Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

Ελένη Ράντου

Μετά από 2 χρόνια στην Αθήνα, η παράσταση «Νύ-χτες ραδιο-φόνων» ανεβαίνει στο Ράδιο Σίτυ στη Θεσσαλονίκη από την Κυριακή του Πάσχα (27/4). Mετά από το τσούγκρισμα των αυγών, το άγριο τσούγκρισμα της ψυχής και των σχέσεων. Επί του θέματος η Ελένη Ράντου έχει τις λεπτομέρειες…

Τι σε έκανε να θελήσεις να ανεβάσεις αυτό το έργο; Η μοντέρνα γραφή του. Η ματιά του Σίλβερ πάνω στη σύγχρονη πραγματικότητα που μοιάζει αμερικάνικη αλλά που δυστυχώς έχει γίνει και πολύ ελληνική. Και μια δική μου αλ-λόκοτη αίσθηση: να ζεσταίνεται το στομάχι μου όταν διαβάζω κάτι που νοιώθω ότι έχει αλήθεια!
Τι ακριβώς συμβαίνει σ’ αυτό το θεατρικό έργο του Νίκι Σίλβερ; Μια νύχτα. Αγρύπνια. Τρεις πυροβολισμοί. Ένας φόνος. Και έξι πρόσωπα που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα σ’ αυτόν. Σχέσεις προσωπικές που δοκιμάζονται εξαι-τίας του φόνου. Σκουπίδια που βγαίνουν στην επιφάνεια μέσα απ’ τον εγωισμό των ηρώων. Ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Και ένας από μηχανής θεός που εμφανίζεται μέσα απ’ τα σκουπίδια... για να λυτρώσει.
Τι ρόλο παίζει η νυχτερινή εκπομπή ραδιοφώνου στην εξέλιξη της δράσης; Η νυχτερινή εκπομπή ήταν στοιχείο της διασκευής. Ένας ξεχασμένος εκφωνητής ραδιοφώνου αποφασίζει να κάνει μια μαραθώνια νυχτερινή εκ-πομπή, κρατώντας συντροφιά σ’ όλους τους τρελαμένους εκεί έξω που στριφογυρίζουν στο κρεβάτι τους. Μια μουσική επένδυση στο νυχτερινό συναίσθημα της πόλης και των ηρώων της.
Μίλησέ μας για το ρόλο σου. Πρόκει-ται για μια κωμικοτραγική φιγούρα, η Σίντνει, εθισμένη σε φάρμακα και ου-σίες κάθε τύπου που υπόσχονται λιγότερα κιλά, καλύτερο ύπνο, περισσότερη νεότητα, ίσως και κάποια ευτυχία... Ηθοποιός β’ διαλογής, πρωταγωνίστρια στη τηλεοπτική σαπουνόπερα «Ντακότα», ερωτευμένη θανάσιμα με έναν πολιτικά ενεργό ακτιβιστή, που της κλέβει μαζί με την οργάνωσή του όλα τα τρόπαια του πλούτου και του λάιφ στάιλ της, μια γυναίκα σε έντονη απόρριψη σε κάθε επίπεδο της ζωής της, μια γυναίκα έτοιμη για όλα... μέ-χρι και για φόνο!
Πόσο αναγνωρίσιμο είναι το σκηνικό ύφος του Σίλβερ σ’ αυτό το έργο σε σχέση με το επίσης γνωστό στην Ελ-λάδα θεατρικό του «Χοντροί άντρες με φούστες»; Στο «Χοντροί άντρες» οι ήρωες παρουσίαζαν κανιβαλισμό λό-γω μιας αεροπορικής τραγωδίας που τους καθήλωνε απομονωμένους σε μια βουνοκορφή. Στη «Νύχτα Ραδιο-φόνων», ο ίδιος κανιβαλισμός συμβαίνει μέσα στην πόλη. Μέσα στην απομόνωση των σπιτιών. Σ’ ένα περιβάλλον όπου μια απεργία οδοκαθαριστών έχει στριμώξει ανθρώπους και σκουπίδια με τρόπο ασφυκτικό.
Ποια στοιχεία της γραφής του Σίλβερ βρίσκεις να αφορούν ιδιαιτέρως το ελληνικό κοινό, πράγμα που αποδείχτηκε και εμπράκτως με την αθρόα προσέλευση του κόσμου για δύο συνεχόμενες σεζόν στην Αθήνα; Η πολύ βαθιά του παρατήρηση πάνω στη σύγχρονη παράνοια της πόλης. Πάνω στη ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ που φτιάχνει η μοναξιά μας, ο υλισμός κι ο εγωισμός μας. Για να είμαι όμως ειλικρινής, ποτέ δεν πίστευα ότι το ελληνικό κοινό θα αγκαλιάσει μ’ αυτό τον τρόπο αυτό το έργο που δεν χρυσώνει το χάπι, αντίθετα μας βάζει μπροστά σ’ ένα καθρέφτη και μας αναγκάζει να δούμε τον εαυτό μας όπως δεν θέλουμε να τον δούμε. Ίσως τελικά για μας τους Έλληνες να υπάρχει ακόμα ελπίδα...
Και στη συγκεκριμένη παράσταση, η σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα, πώς τα φώτισε, πώς τα αντιμετώπισε σκηνικά αυτά τα ζητήματα; Με πολλή ειλικρίνεια και πολύ συναίσθημα. Και χωρίς ίχνος φόβου. Ο πιο δύσκολος δρόμος. Η παράσταση όλη είναι μια πορεία σε τεντωμένο σχοινί.
Το κλίμα στα καμαρίνια και τη δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Διάνα ήταν το ίδιο όπως την πρώτη; Δεν βαριέσαι κάθε βράδυ την επανάληψη του έργου; Το συγκεκριμένο έργο δεν σου επιτρέπει να βαρεθείς. Ίσως να κουραστείς. Αλ-λά ποτέ να βαρεθείς. Κάθε βραδιά έχει μια μοναδικότητα που δεν μοιάζει με καμιά άλλη. Και κάθε αντίδραση του κοινού είναι τόσο διαφορετική που σίγουρα δεν πλήττεις. Ίσως να κινδυνεύεις από νευρικό κλονισμό. Πάντως όχι από βαρεμάρα ή πλήξη. Η πιο χαρακτηριστική ερώτηση θεατών δύο χρόνια τώρα είναι: «Πώς το κάνετε αυτό κάθε βράδυ; Πώς αντέχετε;». Με τέτοια εκτόνωση, το κλίμα στα καμαρίνια είναι το πιο ήρεμο που έχω ζήσει. Ίσως η δεύτερη χρονιά να πρόσθεσε λίγη σιγουριά, αλλά κατά τ’ άλλα η παράσταση κάθε βράδυ είναι μια έκπληξη και για μας και για το κοινό.
Γιατί οι άνθρωποι στις μέρες μας διακατέχονται από το σύνδρομο του ανικανοποίητου; Δεν ξέρω. Νομίζω ότι πάντα έτσι ήταν. Αυτό σε κάνει να πη-γαίνεις πιο κάτω. Τώρα ίσως μοιάζει να συμβαίνει περισσότερο γιατί οι βασικές ανάγκες είναι καλυμμένες και φαίνεται πιο αδικαιολόγητο. Κι ίσως οι πολλές επιλογές που έχουμε πια, να μη μας κάνουν πιο σοφούς, απλώς να μας κάνουν πιο αρπακτικούς και πιο χαοτικούς.
Υπάρχει μοναξιά στη ζωή σου και αν ναι, έχεις εφεύρει κάποιον αποτελεσματικό τρόπο να την αντιμετωπίσεις όταν σου χτυπάει την πόρτα; Τη μοναξιά τη φτιάχνει ο εγωισμός μας. Και είναι η αρρώστια της εποχής μας. Όταν αρχίσεις να αναρωτιέσαι αν αξίζει τον κόπο να δίνεις. Εμείς τη φτιάχνουμε τη μοναξιά μας, δεν υπάρχει πραγματικά! Είναι ένα φάντασμα που το ζωντανεύουμε για μην πούμε ότι αποτύχαμε. Μου χτυπάει και μένα τη πόρτα. Κάποιες φορές που την άφησα να με κυριεύσει έχασα την Ελένη. Δεν ξέρω πώς τη ξαναβρήκα, αλλά τώρα ξέρω ότι την έφτιαξα εγώ.
Πώς σκοπεύεις να περάσεις τον ελεύθερο χρόνο σου όσο θα βρίσκεσαι στη Θεσσαλονίκη; Τι έχεις κατά νου να κάνεις; Μακάρι να έχω ελεύθερο χρόνο! Θέλω να παίξω τάβλι σ’ όλα τα παραλιακά καφέ, να κάνω βόλτες στα μαγαζιά, να ψωνίζω, να κάνω ό,τι δεν προλαβαίνω στην Αθήνα. Και να τρώω με μέτρο γιατί κάθε φορά που ανεβαίνω πάνω παίρνω 5 κιλά!
Ποια τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια; Πού θα σε δούμε του χρόνου; Ετοιμάζω μια σειρά με τίτλο «Εργαζό-μενη γυναίκα», αυτοτελή επεισόδια όπου σε κάθε ένα θα υποδύομαι έναν καινούριο χαρακτήρα, άλλου επαγγέλματος. Έχω ξεκινήσει ήδη τα γυρίσματα και το κάνω με πολύ κέφι γιατί η τόση εναλλαγή δεν μου επιτρέπει την πλήξη. Επίσης, το καλοκαίρι θα κάνω ταινία το θεατρικό μου έργο «Μαμά μην τρέχεις». Αν μετά απ’ αυτά επιζήσω, για τον χειμώνα θα δω τι θα κάνω!


info: «Νύχτες ραδιο-φόνων» του Νίκι Σίλβερ, σε μετάφραση - απόδοση Ελένης Ράντου και σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Παίζουν: Ελ. Ράντου, Β. Χαραλαμπόπουλος, Φ. Μουρατίδης, Β. Χριστοδουλίδου, Ορ. Αυγουστίδης, Μ. Ιατρόπουλος
(βλ. θέατρα)

Δεν υπάρχουν σχόλια: