Πέμη Ζούνη

Πρωταγωνιστεί στο έργο του Τενεσί Ουίλιαμς «Λεωφορείο ο πόθος», την τελευταία παραγωγή του ΚΘΒΕ, στο ρόλο της Μπλανς Ντυμπουά η οποία καταφθάνει στη Νέα Ορλεάνη, στο σπίτι της αδελφής της Στέλλας και του συζύγου της Στάνλεϊ Κοβάλσκι. Η «φευγάτη» Μπλανς και ο «πρωτόγονος» Στάνλεϊ είναι δύο κόσμοι που οδηγούνται σε μια αναπόφευκτη σύγκρουση...

Θέλετε να μας πείτε με λίγα λόγια την πλοκή του έργου; Προτιμώ να μη μιλάω για πράγματα που μπορεί να τα διαβάσει κάποιος σε ένα βιβλίο ή σε ένα δελτίο τύπου. Δεν θέλω να μιλάω γι’ αυτά που είναι αντικειμενικά πράγματα. Θα πω τα δικά μου, κι αυτά που αφορούν κι εσένα που θα με ρωτήσεις.

Σε παλαιότερη συνέντευξή σας έχετε πει ότι η Μπλανς ανήκει στους καταραμένους αγίους του περιθωρίου. Επεξηγήστε μου αυτόν σας το χαρακτηρισμό. Η Μπλανς είναι ένα πλάσμα που συγκρούεται μονίμως με τη φύση της, με τη σάρκα της. Έχει μεγαλώσει σε ένα πουριτανικό περιβάλλον με πάρα πολλή υποκρισία και πάρα πολλή πίεση και έχει μάθει να μισεί τη σάρκα, να μισεί τη σεξουαλικότητα, να μισεί τη φύση. Την έχει έντονη όμως αυτή τη σεξουαλικότητα. Αυτή η σύγκρουση μέσα της την οδηγεί σε νευρώσεις. Καθαρά ιστορικά, όσον αφορά στην πλοκή, η Μπλανς είχε μια ατυχή πρώτη ερωτική σχέση. Ο πρώτος της μεγάλος έρωτας, το αγόρι που παντρεύτηκε, αποδείχτηκε ομοφυλόφιλο. Αυτό έκανε κουβάρι την ψυχή της. Και μάλιστα αυτός αυτοκτόνησε και έφταιγε αυτή. Άρα έχει και αυτές τις ενοχές. Ένα πλάσμα κουβάρι λοιπόν, που για να ξεφύγει από τις ενοχές αυτοτιμωρείται με την ίδια την κακή πράξη που δεν επιτρέπεται να κάνει. Ένα πλάσμα που απέναντι στους πολλούς θανάτους που ζει απαντάει με πόθο, γι’ αυτό και λέει: «Το αντίθετο του θανάτου είναι ο πόθος». Αυτό είναι μια αλήθεια, μόνο που για εκείνη ο πόθος είναι κακό πράγμα. Και άρα «βυθίζεται» σε μια ζωή που δεν θέλει να τη δει, εθελοτυφλεί. Έτσι το βράδυ πάει στα μπαρ για να ψωνιστεί, για να εξασφαλίσει στέγη, επειδή έχει χάσει όλα της τα λεφτά. Ζει σε μια faux πραγματικότητα. Ενώ έχει όλο τον ψυχικό πλούτο και την ευαισθησία ώστε να είναι άγγελος, την τραβάει το σκοτάδι και η κόλαση. Αυτό ακριβώς την καθιστά μια καταραμένη αγία.

Σε τι διαφέρει αυτή η παραγωγή από προηγούμενες που ανέβασαν το «Λεωφορείο ο πόθος»; Αυτή είναι πολύ σκληρή, δηλαδή δείχνει τα «σκοτάδια» και την ξεφτίλα, τη σκληρότητα της Νέας Ορλεάνης, τους εφιάλτες της Μπλανς, το βρώμικο παρελθόν της. Δείχνει όχι μόνο την ωραιοποιημένη πλευρά της ζωής της αλλά και το dark κομμάτι της. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Πιστεύω ότι δεν έχει βγει ποτέ αυτή η πλευρά της, αυτά που δεν λέγονται δηλαδή. Αυτά που ο Τενεσί Ουίλιαμς έχει πει ότι θα ήθελε να μπορεί να δείξει.

Έχετε πει όμως ότι αυτό το ρόλο δεν σκεφτόσασταν να τον παίξετε. Γιατί; Επειδή ήταν όλες ερωτευμένες με την Μπλανς, με το ρόλο της Μπλανς, εγώ από αντίδραση έλεγα: «OΚ, εμένα δεν με νοιάζει η Μπλανς, θα υπάρξουν χιλιάδες άλλοι ρόλοι».

Για να δεχτήκατε τελικά την πρόταση του ΚΘΒΕ θα πρέπει να σας ενδιέφερε. Την ερωτεύτηκα παράφορα την Μπλανς, δεν το συζητάω. Αφού με το που μου είπε ο Νικήτας Τσακίρογλου για ποιον ρόλο με θέλει, μου έκανε ρουά ματ. Δεν μπορούσα να πω όχι.

Ποια στοιχεία της ερωτευτήκατε; Την Μπλανς δεν μπορείς να την περιγράψεις, εάν μπορούσες να την περιγράψεις θα ‘ταν εύκολο να την παίξεις. Έχει μια κατακερματισμένη σκέψη, είναι στα όρια της παράκρουσης. Είναι ένα νευρωτικό πλάσμα, εξαιρετικά εύθραυστο, που δημιουργεί με πείσμα άλλη πραγματικότητα από αυτή που ζει. Αυτό είναι δύσκολο πράγμα και πολύ ιντριγκαδόρικο.

Μοιράζεστε κάποιους φόβους της Μπλανς; Οι φόβοι του θανάτου και της φθοράς με βρίσκουν απολύτως σύμφωνη. Μόνο που δεν αντιδρώ με τους ίδιους τρόπους -ευτυχώς… Από την άλλη: η Μπλανς προσέχει πάρα πολύ το πώς θα πέσει το φως πάνω στο πρόσωπό της, το ίδιο κι εγώ (γέλια).

Πριν από περίπου είκοσι χρόνια ερμηνεύατε το ρόλο της Στέλλας στο πλευρό της Νόνικας Γαληνέα που έπαιζε την Μπλανς Ντυμπουά. Τι μεσολάβησε από τότε; Πολλά χρόνια βιωμάτων που είναι χρήσιμα για το ρόλο. Η Μπλανς δεν παίζεται σε νεαρή ηλικία, όσο ταλαντούχα κι αν είσαι. Πρέπει να έχει «γράψει» η ζωή πάνω σου. Μόνο τότε καταλαβαίνεις κάποια πράγματα, και σωστά μεσολάβησαν αυτά τα χρόνια μέχρι που να έρθει η ώρα που θα παίξω αυτό το ρόλο.

Τι χαρακτηρίζει τη σκηνοθεσία του Αντώνη Καλογρίδη; Υπάρχουν πολλά επίπεδα στην παράσταση, και δεν εννοώ βάθους και ανάλυσης, αλλά επίπεδα οπτικά. Υπάρχει εναλλαγή σκηνικών, κάτι που το αγαπάει ο Αντώνης. Υπάρχει μια κινηματογραφική ματιά στις σκηνές. Δεν γίνεται ποτέ αυλαία ώστε να αλλάξει το σκηνικό, η μια σκηνή μπαίνει μέσα στην άλλη. Υπάρχει ένα soundrack που συμπληρώνει το έργο. Μαγικές συνθέσεις από τον Θοδωρή Οικονόμου. Είναι άλλο έργο χωρίς τη μουσική του Οικονόμου. Υπάρχουν σκηνές χωρίς λόγια που παρεμβάλλονται. Πολλές εκπλήξεις, πραγματικά…

Ποιες ατάκες της Μπλανς θεωρείτε χαρακτηριστικές; Οι κλασικές ατάκες της Μπλανς που έχουνε μείνει παγκοσμίως γνωστές και αγαπημένες είναι: «Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία. Αυτό προσπαθώ να δώσω και στους άλλους. Γι’ αυτό τους παρουσιάζω τα πράγματα πιο όμορφα. Γι‘ αυτό δεν τους λέω την αλήθεια, αλλά αυτό που θα έπρεπε να ‘ναι αλήθεια». Και η τελευταία της μαγική ατάκα: «Εγώ πάντα βασίστηκα στην καλοσύνη των ξένων» που είναι μια σπαρακτική ατάκα, αγαπημένη και σπαρακτική.
info: «Λεωφορείο ο πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Αντώνη Καλογρίδη, στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών