Το λίγο σου, είναι πολύ...

(η κάθε μέρα που μας χαρίζεται είναι δώρο)
Βράδυ Τρίτης. Εδώ και δύο ώρες ο μικρός κοιμήθηκε στο πίσω κάθισμα, μαζί του συντονίστηκε και ο σκύλος. Από τα ηχεία επαναλαμβάνεται το ίδιο κομμάτι, μια τρελή μελωδία πιάνου. Κόλλησα μαζί του όπως κολλάω σε ότι αγαπάω. Οι νταλίκες μονότονα παρεμβάλλονται στη διαδρομή. Θα έπρεπε να νιώθω κούραση, έφυγα για Αθήνα, παρέλαβα τον μικρό μου «…μπαμπά έχουν απεργία στο σχολείο Τετάρτη και Πέμπτη θα έρθεις να με πάρεις;» και επιστρέφουμε αυθημερόν μαζί Θεσσαλονίκη. Οι χειρότερες σκέψεις όμως δεν επιτρέπουν να χαλαρώσω.

«Δεν μπορώ άλλο να κάνω τον καραγκιόζη για να τους δίνω κουράγιο...», είπε αυτή που άντεξε 4 βάρβαρες επιθέσεις, όταν της έδιναν λίγους μήνες ζωής μόνο. Έσπασε τώρα «Δεν αντέχω άλλο» και ξέσπασε σε κλάματα. Γοερό, βαθύ. Μιλήσαμε μέσω τηλεφώνου το μεσημέρι κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Ταξιδεύοντας είδα πως μπαίνει η Άνοιξη και ήθελα αυτή που θύελλες και καταιγίδες τη βαραίνουν, να τη έπαιρνα και να πηγαίναμε μια βόλτα το σαββατοκύριακο... «Η αδελφή μου χθες αφαίρεσε τους δύο μαστούς προληπτικά, μετά από πολλές αναβολές, υπάρχει γονίδιο είπαν οι γιατροί». Η μάννα τους σε παρανοϊκή κατάσταση, ο πατέρας στο δικό του δράμα και αυτή, η πιο χτυπημένη, να χαρίζει το γέλιο και το κουράγιο σε όλους όσους τη περιτριγυρίζουμε. Δεν μπορώ αλλά ούτε θέλω να δώσω όλες τις διαστάσεις της ιστορίας, είναι πράγματα που δεν μοιράζονται.

Τα σπέρματα της πίκρας ενός δικού σου ανθρώπου λειτουργούν σαν αντανακλαστικό που σε σπρώχνει να ξανακοιτάξεις τη καθημερινή σου ρουτίνα. Ο μικρός μου αποκοιμήθηκε, αγνοώντας όσα συνέβαιναν, καταργώντας τις χρονικές αποστάσεις Μια γλυκιά αίσθηση σιγά-σιγά με πλημμύρισε, εκτοπίζοντας τις ερεβώδεις σκέψεις. Είναι μοναδική η αίσθηση το αγαπημένο σου να κουρνιάζει ήσυχα κοντά σου και να ονειρεύεται. Μόνο όποιος έχει ξενυχτίσει μαγνητισμένος πάνω από ένα λατρεμένο πρόσωπο που αγκάλιασε ο ύπνος μπορεί να το κατανοήσει αυτό. Οι λέξεις, σπάνια κεντράρουν. Συνήθως είναι κατώτερες των περιστάσεων και άλλοτε πελαγοδρομούν σε ανούσιες υπερβολές. Εκείνη την ώρα ένιωθα σαν αυτά τα φθηνά φουσκωτά πλαστικά των παιδιών, τεραστίων αναλογικά διαστάσεων, που έχει γεμίσει με αέριο ευτυχία. «Πόσο να βάλω;» είπε ο βενζινάς στο δρόμο. «Φούλαρε το... γέμισε το ως το τέρμα», απάντησα έχοντας στο μυαλό πως δεν θέλω να σταματήσω. Όταν σου προσφέρεται η δυνατότητα να ¨γεμίσεις¨ σκέφτομαι δεν πρέπει να μιζεριάζεις. Άστο να ξεχειλίσει και αυτές τις σταγόνες που θα περισσέψουν να γλύψεις αχόρταγα.

Έκανα μερικά βήματα προς την άκρη του βενζινάδικου, μύριζε άνοιξη. Αφηρημένα συνειδητοποίησα ότι το βλέμμα μου εστιάστηκε σε μια σειρά από κάμπιες. Είχαν σχηματίσει ένα μεγάλο σταυρό και ενωμένες η μία με την άλλη εκτελούσαν τη φιδίσια διαδρομή τους. Η ζωή τελικά αν το προσέξεις μπορείς και να την εντοπίσεις να κρύβεται κάτω από μια πατούσα, στο αποτύπωμα που αφήνει στο χορτάρι. Στο ίχνος που χαράζει ένα σαλιγκάρι στο νοτισμένο χώμα. Στο βλέμμα που θα συναντήσεις στα ξαφνικά μέσα στο πλήθος στη τρελή κίνηση. Σε ένα άγγιγμα ποθητό. Πάνω από μια λιχουδιά. Στην άκρη από ένα κουτάλι που αναδεύει τη κρέμα του καφέ. Στο βάρος που έχει το πέταγμα μιας μικρής άγριας μέλισσας. Στη διάγνωση της Παρασκευής που μπορεί να της χαρίσει άλλους τρεις μήνες παράταση. Μια μικρή ελπίδα, ένας οιωνός είναι η ουσία που εκκρίνει το μέλι . Στο σημείο που σε αγγίζει αφήνει τα διαπιστευτήρια της.

Κατά τα άλλα το σίγουρο είναι ότι θα εξακολουθήσουμε να αντιλαμβανόμαστε χονδροειδώς τη καθημερινοτητα μας, η ματιά θα συνεχίσει να περνάει φευγαλέα από πάνω της ζώντας με το μαράζι μιας προσδοκίας αγνοώντας προκλητικά όσα ήδη έχουμε πλάι μας, γύρω μας. Ίσως για αυτό, όχι μόνο σε όσους ονειρεύονται διακοπές σε πολυτελή resort, ελβετικά σαλέ, αλλά και σε όσους εναρμονίστηκαν με μια καθημερινότητα δούναι-λαβείν, συγκέντρωσης υλικών αγαθών και τίτλων αν δεν βιώσουν μια καταστροφή θα συνεχίσουν να τους φαίνονται φαιδροί και χαμένοι όσοι παθιάζονται με το χρώμα που έχουν τα φτερά μιας πεταλούδας.
19.03.08.11.41