Βίκυ Σταυροπούλου

Παίζει στο «Σ’ Αγαπώ, σε λατρεύω, χωρίζουμε!» μια μουσική κωμωδία με κύριο θεματικό άξονα το πιο διαχρονικό θέμα που απασχολεί το ανθρώπινο είδος: τη σχέση των δύο φύλων και τον κοινωνικό περίγυρο που την ορίζει κάθε φορά...

Στην παράσταση ερμηνεύετε διαφορετικούς μεταξύ τους ρόλους. Ο καθένας από αυτούς έχει τη δική του στάση απέναντι στον έρωτα. Ποια από αυτές δεν σας εκφράζει στην προσωπική σας ζωή; Θα ήθελα να κάνω αυτό που νιώθω, όποιο τίμημα και αν έχει αυτό, κι ας το πληρώσω. Γιατί εάν δεν το πληρώσεις δεν μαθαίνεις κιόλας, άρα δεν προχωράς. Άρα θα ήθελα να λειτουργώ με άξονα τα συναισθήματά μου, τα πραγματικά μου «θέλω», χωρίς να «μασάω» από τις αντιδράσεις του κοινωνικού περίγυρου γιατί «πρέπει» να κάνω κάποια πράγματα και χωρίς η ίδια να βάζω «πρέπει» στους γύρω μου.

Σε ποιον από τους ρόλους αναφέρεστε; Παίζω γύρω στους έξι ρόλους. Κάνω μια μητέρα, για παράδειγμα, η οποία περιμένει από τα παιδιά της να της ανακοινώσουν τον αρραβώνα τους, ενώ αυτά την επισκέφτονται για να της ανακοινώσουν το χωρισμό τους. Αυτή η μάνα φρικάρει. Σκέψου ότι λέει στον γιο της: «Παντρέψου, κι ας είναι και με τον Παντελή τον αρχιτέκτονα που μένει απέναντι» (γέλια). Αυτή είναι μια γυναίκα η οποία θέλει να επιβάλλει στο παιδί της τη δική της επιλογή και γνώμη. Ε, αυτό είναι αρτηριοσκληρωτικό. Το θεωρώ απαράδεκτο για την πραγματική ζωή. Μια μητέρα πρέπει να υποστηρίζει τις επιλογές του παιδιού της όποιες κι αν είναι αυτές.

Ο έρωτας θυμίζει περισσότερο κωμωδία ή τραγωδία; Ξεκινάει με μια τρομερή κωμωδία, μετά γίνεται ένα υπέροχο μελό και συνήθως όταν τελειώνει καταλήγει σε τραγωδία.

Εξαρτάται όμως και από το πώς αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις… Έχεις δίκιο. Προσωπικά είμαι ένας άνθρωπος που λατρεύει τον έρωτα. Μου αρέσει πολύ ως συναίσθημα παρά το γεγονός ότι το θεωρώ πολύ δόλιο, είναι όμως και πολύ αναζωογονητικό. Νιώθεις άλλος άνθρωπος όταν ερωτεύεσαι. Θα σου εκμυστηρευτώ ότι αυτό που μου αρέσει περισσότερο στη διάρκεια μιας σχέσης είναι το φλερτ. Η αρχή: μέχρι να ανακαλύψεις τον άλλον, όλο αυτό το ταξίδι και η διαδρομή να τον βρεις, να του κάνεις τις ναζιές, να δεις με τι μπορεί να σε εκπλήξει. Όλο αυτό με γοητεύει αφάνταστα.

Τι σκοτώνει τον έρωτα; Η πλήξη και το πέρασμα του χρόνου. Ο έρωτας και βιολογικά έχει αποδειχθεί, μετά από σχετικές έρευνες, ότι δεν έχει μεγάλη διάρκεια. Δύο, τρία maximum χρόνια. Μετά θεωρώ ότι μεταλλάσσεται. Μεταλλάσσεται ίσως μερικές φορές σε κάτι πιο ουσιαστικό και βαθύ. Αλλά παύει να είναι έρωτας. Για μένα ο έρωτας βγαίνει από την έλλειψη του άλλου, από την ανάγκη να τον κατακτήσεις.

info: «Σ’ Αγαπώ, σε λατρεύω, χωρίζουμε!» σε σκηνοθεσία Χρήστου Χατζηπαναγιώτη, στο θέατρο Εγνατία