Για το βαθύτερο (μη) νόημα του Καρνάβαλου, κάποτε και τώρα…

Ε λοιπόν, αν θες να ξέρεις, καρναβάλι σημαίνει: Ο κόσμος γυρισμένος ανάποδα. Η αταξία και η χλεύη της τάξης να θριαμβεύουν. Όλοι να φοράνε τις μάσκες τους, να γίνονται ρόλοι. Ο Βασιλιάς ένας παλιάτσος γυμνός, καβάλα σ’ ένα ψωραλέο γάιδαρο. Και να στέφεται νέος Βασιλιάς ένας ζητιάνος και μετά να εκθρονίζεται κι αυτός μέσα στα χάχανα. Οι καλόγεροι και οι άλλοι ευσεβείς ιερωμένοι να κυνηγούν ξαναμμένοι με ανασηκωμένα τα ράσα τους τα κορίτσια. Η καμπούρα γριά, η Μπάμπω, με το παραμορφωμένο πρόσωπο, να περιφέρει το νεογέννητο μωρό της σε ένα καλάθι. Οι αισχρολογίες και τα πειράγματα να είναι παντού επιτρεπτά, χωρίς να μπορείς να ξεφύγεις από αυτά πουθενά. Τεράστιοι παλλόμενοι φαλλοί να υψώνονται σαν λάβαρα ψηλά, σε διεκδικητικές πορείες και λιτανείες στους δρόμους της πόλης. Οι μάσκες του θανάτου, μέχρι χθες τρομερές, τις μέρες αυτές να είναι μόνο για γέλια. Λάγνες επιθυμίες να σέρνονται σαν φίδια πολύχρωμα στα σοκάκια και να τρυπώνουν κάτω από τις φορεσιές. Το απαγορευμένο να γίνεται για λίγο θεσμός. Ο θάνατος γελοίος και προσωρινός. Ο Διόνυσος, ο ανέστιος θεός, να επιστρέφει στην πόλη από μακριά, από τα βάθη του χρόνου, μεταμφιεσμένος σαν ανδρόγυνος ξένος-εξωτικός μαζί με τον θίασο των αφιονισμένων γυναικών του και να έρχεται εδώ για να μας τρελάνει. Γυναίκες, άντρες, παιδιά, να αφήνουμε τις δουλειές μας, τις οικογένειές μας, τα σπίτια μας και να παίρνουμε τα λαγκάδια και τα βουνά, να το ρίχνουμε στο τραγούδι και το χορό μεθυσμένοι, κάνοντας ό,τι μας κατεβαίνει. Να αναβιώνουμε τα όργια του κρασιού στη Μικρά Ασία, τα όργια της μπίρας στη Θράκη και στη Φρυγία. Με κοστούμια η τσίτσιδοι, με περούκες, καπέλα, μουτσούνες, τσουτσούνες, μαγκούρες, σπαθιά, μαγικά ραβδιά. Κάνοντας χυδαίες γκριμάτσες ο ένας στον άλλον και παντομίμες. Για να αντικρύσουμε έτσι το είδωλό μας, την Ανάποδή μας μεριά. Και να αναρωτηθούμε: Ποιος είσαι; Ποια είσαι;

Έλα ντε! Αν σου αφαιρέσουν το ρόλο που παίζεις καθημερινά στην κανονική σου ζωή: το όνομα και το επώνυμο που γράφει η ταυτότητά σου, την εθνικότητα και το θρήσκευμά σου, το επάγγελμα σου, τους τίτλους σπουδών σου, το ΑΦΜ σου, τις κάρτες και τους κωδικούς σου, τα ρούχα που συνήθως φοράς, τα κλειδιά σου, το αυτοκίνητο σου, το ακίνητο σου, τα παιδιά, τα σκυλιά, τα γατιά σου, τις εκπομπές που βλέπεις στην τιβί, το κόμμα που ψηφίζεις, την ομάδα που υποστηρίζεις, τον θεό που (λες ότι) πιστεύεις… Αν στα αφαιρέσουν όλα αυτά, ποιος είσαι; Ποια είσαι;

Για πες: Είμαι πλούσιος, είμαι μεσαίου εισοδήματος, είμαι φτωχός… Είμαι νέος, είμαι μεσήλικας, είμαι γέρος, είμαι τόσο τοις εκατό νεκρός και τόσο τοις εκατό ζωντανός… Είμαι αδύνατος, είμαι χοντρός, είμαι στα κιλά μου, δεν είμαι (τελευταία) στα καλά μου… Είμαι καταναλωτής, είμαι πωλητής, είμαι δημόσιος υπάλληλος, είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, είμαι φορολογούμενος, είμαι τηλεθεατής, είμαι ψηφοφόρος… Είμαι κάτοχος κινητής και ακίνητης περιουσίας, είμαι άκληρος, είμαι εισοδηματίας, είμαι σκληρά εργαζόμενος, είμαι στο ταμείο ανεργίας, είμαι λίγο πριν τη σύνταξη… Είμαι χριστιανός ορθόδοξος, είμαι μουσουλμάνος, είμαι άθεος, είμαι απόγονος ένδοξων προγόνων… Είμαι μέλος, συνδρομητής, εθελοντής… Είμαι γνωστός και επώνυμος, αδρά αμειβόμενος, είμαι ανώνυμος και απλώς μισθωτός, είμαι βολεμένος -μήνας-μπαίνει-μήνας-βγαίνει, είμαι κάτοχος ι. χ. αυτοκινήτου, είμαι κι ο πρώτος στον τομέα μου, είμαι ένας μισθοσυντήρητος, τίποτα σπουδαίο τελικά, είμαι η τελευταία τρύπα του ζουρνά… Είμαι ωστόσο το target group σου, είμαι πελάτης σου, είμαι μέρος του κοινού σου… Ε και; «Καληνύχτα μαλάκα, η ζωή έχει πλάκα!»

Ό,τι κι αν κάνεις, όσους τίτλους και επαγγελματική εμπειρία κι αν αποκτήσεις, όσα περιουσιακά στοιχεία και κοινωνική καταξίωση κι αν καβατζάρεις, μια μέρα θα πεθάνεις. Διασκεδάζοντας μέχρι θανάτου, δεν τη γλιτώνεις, απλώς τεντώνεις το σχοινί που σου αναλογεί. Να λοιπόν το βαθύτερο (μη) νόημα της καρναβαλίστικης ανατροπής των πραγμάτων. Ή, τουλάχιστον, αυτό θα έπρεπε να είναι. Ενώ συνηθίσαμε να θεωρούμε ως πολιτική συμμετοχή τη δυνατότητα που μας δίνεται να επιλέγουμε κάθε τέσσερα χρόνια (μετά τη λήξη προεκλογικών πανηγύρεων, όλο μόστρα, «σερπαντίνες» και «κομφετί») ανάμεσα στο Δημαγωγό (μας) και τον Συκοφάντη (του). Αν με εννοείς…
Εσύ φέτος τι θα ντυθείς;