Μήπως είμαι τρελός,

Μπορεί μεθαύριο να προστεθώ κι εγώ στις ορδές των βακτηριούχων περηφάνων γηρατειών μας και να κυνηγάω τον κάθε αρμόδιο όπως οι Αχαρνής τον Δικαιόπολι. Προς το παρόν όμως, το διασκεδάζω!

Το μεγάλο καλό με τη χώρα μας, δεν είναι ούτε οι κάμποι, ούτε τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά, ούτε καν ο Γυφτοχαζόπουλος ή η Ρούλα κι η Ξερούλα.

Το μεγάλο καλό είναι ότι, παρά τα ξόμπλια αυτά, στη καρικατουροχώρα τούτη κανείς δεν πλήττει εύκολα. Γι’ αυτό και οι Έλληνες αγαπάνε τη ζωή. Γι’ αυτό και δεν μελαγχολούμε, δεν το ρίχνουμε στο αλκοόλ και τα βαρβιτουρικά, δεν αυτοκτονούμε ή ακόμη και αντιστεκόμαστε στον πειρασμό να πάρουμε μια τούρτα, γιαούρτια και αυγά, και να γιαουρτώνουμε, όπως στο Βέλγιο και στη Γαλλία, τους δημοσίους άνδρες μας.

Μα, ποιος άλλος τάχα θα μπορούσε να μας εγγυηθή τόσο γέλιο, τόσο βίτσιο και τόσο παράλογο, όσο η δημόσια ζωή μας;

Να, πάρτε το ασφαληστρικό.

Εγώ από οικονομικά δεν σκαμπάζω, ούτε ξέρω ποια είναι τα υγιά ταμεία, και ποια τα φιλάσθενα, ούτε πώς κατήντησαν εκεί, ούτε και πόσο βαθειά θα πρέπη να φτάση «το μαχαίρι στο κόκκαλο» (ποιο κόκκαλο, δηλαδή, στην Ελλάδα τα κόκκαλα υπάρχουν μόνο στον Εθνικό Ύμνο. Όλα τα άλλα εδώ, ιστορία, πολιτική, οικονομία, πράξη και θεωρία, δεν έχουν ερειστικό σύστημα, είναι ένας μαλακός και γελατινώδης γλοιώδης αχταρμάς ακαθορίστου ποιού).

Μπορεί το θέμα να εξερράγη ως χειμερία νάρκη (την άλλη νάρκη εννοώ, όχι την πολιτισμική μας κατάσταση), ή μπορεί το πρόβλημα να έχη φτάσει στο ως εδώ και μη παρέκει, δεν αντιλέγω. Ή μπορεί μεθαύριο να προστεθώ κι εγώ στις ορδές των βακτηριούχων περηφάνων γηρατειών μας και να κυνηγάω τον κάθε αρμόδιο όπως οι Αχαρνής τον Δικαιόπολι. Προς το παρόν όμως, το διασκεδάζω!

Διασκεδάζω με τον υπουργό που έκανε ό, τι και πολλοί άλλοι Έλληνες (δηλαδή, μετέτρεψε τη δουλεία σε φιλανθρωπία, «φιλοξενώντας» εδώ μία οικογένεια ανεστίων μεταναστών) στο «αναψυκτήριό» του. Ε, ναι, είπατε τίποτε; «Αναψυκτήρια», λέει, τα σπίτια στο Κορωπί, «έτσι εκδίδονται οι άδειες»! Ε, ναι, φυσικά, σε τέτοιο «τόπο χλοερό και τόπο αναψύξεως». Κι ούτε ένας αρμόδιος δεν βρέθηκε να εξαναστή και να τα διερευνήση αυτά τα αναψυκτήρια, ούτε ένας συναρμόδιος να διαψεύση ή να επιβεβαιώση ή έστω να ενταλή κάποια έρευνα του παραλόγου! Όπως θα έλεγε και ο σεπτός Τερτυλλιανός της εκκλησιαστικής μας ιστορίας «credo, quia absurdum est» (τα πιστεύω, διότι είναι απίστευτα).

Ή διασκεδάζω με τον πρωθυπουργό, που, μια ζωή στο «ψαχούλεμα», απρόθυμος, ή ανίκανος, ή ανέμπνευστος, θα λύση το πρόβλημα «με ήπιες αλλαγές»-κι, εν τω μεταξύ, ο ίδιος περί αλ-λότρια τυρβάζει, η γεωπολιτική της ενε-ργείας τον εμάρανε.

Ε ρε αυγοδυναμία που σου άξιζε και σένα...

Ή με την ήδη αντικαταστήσασα υπουργό, συμβολικώς του «τρυφερού φύ-λου», που ήδη επικαλέσθηκε την μάχη της για την Ολυμπιάδα! Μα, Αγαπητή κυρία Υπουργέ, τη μάχη εκείνη, το ’89, την είχατε χάσει πανηγυρικώς! Ή μήπως ως «μάχη» εννοείτε την Ολυμπιάδα του 2004, που σας προσεφέρθη στο πιάτο;

Τήνελλα, Κατήνελλα!

(Καλά να ’μαστε πάντως, θα επανέλθουμε με καλλίτερα ακόμη! Η υπόθεση, να το δήτε, θα βγάλη πολύ γέλιο).