήσαν, περιμαζώξανε και τα τρίξανε λίγο τα δόντια και στην ενζενύ, που νόμιζε ότι θα κατακτήση το Μανχάταν με το εξ αδιαιρέτου της.

Κουλίτσα και Κατινίτσα άλλωστε, είχαν και προβλήματα. Η πρώτη, περιΔΕΗς από κάτι απεργίες της ηλεκτρικής εταιρείας, είδε και έπαθε να τις κηρύξη παράνομες και καταπρηστικές. Η δεύτερη πάλι είχε τα μόνιμα προβλήματα με τα αδελφοξάδελφα, τα ψωραλέα της μακαρίτισσας κυρα-Γιούλας.

Κι έτσι, η λύση βρέθηκε, πρυτανευούσης της καλής θελήσεως του αν μπορείς κάνε κι αλλέως. Η Κουλάρα και η ενζενύ Κατινίτσα συμφώνησαν ότι η δεύτερη θα πάρη το ένδοξο και διαφιλονικούμενο επώνυμο της μαμάς της πρώτης, αλλά με την κατάληξη «-πούλου». Έτσι, η μεν μικρή θα μπορή να καυχάται στις φιλενάδες των δυτικών προαστίων ότι «ε, έβαλα και το ‘πούλου’ διότι ειμαι μικρή και χαριτωμένη», ενώ από την άλλη, η Κουλίτσα θα μπορή να διαδώση ούρμπις ετ όρμπις ότι η αντίζηλός της πήρε «τον πούλο» (ή, όπως τις ξέφευγε καμιά φορά και τα πρόφερε χύδην και λαϊκοτρόπως, «το μπούλο») - κι όσο για κοτέτσι ή μονοπάτι για την παραλία, ας ονειρεύεται, η τυχάρπαστη.

Η Κουλίτσα τα είχε καταφέρει για μια ακόμα φορά να κρατήση την πόζα ψηλότερα απ’ το τακούνι της. Όσο για την Κατινίτσα, σιγά ... Από κει πήγαν κι άλλοι

Σμαράγδα Καρύδη

Παίζει το ρόλο της «άσχημης» Μπάμπολα στο έργο του Θοδωρή Αθερίδη «Συνέβη κι όποιος θέλει το πιστεύει» με συμπρωταγωνιστή τον ίδιο -και μαζί τους την Βίκη Βολιώτη, από την Πέμπτη 27 Μαρτίου στο Ράδιο Σίτυ και μας μιλά για το έργο, την παράσταση και το ρόλο της

Λένε πως όταν κάποιος πεθαίνει περνάει η ζωή του μπροστά απ’ τα μάτια του σαν ταινία... Αν αυτό όντως συμβαίνει, τότε ένα πλήθος από ερωτήματα αρχίζει να μας τυραννάει το μυαλό... Ποιοι παίζουν τη ζωή μας; Είναι καλοί ηθοποιοί; Ποιος έχει γράψει το σενάριο; Με ποιο κριτήριο διαλέγει τις σκηνές ο σκηνοθέτης; Είναι τουλάχιστον μεγάλη παραγωγή;
Στην περίπτωση της ζωής του αλκοολικού Μπίλυ, ένα προβληματάκι με τη ροή σίγουρα υπάρχει... Άκρη δεν βγαίνει... όλα είναι λίγο μπερδεμένα... Ένας περίεργος θίασος παίζει τη ζωή του και προσπαθεί να ανακαλύψει εάν ο θάνατός του ήταν έγκλημα ή αυτοκτονία. Το φλας μπακ είναι το ένα πάνω στο άλλο, οι ηθοποιοί μπαινοβγαίνουν στις λάθος στιγμές, ο σεναριογράφος δεν είναι αυτό που θα λέγαμε πρώτο μυαλό, οι σκηνές φαίνονται να είναι διαλεγμένες στην τύχη και ο «νεκρός» δεν βοηθάει καθόλου στη διαλεύκανση της υπόθεσης.
Ωστόσο ας δούμε τι μας λέει η πρωταγωνίστρια της παράστασης…

Τι ακριβώς συμβαίνει στο έργο «Συνέβη κι όποιος θέλει το πιστεύει»; Πρόκειται για τη ζωή ενός ανθρώπου που μόλις έχει πεθάνει. Ένας παράξενος θίασος προσπαθεί να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Βλέπουμε τα γεγονότα της ζωής του προς τα πίσω, τους ανθρώπους που συνάντησε και τους ρόλους που πλαισιώνουν αυτή την ομάδα γύρω του.

Ποια είναι τα θέματα που θίγει το κείμενο; Τον αλκοολισμό, την παιδοφιλία, την κακοποίηση γυναικών και άλλα πολλά, δίχως να στέκεται ιδιαιτέρως σ’ αυτά γιατί στην ουσία είναι η εξιστόρηση του «παραμυθιού» ενός ανθρώπου. Δεν αναλύονται ιδιαίτερα αυτά τα θέματα ως τέτοια, ούτε γίνεται κάποια έντονη κοινωνική κριτική. Το έργο είναι κωμωδία. Λέει κάποια πράγματα μέσα από το χιούμορ.

Έχει όμως και μια έντονη δραματική πλευρά. Ναι, βέβαια. Και αυτό είναι κάτι που ο κόσμος δεν το περιμένει, μένει λίγο άναυδος με το δραματικό στοιχείο, δεν το περιμένει, του έρχεται λίγο απότομα. Σε κάποια πράγματα όμως δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς. Δεν μπορείς να κάνεις συνέχεια πλάκα!

Η ηρωίδα που παίζετε είναι ευτυχισμένη με τις επιλογές της; Η Μπάμπολα, η βασική ηρωίδα που παίζω στην παράσταση, είναι διαρκώς σε φάση νέου ξεκινήματος και αλλαγής. Θέλει να φύγει, να χωρίσει, να αλλάξει ό,τι την ενοχλεί. Και τα καταφέρνει κιόλας, παρά το ό,τι δείχνει να είναι ένα σούργελο, τελικά αποδεικνύεται δυνατή.

Είναι η πρώτη φορά που βγαίνετε άσχημη επί σκηνής; Ναι, ξέρετε εγώ το ζήτησα από τον Θοδωρή. Όταν γράφει ένα νέο έργο φέρνει στην πρόβα κάθε σελίδα που τελειώνει και μας τη διαβάζει, οπότε κάποια στιγμή γυρίζω και του λέω «δεν θέλω να παίζω άλλο την γκόμενα, γράψε μου κάτι άλλο». Έτσι κι έγινε!

Αυτό υποκριτικά αποδείχτηκε πιο απαιτητικό; Ως παιχνίδι το βλέπω. Δεν θεώρησα ότι ήταν και η πιο σοβαρή υποκριτική πρόκληση της ζωής μου. Μπορεί να ήταν και πιο εύκολο, γιατί κρύβεσαι πίσω από μια περούκα και μια μύτη. Πάντως το αντιμετώπισα ως παιχνίδι!

Η Μπάμπολα αλλάζει και εσωτερικά, μετά την επέμβαση πλαστικής χειρουργικής που της γίνεται στο πρόσωπο; Ακριβώς, και μάλιστα αυτό την κάνει πιο δυνατή. Της δίνει αυτοπεποίθηση.

Που αποδίδετε την επιτυχία που είχε η παράστασης για δύο χρόνια στην Αθήνα; Νομίζω πως είναι κάτι πολύ φρέσκο. Ο κόσμος γελάει πολύ στην παράστασή μας, περνάει καλά. Γελάει με έναν τρόπο που φεύγοντας ο καθένας κρατάει και κάτι δικό του. Κλαίνε και καμιά φορά, προβληματίζονται.

Με τον Θοδωρή Αθερίδη έχετε ταιριάξει στο θέατρο, αλλά και με τους υπόλοιπους συντελεστές. Αυτή η «ομάδα» έχει δρόμο μπροστά της; Δεν έχω ιδέα. Το θέλουμε πάντως, είμαστε πολύ καλά μεταξύ μας. Περνάμε τέλεια. Βέβαια, εξαρτάται από τις ορέξεις του καθενός. Δεν έχουμε πει ότι θα είμαστε για πάντα μαζί. Συνήθως, όμως, έτσι διαρκούν τα πράγματα. Δεν υπάρχει τέτοιου είδους πίεση, δεν έχουμε υπογράψει κανένα καταστατικό. Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει.

Το καλοκαίρι θα παίξετε «Ελένη» του Ευριπίδη, αρχίσατε πρόβες; Ξεκινάμε τις πρόβες αμέσως μετά τις παραστάσεις μας στη Θεσσαλονίκη.

Έχετε ξαναβρεθεί με κεντρικό ρόλο σε αρχαία τραγωδία;
Όχι. Ήμουν όμως στο χορό της «Ελένης» που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Χουβαρδάς με το Θέατρο του Νότου, τότε που έπαιζε η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη τον κεντρικό ρόλο, το ρόλο της Ελένης.

Πού θα γίνει η πρεμιέρα της «Ελένης»; Μάλλον στη Θεσσαλονίκη, αν και ακόμα είναι πολύ νωρίς για να σας πω με σιγουριά.

info:
«Συνέβη κι όποιος θέλει το πιστεύει» σε κείμενο του Θοδωρή Αθερίδη στο Ράδιο Σίτυ. Σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά, κοστούμια της Έβελυν Σιούπη, φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ και η μουσική επιμέλεια του Θοδωρή Αθερίδη και του Γιώργου Σκληρού

Κώστας Αρζόγλου

Έχει σκηνοθετήσει το έργο «Κάθε χρόνο ίδια μέρα» του Μπέρναρντ Σλέηντ και συμμετέχει ως ηθοποιός στην παράσταση του έργου «…Με τη Σιωπή» του Αλεχάντρο Κασόνα, που ανεβαίνουν αυτές τις ημέρες στη Θεσσαλονίκη

Ποια είναι η πλοκή του έργου «Κάθε χρόνο ίδια μέρα»; Ένας άντρας και μια γυναίκα βρίσκονται συμπτωματικά σ’ ένα μοτέλ και, παρόλο που αγαπούν τις οικογένειές τους , επιθυμούν τόσο πολύ ο ένας τον άλλο, που συναντιούνται στο ίδιο μέρος κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Περνούν μαζί απίστευτες καταστάσεις, αλλόκοτες φάσεις της ζωής, ακραίους συνδυασμούς που τους δένουν όλο και περισσότερο. Η σχέση αυτή αντέχει 20 χρόνια και διατρέχει όλη τη θυελλώδη πορεία της χώρας.

Πάνω σε ποια σκηνοθετική βάση δουλέψατε την παράσταση μαζί με τους δύο πρωταγωνιστές Μαριάννα Τουμασάτου και Αλέξανδρο Σταύρου; Πρώτα πρέπει να βυθιστεί κανείς στην εποχή, τις σχέσεις, τις ανάγκες των χαρακτήρων μας. Ύστερα να μπει στην ψυχολογία των ίδιων που θα παίξουν, στους ρυθμούς τους, στις σιγουριές τους , στις ανασφάλειές τους και, τέλος, να κρατάει οτιδήποτε τέλειο ή να οδηγεί στο τέλειο αυτό που είναι ακόμα άγουρο. Ατέλειωτοι τρόποι δοκιμάστηκαν μέχρι να εντοπίσουμε το στόχο κάθε σκηνής.

Πέρα από την ψυχαγωγία των θεατών ποιο είναι το θέμα αιχμής που θέλετε να αναδείξετε με αυτήν την παράσταση; Η εποχή μας σήμερα είναι απίστευτα μοναχική, αυτό-ικανοποιούμενη και φοβισμένη. Στην παράστασή μας όμως έχει να κάνει κανείς με οτιδήποτε μπορεί να διαπεράσει τις εποχές και να αντέξει, ρισκάροντας να χάσει τα πάντα, ακόμη κι αυτόν που θέλει περισσότερο. Κι αυτό δεν σκαμπάζει ούτε από φοβίες, ούτε από μοναξιά.

Πέστε μας με λίγα λόγια τι πραγματεύεται το έργο «…Με τη Σιωπή»; Γύρω από ένα παιδί που δεν μιλάει, κι ένα θησαυρό που είναι κρυμμένος, πλέκονται σχέσεις άγριες κι ερωτικές, τρυφερές και θωπευτικές, εξουσιαστικές. Όμως το παιδί επικοινωνεί με τη θεία του κι όποιον μπορεί να το καταλάβει. Μοναδική παράσταση.

Και ο ρόλος του Δον Γερμάν που ερμηνεύετε … Μετά από τόσα χρόνια , σπάνια έχω συναντηθεί με τόσο σπουδαία κατάσταση. Γιατί πραγματικά δεν έχουν τόση σημασία οι ερμηνείες, όσο η ίδια η παράσταση εκείνη την ώρα που συμβαίνει. Μπορεί να παίζω λίγο αλλά νιώθω πολύ γεμάτος. Κι αν δεν νιώθεις έτσι καλύτερα μην κάνεις αυτή τη δουλειά. Επιτέλους παίζω σε μια παράσταση που εφαρμόζει στην πράξη κάτι που έλεγα πάντα: «Το να παίζεις στο θέατρο, το να είσαι πάνω στη σκηνή, είναι πράξη τιμιότητας.» Όλα τα άλλα , για «θεατρινισμούς» και «οπερέττες» λέγονται μόνο από απαίδευτους κι ανίδεους.

Ποια είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στα δύο έργα; Είναι δυο τελείως διαφορετικά είδη θεάτρου. Η διαπροσωπική σχέση του ενός, δεν έχει καμία σχέση με τον μαγικό ρεαλισμό του άλλου. Ποιο όμως είναι ποιο; Θα το βρείτε μόνοι σας.

Info:
«Κάθε χρόνο ίδια μέρα» στο θέατρο Εγνατία και «…Με τη Σιωπή» στη Μονή Λαζαριστών

Όναρ

Ενόψει της μοναδικής τους συναυλίας στη «Βάρδια» την Τετάρτη, συνομιλήσαμε με την Πένη Ραμαντάνη, που με φρέσκια θετική διάθεση μοιράστηκε μαζί μας τις τελευταίες σκέψεις της για το συγκρότημα

Είστε ευχαριστημένοι από την εξέλιξή σας έως σήμερα; Είμαστε πάρα πολύ ευχαριστημένοι γιατί κατ’ αρχήν δεν πιστεύαμε ότι το γκρουπ θα έφτανε έτσι, σήμερα, στα εννιά χρόνια που είμαστε μαζί. Όταν ξεκινούσαμε, παρόλο τον ενθουσιασμό και τη χαρά, ξέραμε ότι θα ήταν δύσκολο να συνεχίσεις να βγάζεις δίσκους και να συνεχίσεις να υπάρχεις μέσα στα χρόνια. Είμαστε ευχαριστημένοι και τυχεροί που μας έχει δοθεί η ευκαιρία να κάνουμε μουσική και δίσκους γυρνώντας και την Ελλάδα.

Τα συναισθήματα μετά τον πρώτο δίσκο και αυτά του τελευταίου σας, πόσο διαφοροποιημένα είναι; Η αλήθεια είναι ότι είναι δυο πολύ διαφορετικές καταστάσεις. Ο πρώτος δίσκος είχε πολύ ενθουσιασμό και πολλή αγωνία, ήταν σαν να ανοίγεις μια πόρτα για το άγνωστο και ό,τι αυτό σημαίνει. Τα συναισθήματα του τελευταίου δίσκου είναι ότι τώρα πια τον χαιρόμαστε περισσότερο, υπάρχει η αγωνία, αλλά όσο περνάν τα χρόνια και μαθαίνεις και τη διαδικασία της ηχογράφησης, μπορείς και τη χαίρεσαι και περισσότερο…

Η ήρεμη και μελωδική pop που γράφετε, δεν ανησυχεί από την όλο και περισσότερο υποβαθμισμένη καταναλωτική κατάσταση; Όσον αφορά στη μουσική που γράφουμε εμείς, δεν ξέρω αν μπορεί να τη χαρακτηρίσει κανείς μόνο pop. Στον εαυτό μου δεν βάζω ταμπέλα… Βεβαίως υπάρχουν μουσικές και βιομηχανίες που κάνουν πιο πολύ φασαρία και έχουν πιο πολλά φώτα πάνω τους. Το σημαντικό είναι ο καθένας να αισθάνεται καλά με αυτό που κάνει, να μην αναγκάζεται να κάνει κάτι άλλο από αυτό που θέλει, να είμαστε χαρούμενοι με αυτό που έχουμε. Δεν έχουμε λόγο να γκρινιάζουμε, προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι.

Πώς και δεν μπήκες στη διαδικασία και της πιο προσωπικής καριέρας; Μέχρι στιγμής δεν έχω αισθανθεί την ανάγκη να κάνω κάτι τέτοιο. Εκφράζομαι πλήρως μέσα στο γκρουπ, μ’ αρέσει η διαδικασία της ομάδας… Δεν ξέρω αν θα έχω και στο μέλλον την ίδια άποψη, πάντως τώρα περνάμε καλά και αρμονικά… Είναι πιο σημαντικό να βγαίνουν καινούρια τραγούδια, να γράφονται πράγματα…

Η εμφάνιση στη «Βάρδια»… Θα είναι ένα live πολυσυλλεκτικό, αφού εκτός από κάποιες επιλογές από τα τραγούδια των έξι δίσκων μας, θα παίξουμε και τραγούδια άλλα, ελληνικά και ξένα, καινούρια και παλιά, που είτε τα έχουμε πειράξει λίγο και τα έχουμε φέρει στα δικά μας μέτρα είτε τα παίζουμε όπως τα ακούγαμε και μας άρεσαν. Γενικά θα είναι μια συναυλία - πάρτι, θέλουμε να περνάμε συναισθηματικά από όλες τις καταστάσεις, να χαιρόμαστε, να συγκινούμαστε, να μελαγχολούμε, να χορεύουμε…

info:
Τετάρτη 26 Μαρτίου
Βάρδια, Σερρών 15 & Φ.Μένου,
Κ. Τούμπα, Τ: 2310 942289

Δημήτρης Νικολούδης

Με αφορμή την παρουσίαση του καινούριου του δίσκου «Ηλιόσπορος», με παραδοσιακά τραγούδια σε απρόσμενες ενορχηστρώσεις, με τζαζ και αυτοσχεδιαστική διάθεση, άλλα και αγαπημένα τραγούδια, στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς


Τι ήθελες να κάνεις με αυτά τα παραδοσιακά τραγούδια με τα οποία έτσι κι αλλιώς μεγάλωσες; Δεν ήθελα με τίποτα να τα τραγουδήσω όπως ακριβώς τα άκουγα. Είχαν αποτυπωθεί μέσα μου με τις φωνές των ανθρώπων που τα έχουν πει και δεν ήθελα να τους μιμηθώ. Τα τραγούδια είναι από μόνα τους τόσο καλά, η μουσική εξελίσσεται, τα όργανα και η αισθητική επίσης, ώστε αυτό που ήθελα είναι ό,τι θα κάναμε να έχει μουσική φρεσκάδα. Δοκιμάσαμε αρκετά τη δουλειά αυτή στις εμφανίσεις που κάναμε. Όσο τα παίζαμε πέφταν και οι ιδέες από τον Μιχάλη Πιπέρκο και τον Σάκη Λάιο, ταίριαζαν με τις δικές μου ιδέες και σιγά σιγά, ενώ ξεκινήσαμε να τα παίζουμε πιο απλουστευμένα στις συναυλίες, όλο και γινόταν και πιο σύνθετο το πράγμα. Μέχρι που φτάσαμε στο στούντιο και εκεί πια χρησιμοποιήθηκαν όργανα με έναν τρόπο που -κακά τα ψέματα- δεν νομίζω ότι θα ρισκάραμε να τα παίζαμε έτσι στις συναυλίες.

Ο τελικός ήχος έχει βάση την ελληνική παραδοσιακή μουσική, έχει όμως και αυτοσχεδιασμούς και τζαζ διάθεση. Το φανταζόσουν αυτό πριν από χρόνια; Πριν από δεκαπέντε χρόνια, όταν πρωτοσκεφτόμουν να κάνω αυτή τη δουλειά, δεν μπορώ να σου πω ότι είχα με σαφήνεια στο μυαλό μου αυτό που εντέλει κάναμε, είχα όμως μια ανοιχτή διάθεση να δω τα κομμάτια αυτά διαφορετικά. Κάτι πολύ ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου είναι εδώ η χρήση και η ενορχήστρωση των μουσικών οργάνων, ότι χρησιμοποιούμε, ας πούμε, παραδοσιακά όργανα που μπαίνουν σε τραγούδια άλλων τόπων…

…Όπως η ποντιακή λύρα που μπαίνει σε ένα παραδοσιακό κρητικό τραγούδι;
Ναι, το συγκεκριμένο ήταν μια ιδέα του Σάκη Λάιου. Ή όπως το σαξόφωνο που μπαίνει στην «Πικροδάφνη». Όπως το σενάι, ένα παραδοσιακό όργανο από την Ινδία, που μπαίνει επίσης σε κάποιο άλλο τραγούδι. Σε αυτές τις στιγμές στο στούντιο κοιταζόμασταν, κάναμε μια καταφατική κίνηση μεταξύ μας και προχωρούσαμε χωρίς να διστάσουμε να χρησιμοποιήσουμε τέτοιες, ίσως όχι αναμενόμενες, ενορχηστρώσεις. Είναι βέβαια και πολύ σπουδαίοι οι μουσικοί με τους οποίους παίζω και κάναμε αυτή τη δουλειά, τους εκτιμάω και τους θαυμάζω πολύ για τις γνώσεις και την αντίληψή τους. Είναι εξαιρετικοί και κάνουν ένα σωρό πράγματα γύρω από τη μουσική, διδάσκουν σε παιδιά, καταγράφουν μουσικά αρχεία, φτιάχνουν μπάντες, ενορχηστρώνουν δουλειές και δίσκους άλλων καλλιτεχνών, από όπερες μέχρι έθνικ παραγωγές, τους βγάζω το καπέλο.

Πώς έγινε η επιλογή των τραγουδιών του δίσκου; Είναι ένας κύκλος. Πιάνουμε τα άκρα. Ξεκινάμε από τα δικά μας, «Ο λε, λε, λε» και «Άννα μου, Αννούλα», πάμε δυτικά στην Ήπειρο με την «Πικροδάφνη», κατεβαίνουμε στην Κρήτη με το «Τούτο το μήνα» και ανεβαίνουμε από τα νησιά με το «Τρεχαντηράκι» ξανά επάνω. Εδώ να σου πω μετάνιωσα που δεν συμπεριέλαβα ένα ακόμη τραγούδι που ήταν έτοιμο, το «Μάγια μου ‘χεις καμωμένα» από την Ήπειρο γιατί είχα σκεφτεί πως αφού έχουμε την «Πικροδάφνη» θα ήταν κάτι όμοιό του. Πιστεύω όμως ότι έκανα λάθος…

Παρουσιάζετε τη δουλειά αυτή όχι σε μια μουσική σκηνή αλλά σε ένα θέατρο… Πάμε να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας αυτή σε ένα χώρο όπου δεν θα υπάρχουν ποτά, τσιγάρα, η συναλλαγή μας με το κοινό θα έχει να κάνει μόνο με το μουσικό μέρος αυτής της ιστορίας, δεν θα υπάρχει περιρρέουσα ατμόσφαιρα μαγαζιού.

Αυτό σε ενοχλεί; Όχι πάντα. Με ενοχλεί όταν είναι υπερβολικό κι όταν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι σωστά. Και από τις δυο πλευρές, και τη δική μας που παρουσιάζουμε κάτι και του ακροατή που δεν μπορεί κάτω από κακές συνθήκες να απολαύσει κάτι για το οποίο ήρθε.

Το ότι τα περισσότερα μουσικά προγράμματα στην Ελλάδα ξεκινούν τόσο πολύ αργά σε ενοχλεί; Αυτό με ενοχλεί πάρα πολύ. Και δεν ξέρω πώς καταφέραμε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Πραγματικά δεν μπορώ να το εξηγήσω. Δεν έχω βρει μια δικαιολογία που να πείθει κι εμένα και όλους τους ανθρώπους με τους οποίους το έχω κουβεντιάσει κατά καιρούς. Όλο αυτό το ατέλειωτο ξενύχτι για να περιμένεις να ξεκινήσει μια μουσική σκηνή, δεν ξέρω… Κι έχω και μια αίσθηση ότι αυτό το φαινόμενο στη Θεσσαλονίκη είναι λίγο πιο έντονο.

Έχει αλλάξει ο τρόπος που ακούνε οι άνθρωποι που έρχονται στις συναυλίες; Δεν θα έλεγα ιδιαίτερα. Κάποιος που έρχεται να ακούσει κάτι έχει μια διάθεση καλή απέναντι στον καλλιτέχνη. Εξαρτάται και από τον καλλιτέχνη, τι συνέπεια και τι απόδοση έχει σε αυτό που παρουσιάζει και κάνει. Αυτό όμως που έχει αλλάξει πάρα πολύ τα πράγματα, γενικά, τα τελευταία χρόνια, είναι η επιρροή της τηλεόρασης. Η τηλεόραση δημιουργεί «είδωλα» κι ο κόσμος τρέχει να τα ακούσει, φτιάχνει μύθους για ανθρώπους που δεν το αξίζουν και δεν το «ψάχνει» ή δεν έχει τη δυνατότητα της ενημέρωσης καθώς από εκεί μαθαίνει, αυτά ξέρει. Το βλέπεις ιδιαίτερα στην επαρχία όπου ο κόσμος δεν προσπαθεί να ανακαλύψει τι γίνεται στο μέρος της, αλλά εύκολα παραμυθιάζεται με τα προϊόντα της τηλεοπτικής παραγωγής.

Πώς και δεν έφυγες όλα αυτά τα χρόνια για την Αθήνα; Ήρθα να ζήσω στη Θεσσαλονίκη από το χωριό, τα Βασιλικά, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα και ήταν ένα όνειρο ζωής να το κάνω αυτό, να περπατάω σε αυτήν την πόλη, να βλέπω τα καλά και τα στραβά της που είναι πάρα πολλά. Σιγά -σιγά με τα χρόνια, από τα δεκαεφτά μου που είμαι εδώ, έκανα φίλους, γνώρισα ανθρώπους που θαύμαζα, συναναστράφηκα μαζί τους κι όλο αυτό το πράγμα έδενε και πιο πολύ. Όταν μου δόθηκε αυτή η περίφημη ευκαιρία, που δίνεται στους ανθρώπους που ασχολούνται με το τραγούδι, να κατέβω στην Αθήνα, ένιωσα μάλλον έναν τρόμο. Δεν μου φάνηκε καθόλου βολικό να φύγω από την πόλη μου και να ζήσω κάπου αλλού. Και να σου πω την αλήθεια, αν το έκανα ποτέ θα το έκανα για να πάω να ζήσω σε μια μικρότερη πόλη…

Info
Σάββατο 22 Μαρτίου
Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς
Μεταμορφώσεως 7-9, Τ: 2310 458591
Εισιτήριο €15, έναρξη 21.00

Το CITY στην εξερεύνηση του Χαμένου Θησαυρού!

Το Σάββατο 8 Μαρτίου διοργανώθηκε για πρώτη φορά η επιτυχημένη εκδήλωση «Κυνήγι του Θησαυρού» στην κεντρική πλατεία της Περαίας στο πλαίσιο του 2ου Καρναβαλιού του Δήμου Θερμαϊκού. 11 ομάδες συμμετοχής με πρωτότυπα ονόματα και πληρώματα, όλο ζωντάνια κι ενθουσιασμό, έλαβαν μέρος στην ολοήμερη εξερεύνηση του θησαυρού και δοκιμάστηκαν τόσο πνευματικά, όσο και σωματικά!
Γρίφοι και μυστήρια προς επίλυση, αλλά και σκληρά παιχνίδια στην παραλία της Περαίας έκριναν τους τελικούς νικητές, οι οποίοι και το γιόρτασαν πανηγυρικά στο party της βραδιάς στο club Θέρος, παρουσία του δημάρχου κ. Αλεξανδρή! Το CITY βρισκόταν στο πλευρό τους παρακολουθώντας σε κάθε στάδιο τις προσπάθειες και τα επιτεύγματα τους, ενώ την όλη αγωνιστική διαδικασία συντόνιζε η Event Consulting.
Όσο για τους παρευρισκόμενους, αυτοί απόλαυσαν μια ηλιόλουστη μέρα γεμάτη κέφι και χορευτικούς ρυθμούς, παρέα με Βενετσιάνους καρναβαλιστές!











Ο χαρταετός

Την επομένη της Καθαράς Δευτέρας έκανα ένα γκάλοπ σε παιδιά φίλων για το τι χαρταετό πέταξαν. Εσείς μπορείτε να βρείτε τι χρώμα χαρταετό είχε το κάθε παιδάκι, πού πήγε για να τον πετάξει και πόσα μέτρα σπάγκο χρησιμοποίησε;

• Ο Παναγιώτης χρησιμοποίησε 110 μέτρα σπάγκο • Στον ουρανό του Πολυγύρου πέταξε ο μπλε χαρταετός, αλλά όχι από τον Βασίλη • Στα Νέα Φλογητά, που ούτε και εκεί ήταν ο Βασίλης, πέταξε με 140 μέτρα σπάγκο ένας χαρταετός • Ο πορτοκαλί χαρταετός πέταξε με 130 μέτρα σπάγκο, ενώ για το πέταγμα του πράσινου δεν χρησιμοποιήθηκαν 110 μέτρα • Ο Τάσος πήγε στα Ψακούδια και χρησιμοποίησε 10 μέτρα περισσότερο σπάγκο από ότι το άτομο που ήταν στη Φούρκα • Ο Αποστόλης είχε κίτρινο χαρταετό και χρησιμοποίησε 10 μέτρα περισσότερο σπάγκο από το αγόρι που πήγε στο Σέιχ Σου.




Στείλτε τις λύσεις με fax (2310 288270) ή με e-mail (ki@citymedia.gr) και κερδίστε πλούσια δώρα! Δεκτές γίνονται οι απαντήσεις που αποστέλλονται σε 2 εβδομάδες από την κυκλοφορία του τεύχους. Για το σημερινό γρίφο απαντήστε έως την Πέμπτη 3/4

Το περιοδικό CITY urban living στις Ημέρες Καριέρας 2008

Το αγαπημένο περιοδικό της πόλης CITY urban living συμμετέχει και φέτος στις “ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ”, τη μεγαλύτερη συνάντηση νέων, επιχειρήσεων και εκπαιδευτικών φορέων στην Ελλάδα, που διοργανώνει η εταιρία ΚΑΡΙΕΡΑ Α.Ε. και πραγματοποιούνται για 5η φορά στη Θεσσαλονίκη στις 29 & 30 ΜΑΡΤΙΟΥ.

Οι “ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ” έχουν θεσμοθετηθεί τα τελευταία χρόνια ως η μεγαλύτερη συνάντηση νέων και επιχειρήσεων που γίνεται στην Ελλάδα.
Στόχος της εκδήλωσης είναι να φέρει σε επικοινωνία τους υποψηφίους με εταιρίες, κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς και εκπαιδευτικούς οργανισμούς που συνολικά απαρτίζουν την ελληνική, συνεχώς αναπτυσσόμενη, αγορά εργασίας. Αφήστε το βιογραφικό σας σημείωμα στις εταιρίες που σας ενδιαφέρουν, γνωρίστε από κοντά τους μελλοντικούς εργοδότες σας, πραγματοποιείστε ολιγόλεπτες συνεντεύξεις με τους υπευθύνους προσωπικού των εταιριών, ενημερωθείτε για την αγορά εργασίας.

Εταιρίες που έχουν δηλώσει συμμετοχή μέχρι στιγμής:
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ CITY urban living, ΚΑΡΙΕΡΑ Α.Ε., ΠΛΑΙΣΙΟ, WIND, SELECT, LEROY MERLIN, ADECCO, ING, IN GROUP, ΓΕΡΜΑΝΟΣ, BUSINESS SEMINARS, VIVARTIA, PORTO CARRAS, MCKINSEY, CITYGROUP, ΑΛΟΥΜΥΛ, ALDI, ΠΑΠΙΣΤΑΣ, MANPOWER, COCA COLA 3E, ANATOLIA, CITY COLLEGE, ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ΜΕΒΓΑΛ, CLUB MED, INTERAMERICAN, ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ, COSMOS.

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ / 29 & 30 ΜΑΡΤΙΟΥ 2008 / ΔΕΘ
Περίπτερο 4, stand 24
Ώρες: 12:00-18:00

ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΗΣ: kariera.gr
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: CITY urban living

Ζώδια 21- 27 Μαρτίου

ΚΡΙΟΣ
Βιάζεστε και θα χάσετε τα σημάδια που σας προειδοποιούν για κάτι σημαντικό που θα συμβεί στη ζωή σας. Μέσα από τα δικά σας λάθη θα καταλάβετε τι συμβαίνει στα αισθηματικά σας. Οι αδέσμευτοι θα χρειαστείτε μεγάλη προσπάθεια για να κατακτήσετε το πρόσωπο που σας ενδιαφέρει.

ΤΑΥΡΟΣ
Όσο ο μήνας πλησιάζει στο τέλος του, τόσο γίνεται πιο έντονο το οικονομικό πρόβλημα των ημερών. Δυσκολεύεστε να εμπιστευθείτε το πρόσωπο που είναι κοντά σας, και αυτό οφείλεται σε πληγές του παρελθόντος. Χρειάζεστε άμεσα οργάνωση στην καθημερινότητά σας για να αντεπεξέλθετε σε όλα

ΔΙΔΥΜΟΙ
Αν δεν κλειστείτε στον εαυτό σας, θα ανακαλύψετε ότι πολύ σημαντικά πράγματα γίνονται γύρω σας και εσείς κρατάτε τον παθητικό ρόλο του θεατή. Η υγεία σας θέλει προσοχή και ίσως μια ιατρική επίσκεψη σας αποκαλύψει διάφορα προβλήματα. Νέα καθήκοντα σας αναθέτονται στη δουλειά.

ΚΑΡΚΙΝΟΣ
Αυτές τις μέρες επιβάλλεται να τις αφιερώσετε στον εαυτό σας. Βρείτε πράγματα που θα σας κάνουν να ξεχαστείτε από την καθημερινότητα. Αν δεν είστε σίγουροι για τα αισθηματικά σας, μην κάνετε βιαστικές κινήσεις. Δεν ευνοούνται καινούργιες κινήσεις στα επαγγελματικά προς το παρόν.

ΛΕΩΝ
Η ψυχολογία σας είναι τόσο ανεβασμένη, που νιώθετε ότι με ότι και αν ασχοληθείτε θα το φέρετε εις πέρας στο ακέραιο. Στα αισθηματικά, δεν διστάζετε να πάρετε πρωτοβουλίες που θα σας φέρουν όλο και πιο κοντά στο πρόσωπο που σας ενδιαφέρει. Μην κάνετε βιαστικές κινήσεις στα επαγγελματικά.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ
Προσέξτε τα οικονομικά σας και μείνετε μακριά από αγορές ή συμφωνίες αυτό το διάστημα, εκτός και αν είστε απόλυτα σίγουροι γι’ αυτό που πάτε να κάνετε. Μην υπερθεματίζετε σε ότι συμβαίνει ανάμεσα σε σας και το ταίρι σας. Δείξτε λίγη κατανόηση και καλή πίστη στο πρόβλημα του.

ΖΥΓΟΣ
Οι αδέσμευτοι γίνεστε πιο τολμηροί αυτές τις μέρες. Μια που η εύνοια στα αισθηματικά σας προσφέρει πολλές ευκαιρίες, φροντίστε να τις εκμεταλλευτείτε όλες. Αλλά και ο επαγγελματικό τομέας όμως δεν πάει πίσω σε ότι έχει να κάνει με τις ξεχωριστές στιγμές που σας επιφυλάσσει.

ΣΚΟΡΠΙΟΣ
Έχετε την μοναδική ικανότητα να προσελκύετε τα πρόσωπα που σας ενδιαφέρουν και αυτές τις μέρες την εκμεταλλεύεστε στο έπακρο. Υπομονή και επιμονή χρειάζεται στον επαγγελματικό τομέα. Στα μέσα της εβδομάδας κλείνετε εκκρεμότητες και σημαντικές και κερδοφόρες συμφωνίες.

ΤΟΞΟΤΗΣ
Οι τελευταίες μέρες της εβδομάδας είναι ιδανικές για να κλείσετε συμφωνίες που παλεύετε καιρό. Επίσης είναι κατάλληλες για να φλερτάρετε ή να ενδώσετε στο ενδιαφέρον που δείχνει για σας κάποιο ξεχωριστό άτομο. Ο ενθουσιασμός σας σας κάνει να αποδίδετε εξαιρετικά στη δουλειά σας

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ
Σκληρή δουλειά φέρνει αυτή η εβδομάδα, γι’ αυτό και η προσοχή σας πρέπει να μείνει στραμμένη στον αυξημένο φόρτο εργασίας της δουλειά σας. Το ταίρι σας σας συμπαραστέκεται στο δύσκολο αυτό διάστημα και σας συμβουλεύει σοφά, γι’ αυτό εμπιστευθείτε του τους προβληματισμούς σας.

ΥΔΡΟΧΟΟΣ
Εμφανίζονται άτομα στη ζωή σας τα οποία έχουν τις δυνατότητες να σας βοηθήσουν να ελιχθείτε μέσα στον επαγγελματικό σας χώρο. Αν συνδυάσετε αυτές τις γνωριμίες με σκληρή δουλειά, θα κάνετε θαύματα. Βιώνετε πρωτόγνωρα συναισθήματα και αυτό σας κάνει να νιώθετε περίεργα.

ΙΧΘΕΙΣ
Ένα πρόβλημα εμφανίζεται σε μια συνεργασία σας στα μέσα της εβδομάδας. Κρατήστε τη θέση σας και τα πιστεύω σας και στο τέλος θα δικαιωθείτε. Λίγος χρόνος μακριά από το ταίρι σας θα σας κάνει να αναθεωρήσετε κάποιες απόψεις σας. Προσοχή στις οικονομικές σας συναλλαγές.