Ας μείνουμε στην ομορφιά απόψε..

Χθες είχε ένα φεγγάρι έτοιμο λες να σε καταπιεί. Ανέβηκα στο Γεντι κουλέ και από εκεί ακολούθησα τη διαδρομή που τραβάει παράλληλα με τα Δυτικά τείχη. Κατηφόρισα από τη πλευρά των τειχών που βλέπουν προς Συκιές. Aντίκρυ το φεγγάρι να σεργιανάει πάνω από το λιμάνι και ένα πανοραμικό πλάνο της αστικής Θεσσαλονίκης που σχεδόν με υπνώτισε. Ένα θαλασσινό αεράκι που ερχόταν από χαμηλά μπερδευόταν με την ευωδιά από τα λουλούδια, τις πασχαλιές, τα κρίνα, το φρεσκοφυτρωμένο χορτάρι, τις μυρωδιές των σπιτιών και των ανθρώπων.

Μια παρέα από πιτσιρικάδες είχανε παρκάρει τα μηχανάκια στο πλάι από τα τείχη. Ένα ραδιοφωνάκι έπαιζε λαικά. Σ αυτές τις γειτονιές σκέφτομαι ακούν ακόμη ραδιόφωνο. Το τραγούδι μιλούσε για χωρισμούς και γυναίκες άπονες. Ξεχώρισα κάποιον αναστεναγμό. Σεκλέτια... χαμογέλασα, κοίτα να δεις που τα πιτσιρίκια τα μηχανόβια κουβαλάνε μπόλικο συναίσθημα...

Μια νότα φάνηκε να ξεφεύγει και να πιλοτάρει στο κενο. Μια νότα έστω μπορεί να αναμοχλεύει μνήμες; Aαα προλαβαίνω σκέφθηκα να την πιάσω. θα τη βουτήξω στο πρωινό τσάι μου. H δίψα ή η πείνα είναι που μας οδηγεί να οικειοποιηθούμε τις ξένες νότες; Ποιος ξέρει... Μπα έστω και δανεική μου κάνει. Αν είχαν μαζί μου τη NIKON θα έστηνα τρίποδα να την παρακολουθεί ο φακός μήπως καταφέρει να την αιχμαλωτίσει.

Έχουμε πλάκα.. καταγράφω τις σκέψεις. Παλιότερα όταν έκοβα βόλτες συντροφιά μαζί τους, τις μεταμεσονύκτιες ώρες αν συναντούσα κάποια παρέα με αντιμετώπιζε με σκεπτικισμό. Τι σόι ανωμαλία κουβαλά κάποιος για να περπατά μόνος του μέσα στη νύχτα. Σήμερα που κάνω τα ίδια διαδρομή δεν φαίνεται σε κανέναν παράξενο αν συνοδεύω ένα σκύλο. Μια πασχαλιά περπατά στο χέρι μου αλλά στα ξαφνικά...

Μια γάτα περνάει μπροστά και θα ορκιζόμουνα ότι χάνεται περνώντας μέσα από τα τείχη. Να είναι ένα ακόμα παιχνίδισμα των σκιώ; Ίσως κάτω από εδώ που βολτάρω να περνάει η υπόγεια σήραγγα η λεγόμενη «στοά των κάστρων» που ανέβαινε από το Λευκό πύργο μέχρι κάπου εδώ στο Επταπύργιο. Μια από αυτές χρησιμοποιούσαν Βυζαντινοί αυτοκράτορες για τις φανταστικές εμφανίσεις-εξαφανίσεις τους (εκεί που τους έβλεπαν στον Άγιο Δημήτριο ξαφνικά σχεδόν την ίδια ώρα ορκιζότανε το πλήθος ότι εμφανίζονταν και στην Α. Σοφία)

Άναψα ένα τσιγάρο με βενζόλιο, νιτροζαμίνες, φορμαλδεύνη και υδροκυάνιο. Το απόλαυσα με μεγάλη ευχαρίστηση. Αύριο μπορεί να το κόψω. Σήμερα στον καπνό του αιωρείται ένα φιλί! Το σάουντρακ της βραδιάς στα τέλη του Απρίλη αφιερωμένο στο βωμό των γλυκών πραγμάτων. Με μαγεύει σαν μουσική. Κυνηγάει τη φευγάτη νότα. Λέει... όλα τελειώνουν και αρχίζουν πάλι από την αρχή. Άμα δεν θέλεις, πρέπει να δεθείς στο μεσαίο το κατάρτι και να κλείσεις τα αυτιά σου με κερί.

Και όπως περισσεύει το γέλιο στους καλοσυνάτους ανθρώπους, σε ένα μπαλκόνι όχι μεγαλύτερο από ένα επι δύο ξεχείλιζε μια παρέα. Ανθισμένα μπαλκόνια και γελαστές φάτσες. ...και τραγούδια, πολλά τραγούδια, τραγούδια και γέλια. Τι ωραία... Πόσο όμορφα επιπλέουμε έτσι! Μ’ ένα αεράκι να σου γλυκαίνει το πρόσωπο. Με λίγη επιθυμία για αγάπη. Με μια νυκτόβια πασχαλιά να περιπλανιέται ιχνηλατώντας πάνω στο δέρμα μου, αμέριμνη για τις μουσικές που βαράνε έξω και μέσα μου.

Ευτυχώς! Ο κόσμος άρχισε να βγαίνει πάλι στα μπαλκόνια. Σε λίγο θα γεμίσουν και κάποιες ταράτσες. Οι μερακλήδες θα ψήνουν σε γαλβανισμένες ψησταριές με παραδίπλα τις κεραίες και τα δορυφορικά πιάτα, καμιά απλωμένη μπουγάδα και λαικά του Στράτου να ανάβουνε τους νταλκάδες . Τα πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά που λέει και η Νικολακοπούλου...

Μια νύχτα σαν κι αυτή κάποιοι την αγαπάνε και άλλους ποτέ δεν θα αγγίξει. Είναι ωραία και ήσυχα σε προκαλεί να μείνεις έξω να φλερτάρεις μαζί της να χαζέψεις από ψηλά τον ύπνο των υπολοίπων. Πως θα γίνει να κλείσουν ερμητικά τις χαραμάδες οι κουρτίνες, να μη μας ξυπνήσει ο ήλιος... Παίρνω βαθιές ανάσες. Μυρίζει ωραία όταν είναι νύχτα και κάνει Άνοιξη! Τέτοιες ώρες λέει μια παλιά συνταγή, όταν τα μάτια είναι έτοιμα να εκραγούν, εμφανίζονται οι απολήξεις των αισθήσεων για να κολλήσουν τα φτερά μας στην πλάτη.

Ελα, σήκωσε τα φτερά σου, πρόσεχε μη μου σκοντάψεις, αντέχεις; λέει τρυφερά ο σκηνοθέτης ενός αόρατου θιάσου. Λοιπόν έχει πλάκα. Σε τελική ανάλυση το ίδιο φεγγάρι βλέπουμε όλοι. Όμορφα είναι... Με τη κρυφή προσδοκία πως θα μας κρατήσει στην επιφάνεια του και θα μας κανακέψει όπως μόνο εκείνο ξέρει. (Το δεύτερο πρόγραμμα διαφημίζει μοιρολόγια ηπειρώτικα με τον Πετρολούκα Χαλκιά).

Καλό Πάσχα,
όπως εννοεί ο καθείς το καλό
23.04.08.04.01