Πόσο κοντά σε αυτό που είχες στο μυαλό σου προσέγγισε το τελικό αποτέλεσμα του νέου σου δίσκου «Είτε έχεις, είτε δεν έχεις»; Αν υποθέσουμε ότι στους προηγούμενους δίσκους μου έπιανα ένα 40 με 50% από αυτό που είχα στο μυαλό μου, εδώ νομίζω ότι έχω πιάσει το 80%. Ο λόγος είναι ότι αυτή η δουλειά ήταν στα μέτρα μου, ήταν ένας δίσκος που είχε μαζεμένα τραγούδια εδώ και είκοσι χρόνια, διαλεγμένα για το ύφος και το στιλάκι το δικό μου που δύσκολα θα μπορούσε να πει ένας τραγουδιστής, ήθελαν περισσότερο έναν ερμηνευτή. Επειδή ήμουν μέσα στο κλίμα των τραγουδιών ένιωσα ότι αυτά τα τραγούδια ήταν το όχημα να περάσω σε μια άλλη φάση, να ολοκληρωθώ κι εγώ όπως συμβαίνει τώρα, από ένα συνθέτη και στιχουργό σε έναν τραγουδοποιό. Έχω καταφέρει σε αυτόν το δίσκο να βγάλω ένα στιλ προσωπικό, μουσικό και υφολογικό, γιατί περιέχει τραγούδια που το ερωτικό τους στοιχείο το έχουν κρυμμένο βαθύτερα και φανερώνουν περισσότερο το κοινωνικό αίσθημα που ζούμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και αυτό μας αφορά όλους.Γιατί άργησε αυτή η φάση; Γιατί δεν ήμουν έτοιμος για αυτό. Δεν είναι εύκολο να πάρεις το μικρόφωνο και να τραγουδήσεις. Μην κοιτάς το σήμερα που βγαίνουν στις τηλεοράσεις όλοι με ένα μικρόφωνο, το να τραγουδήσεις είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Παιδευόμουν πολλά χρόνια για να φτάσω σε αυτό το σημείο και τώρα ένιωσα πως μπορώ να το κάνω και είμαι ευχαριστημένος από τον εαυτό μου, όχι μόνο από τη συνθετική, στιχουργική και ενορχηστρωτική πλευρά που δουλέψαμε με τον Γιάννη τον Μήτση, αλλά κι από την ερμηνευτική που με ενδιέφερε περισσότερο.
Τι θα σου άρεσε να φέρνει πρώτα στο νου του ο κόσμος όταν ακούει Γιώργο Ζήκα; Αυτό που στ’ αλήθεια έχουν τα τραγούδια μου, την αυθεντικότητα ενός ανθρώπου που έξω από όλα τα τερτίπια της δισκογραφίας στην οποία είμαι 23 χρόνια μέσα, έχει καταφέρει να έχει αφήσει τον εαυτό του απ’ έξω.
Γιατί έχεις τηρήσει μια στάση αποστασιοποίησης όλα αυτά τα χρόνια; Γιατί εγώ πριν φτάσω να κάνω τραγούδια έκανα πολλά άλλα πράγματα πριν. Ασχολήθηκα με τη μόδα, με τις επιχειρήσεις, τα πρώτα μαγαζιά, τα πρώτα μπαράκια στη Θεσσαλονίκη, όπως την «Ανατολή» και το «Φλου», με το κόσμημα και μετά ασχολήθηκα με το τραγούδι. Μπήκα ώριμος στο τραγούδι, δεν μπήκα ως ένας πεινασμένος άνθρωπος για να δοξαστεί ή να φανερωθεί. Ήδη ήμουν καταξιωμένος από τις προηγούμενές μου δουλειές. Μπήκα με μεράκι σε αυτήν τη δουλειά και ο λόγος που την κάνω ακόμα είναι υπαρξιακός, με την έννοια ότι μετά από τόσες δουλειές βρήκα κάτι επιτέλους που μπορώ να το κάνω μόνος μου, χωρίς να έχω κανέναν πάνω από το κεφάλι μου. Τώρα που τραγουδάω και μόνος μου είναι μεγάλο βήμα. Αυτός είναι και ένας λόγος που με προστάτεψε από τα φαινόμενα της εποχής, τις τηλεοράσεις, τη δημοσιότητα και το πολύ μπλα μπλα…
«…Μακριά από το σύστημα και τις τηλεμαϊμούδες, καλύτερα με λύκους και άγριες αρκούδες…». Η λύση, νομίζεις, είναι η φυγή για όλους; Αναζητώντας την προσωπική σου γαλήνη πώς και πόσο σε ενδιαφέρουν οι άλλοι; Είναι λύση, αλλά όχι ως άγρια φυγή που ανατρέπει τα πάντα. Τα τραγούδια μου είναι τραγούδια μιας ήρεμης, σιωπηλής φυγής, δεν σηκώνει τον τόνο να πει «Φεύγω». Φεύγει κάποιος ήσυχα χωρίς να αφήσει ίχνη πίσω του. Αλλάζει ζωή αυτός που αλλάζει τη ζωή του. Να φύγουμε και να πάμε κάπου που να είναι καλύτερα, με αυτήν την έννοια παροτρύνω τους ανθρώπους για μια νέα φυγή. «Να χαθούμε και να εξαφανιστούμε» όπως λέει και ο Σαββόπουλος στο δίσκο για να ζήσουμε έναν έρωτα. Ζούμε μια ζωή πολύ σκληρή στις μεγαλουπόλεις, την βιώνουμε όλοι κι ας μην το παραδεχόμαστε όλοι, και γι’ αυτό «καλύτερα με λύκους και άγριες αρκούδες», κάτι που στ’ αλήθεια θέλει ο καθένας μέσα του, να αναπνεύσει αέρα καθαρό. Τα τραγούδια μου έχουν σχέση με τον κόσμο, δεν είναι απολύτως προσωπικά, δεν αναφέρομαι στον ψυχικό μου κόσμο. Μιλάω για πράγματα που θέλω να τσιμπήσει ο κόσμος κάτι από αυτά, για τη ζωή του. Μια σκέψη είναι πολύ σοβαρό πράγμα…
Πότε φουσκώνουν με αέρα τα εσωτερικά πανιά σου; Τα πανιά είναι πάντα ανοικτά, μπαίνει καλοκαίρι και πάμε νότια….
Σε ποια εποχή θα ήθελες να ανήκεις αν όχι στη σημερινή; Δεν έχω κανένα πρόβλημα, παρ’ όλες τις δυσκολίες. Δεν αλλάζει τίποτε στη ζωή των ανθρώπων εδώ και αιώνες, μόνο το φόντο αλλάζει. Ο καθένας προσπαθεί να συναντηθεί με την προσωπική του ευτυχία και μακάρι αυτή να μπορεί να τη δώσει και στους άλλους και να γίνεται μέθεξη χαράς. Να είμαστε θετικοί και όχι καταναλωτικοί, να αγαπάμε τους ανθρώπους και να μάθουμε στα λίγα και στα απλά. Έχουμε υποθηκεύσει το μέλλον μας στα δάνεια και η ζωή μας πάει στράφι…
Τι θα σκαρώσει η «Αγαθή συμμορία» στο «Πλατώ»; Με αφορμή αυτόν το δίσκο μου δίνεται η ευκαιρία να πάρω τα τραγούδια μου επάνω μου, να μαζέψω τα αγαπημένα μου τραγούδια, είτε αυτά που έγιναν γνωστά είτε αυτά που θα ήθελα εγώ να γίνουν, μαζί και με τα καινούρια μου τραγούδια. Θέλω να πάρω τις αντιδράσεις του κόσμου, να καταλάβω τι έχω κάνει με αυτήν την δουλειά. Αυτός είναι και ο λόγος που παίζουμε στο «Πλατώ» με την «Αγαθή συμμορία» με τραγουδιστές την Άννα Κονανούδη και τον Βασίλη τον Γκάντζο, με τον οποίο είμαστε παλιοί συνεργάτες, καθώς και με διάφορους φιλοξενούμενους.
Η Θεσσαλονίκη πώς σου φαίνεται; Βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο. Τα τελευταία 20 χρόνια έχει υποστεί μια καθίζηση πνευματική και κοινωνική, έχει αλλάξει όλος ο τρόπος της ζωής της, έχει πάψει να είναι μια χαρούμενη πόλη. Αισιοδοξώ γιατί οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις που διαμορφώνονται στα Βαλκάνια προμηνύουν ένα αισιόδοξο μέλλον…
info:
Πλατώ, Γ. Αγγέλου 14, Τ: 2310 321389, Από Πέμπτη 14 Μαρτίου, Ώρα έναρξης: 23.30
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου