Κώστας Αρζόγλου

Έχει σκηνοθετήσει το έργο «Κάθε χρόνο ίδια μέρα» του Μπέρναρντ Σλέηντ και συμμετέχει ως ηθοποιός στην παράσταση του έργου «…Με τη Σιωπή» του Αλεχάντρο Κασόνα, που ανεβαίνουν αυτές τις ημέρες στη Θεσσαλονίκη

Ποια είναι η πλοκή του έργου «Κάθε χρόνο ίδια μέρα»; Ένας άντρας και μια γυναίκα βρίσκονται συμπτωματικά σ’ ένα μοτέλ και, παρόλο που αγαπούν τις οικογένειές τους , επιθυμούν τόσο πολύ ο ένας τον άλλο, που συναντιούνται στο ίδιο μέρος κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Περνούν μαζί απίστευτες καταστάσεις, αλλόκοτες φάσεις της ζωής, ακραίους συνδυασμούς που τους δένουν όλο και περισσότερο. Η σχέση αυτή αντέχει 20 χρόνια και διατρέχει όλη τη θυελλώδη πορεία της χώρας.

Πάνω σε ποια σκηνοθετική βάση δουλέψατε την παράσταση μαζί με τους δύο πρωταγωνιστές Μαριάννα Τουμασάτου και Αλέξανδρο Σταύρου; Πρώτα πρέπει να βυθιστεί κανείς στην εποχή, τις σχέσεις, τις ανάγκες των χαρακτήρων μας. Ύστερα να μπει στην ψυχολογία των ίδιων που θα παίξουν, στους ρυθμούς τους, στις σιγουριές τους , στις ανασφάλειές τους και, τέλος, να κρατάει οτιδήποτε τέλειο ή να οδηγεί στο τέλειο αυτό που είναι ακόμα άγουρο. Ατέλειωτοι τρόποι δοκιμάστηκαν μέχρι να εντοπίσουμε το στόχο κάθε σκηνής.

Πέρα από την ψυχαγωγία των θεατών ποιο είναι το θέμα αιχμής που θέλετε να αναδείξετε με αυτήν την παράσταση; Η εποχή μας σήμερα είναι απίστευτα μοναχική, αυτό-ικανοποιούμενη και φοβισμένη. Στην παράστασή μας όμως έχει να κάνει κανείς με οτιδήποτε μπορεί να διαπεράσει τις εποχές και να αντέξει, ρισκάροντας να χάσει τα πάντα, ακόμη κι αυτόν που θέλει περισσότερο. Κι αυτό δεν σκαμπάζει ούτε από φοβίες, ούτε από μοναξιά.

Πέστε μας με λίγα λόγια τι πραγματεύεται το έργο «…Με τη Σιωπή»; Γύρω από ένα παιδί που δεν μιλάει, κι ένα θησαυρό που είναι κρυμμένος, πλέκονται σχέσεις άγριες κι ερωτικές, τρυφερές και θωπευτικές, εξουσιαστικές. Όμως το παιδί επικοινωνεί με τη θεία του κι όποιον μπορεί να το καταλάβει. Μοναδική παράσταση.

Και ο ρόλος του Δον Γερμάν που ερμηνεύετε … Μετά από τόσα χρόνια , σπάνια έχω συναντηθεί με τόσο σπουδαία κατάσταση. Γιατί πραγματικά δεν έχουν τόση σημασία οι ερμηνείες, όσο η ίδια η παράσταση εκείνη την ώρα που συμβαίνει. Μπορεί να παίζω λίγο αλλά νιώθω πολύ γεμάτος. Κι αν δεν νιώθεις έτσι καλύτερα μην κάνεις αυτή τη δουλειά. Επιτέλους παίζω σε μια παράσταση που εφαρμόζει στην πράξη κάτι που έλεγα πάντα: «Το να παίζεις στο θέατρο, το να είσαι πάνω στη σκηνή, είναι πράξη τιμιότητας.» Όλα τα άλλα , για «θεατρινισμούς» και «οπερέττες» λέγονται μόνο από απαίδευτους κι ανίδεους.

Ποια είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στα δύο έργα; Είναι δυο τελείως διαφορετικά είδη θεάτρου. Η διαπροσωπική σχέση του ενός, δεν έχει καμία σχέση με τον μαγικό ρεαλισμό του άλλου. Ποιο όμως είναι ποιο; Θα το βρείτε μόνοι σας.

Info:
«Κάθε χρόνο ίδια μέρα» στο θέατρο Εγνατία και «…Με τη Σιωπή» στη Μονή Λαζαριστών