Ήταν αδύνατο να περιοριστώ σε ένα χώρο, ίσως λόγω κεκτημένης ταχύτητας.Η παρέα, αρνήθηκε φανατικά να με ακολουθήσει. Βολεύτηκε στη ευχαρίστηση της αδράνειας των διακοπών. Έτσι αποφάσισα την επόμενη μέρα να επισκεφθώ το δάσος της Δαδιάς, όχι χωρίς κάποια κρυφή χαρά ομολογώ, που θα ήμουν ελεύθερος να χαράξω μόνος τη διαδρομή που θα έκανα αποφεύγοντας την καθιερωμένη και έχοντας την ευκαιρία να πάω μέσα από τα βουνά από τη πάνω πλευρά.
Με διάθεση περιπέτειας γέμισα το ρεζερβουάρ της μηχανής και ξεκίνησα στα χαμένα. Ρωτώντας τους ντόπιους κατάλαβα ότι εύκολα θα χανόμουν μια και σχεδόν όλοι δήλωναν άγνοια. «¨Ένα παλιό μονοπάτι υπάρχει....» είπαν κάποιοι ηλικιωμένοι σε ένα καφενείο. Ξεκίνησα αλλά μονοπάτι δεν έβλεπα. Η έκπληξη μου μεγάλωνε όσο διαπίστωνα ότι είχα να κάνω με κανονικό ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Ίσως μια από τις ομορφότερες διαδρομές της Ελλάδος. Μέσα σε 3 ώρες συνάντησα μόνο ένα κυνηγετικό ημιφορτηγό, (με κοιτούσαν σαν περίεργο αξιοθέατο).
Δεν μπορώ να περιγράψω την ομορφιά που διέσχισα, τα ανεβοκατεβάσματα στα βουνά, τα ψηλόσωμα δέντρα, τα χρώματα, τα εκατοντάδες λουλούδια που συνάντησα στα ξέφωτα που εγκατέλειπα το δρόμο. Σταμάτησα στη πλαγιά ενός λόφου και αφέθηκα να κυλιέμαι άτσαλα ανακατεβαίνοντας στη γη και στον ουρανό. Μια δύναμη ακατανίκητη με τραβούσε. Είχα πέσει στη παγίδα δεν υπήρχε αμφιβολία. Στη χώρα που οι νύμφες και ο Διόνυσος ευλόγησαν, σπείρανε τα μάγια τους συνάμα. Γύρισα μόνο όταν είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Όταν περιέγραψα σε κάποιους από τη περιοχή τη διαδρομή, ξαφνιάστηκαν, και το μόνο σχόλιο που είχαν να κάνουν ήταν πόσες ώρες παραπάνω έκανα από το αν πήγαινα από την Εθνική που περιφρόνησα.
Είχα την εντύπωση πως μόνο εμείς οι θλιβεροί κάτοικοι των μεγαλουπόλεων έχουμε αποκοπεί από τη φύση και προσαρμοστεί στους ρύπους της ατμόσφαιρας. Κατάλαβα όμως ότι τελικά όλοι σε αυτή τη χώρα μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που “υστερίζει” στην επαφή με τη φύση, θα χαθείς, θα χτυπήσεις, θα κινδυνέψεις, θα υποφέρεις.
Κανείς δεν αμφιβάλει ότι μπήκαμε σε έναν αναγκαστικό χορό υποχρεώσεων που θεωρεί χάσιμο χρόνου κάθε στάση, μετράει την ώρα που κάνεις σε κάθε σου βήμα. Σε θεωρεί ευτυχισμένο με μέτρο το πόσα θα κονομήσεις, πόσα θα αποχτήσεις, πόσα θα καταναλώσεις. Φανταστείτε πόσο τρελό θα ακουστεί αν πείτε αύριο στη δουλειά, «ξέρετε δεν ήρθα χθες, όχι δεν ήμουν άρρωστος αλλά είχε μια πολύ όμορφη μέρα». Ή τον οίκτο ή τις πονηρές ματιές με τον οποίο θα σας κοιτάξουν αν πείτε ότι δεν θα ρθω στη δεξίωση του κύριου Παπαρόπουλου γιατί ένιωσα ότι ήθελα να πάρω τη καλή μου, το καλό μου και να ερωτευθούμε έξω στη φύση, ανάμεσα στα δέντρα.
Δεν ζητώ να καταλάβει κανείς αυτά που δεν αναπνέει. Ξέρω ανθρώπους που ζούνε μόνο όταν ξεκινάει η μουσική στα κλαμπ, ηδονίζονται όταν παρακολουθούν μια συναυλία και χαίρονται όταν κατεβάζουν τα πρώτα σφηνάκια. Άλλους που για άρωμα έχουν το χρήμα. διασκέδαση μοναδική μια ταινία, ένα γεύμα. Αντιδρούν σαν μουλάρια αν τους πεις μια Κυριακή, πάμε μια βόλτα να χαζέψουμε τα σύννεφα ή έλα να βγούμε βράδυ περίπατο κάτω από τα άστρα. Πρόσφατα ένα χιονάκι στη πρωτεύουσα έγινε αιτία να κλείσουν 3 μέρες τα δημοτικά σχολεία και σχεδόν απογορεύτηκε στα παιδιά το χιόνι αν δεν έχουν εξοπλισμό σκιέρ. Από ποιον να περιμένεις μετά να αγαπήσει το χιόνι, τα βουνά, τα βράχια που επιμένουν να εμποδίζουν τους αμαθείς να τα κατανοήσουν;
Διάβασα πρόσφατα από έναν ακαδημαϊκό καθηγητή ότι «τα τελευταία 40 χρόνια καταστρέψαμε όσο όζον έγινε σε ενάμιση δισεκατομμύρια χρόνια» Δεν νομίζω ότι διδάσκεται η αγάπη για το περιβάλλον, ούτε ότι η κινδυνολογία δημιουργεί οπαδούς. Παπαγαλίζουμε τους κινδύνους από τις περιβαλλοντολογικές καταστροφές. Ποιος αγωνίζεσαι όμως για κάτι που δεν αγαπά, κάτι που δεν θα του λείψει; Είναι σχεδόν αδύνατον να γίνουν κατανοητοί οι κινδυνοι σε κάποιον που δεν έχει ζήσει τη φύση. Μόνο όταν συναντήσεις την ομορφιά δεν μπορείς να της απιστήσεις.
5.03.08.12.50
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου