ο "Ολυμπισμός", οι τελετές, οι λαμπαδηδρομίες, τα συλλαλητήρια, οι θεωρίες και η απόσταση ιδεώδους και πράξης.

Με αφορμή τις διαμαρτυρίες των ακτιβιστών υπέρ του Θιβέτ κατά τη διάρκεια της τελετής αφής της ολυμπιακής φλόγας, ξεκίνησε η κουβέντα. Έχει δικαίωμα η Κίνα που παραβιάζει εμφανώς τα ανθρώπινα δικαιώματα να διεξάγει τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ή για να το θέσουμε λίγο καλύτερα τα κριτήρια με τα οποία επιλέγονται οι χώρες τέλεσης των αγώνων, πόσο σχέση έχουν με τις οι ιδέες περί «Ολυμπισμού»; «Όσο σχέση έχει το παντεσπάνι με το μηλόξυδο» μας έλεγε πρόσφατα ένας φίλος αρχαιολόγος.

Μία πολύ μικρή περίοδο κατά την κλασσική εποχή, όντως ίσχυσαν και τηρήθηκαν κάποιες αρχές. Αυτό συνέβη επειδή ακριβώς η κοινωνία της εποχής εκείνης στήριζε και κυρίως στηριζόταν στην ελευθερία του πολίτη, ευνοούσε τη συμμετοχή επί ίσοις όροις σε αγώνες και τους έβλεπε ως αναμέτρηση μεταξύ ελεύθερων, καλών και αγαθών ανθρώπων (ανθρώπων δηλαδή στους οποίους σώμα και πνεύμα αναπτύσσονται σε αρμονία). Μέσα στα πλαίσια αυτά βλέπουμε να παρακολουθούν ή να συμμετέχουν (και να νικούν) προσωπικότητες όπως ο Πλάτωνας, ο Ιπποκράτης, ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης, ο Θεμιστοκλής, ο Φίλιππος κ.ά. καλλιτέχνες, ρήτορες και φιλόσοφοι.

Ολυμπιακή εκεχειρία τουλάχιστον στους κλασσικούς χρόνους σήμαινε σταμάτημα των πολέμων για τρεις μήνες (πριν και κατά τη διάρκεια των αγώνων), με επίσημες πρεσβείες που έφθαναν σε όλες τις πόλεις. Επίσης, στο πνεύμα του σεβασμού της ζωής και της ειρήνης, αλλά και επειδή ο θάνατος θεωρούνταν μίασμα για τους Έλληνες, δεν εκτελούνταν καμία θανατική ποινή (οι Αμερικάνοι βέβαια δεν ενημερώθηκαν ποτέ, γιατί αυτά είναι αρχαίες ιστορίες, όπως και η ονομασία Μακεδονία σύμφωνα με την υπουργό εξωτερικών κα Κοντολίζα). Τότε ο πόλεμος γινόταν με σεβασμό στον αντίπαλο και τις αξίες του, γι’ αυτό όλα μπαίνανε για λίγο στην άκρη, ακόμα κι όταν αφορούσαν άλλες πολιτείες, άλλες συνήθειες (στη σύγχρονη πραγματικότητα Μεγάλη Παρασκευή είχαμε βομβαρδισμούς σε Βελιγράδι και κατά τη διάρκεια του ραμαζανιού σε Ιράκ-Αφγανιστάν).

Από τον 4ο αιώνα όμως και μετά τον πελοποννησιακό πόλεμο ατονεί στην ουσία ο θεσμός της πόλης-κράτους που στηρίζει αξίες σαν αυτές. Τα ξεχνάμε όλα: οι ιδέες της εποχής αλλάζουν, υπερτιμούν, απομονώνουν το σώμα. Με τους αγώνες ασχολούνται αποκλειστικά επαγγελματίες αθλητές που ενδιαφέρονται μόνο για τη νίκη. Οι αθλητές που ασχολούνται κυρίως με τα πιο «βάρβαρα» αθλήματα (πυγμαχία, πάλη), εξασκούν πρακτικές «πάχυνσης» για να επιβάλλονται με τον όγκο τους και όχι με την τεχνική τους. Αποτέλεσμα, οι απλοί πολίτες που θεωρητικά έχουν δικαίωμα συμμετοχής στην πράξη αποθαρρύνονται και δεν συμμετέχουν. Οι δωροδοκίες των κριτών πάνε κι έρχονται.
Θυμίζουν κάτι όλα αυτά;

Επιπλέον, παρόλο που το τυπικό των αγώνων προβλέπει ότι οι αθλητές δεν παίρνουν χρηματικά έπαθλα και η νίκη αφιερώνεται στους θεούς, οι πόλεις τιμούν ιδιαίτερα τους αθλητές, γίνονται ιερείς, γεγονός που ήταν μεγάλη τιμή παρέχοντας καθολικό σεβασμό από τους πολίτες έως ισόβια σίτιση. Από τον 4ο αιώνα. οι πόλεις προσφέρουν τόσες πολλές τιμές στα «καμάρια» τους και τους προβάλλουν τόσο πολύ που και αυτό μόνο αποτελεί κίνητρο για όσους παίρνουν μέρος στους αγώνες(αντίστοιχα σήμερα οι αθλητές εξαργυρώνουν τις νίκες με πλούσια διαφημιστικά συμβόλαια). Γενικά το «ολυμπιακό ιδεώδες» απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ και τα «για την Ελλάδα ρε γαμώτο» είναι ατάκες ενός καλοπληρωμένου σόου. Αν σήμερα η γκρίνια μας είναι «κοιτάξτε πώς κάνανε οι αρχαίοι τους αγώνες και πώς τους καταντήσαμε εμείς», οι σκεπτόμενοι πολίτες από το 3ο αιώνα. π.Χ. μέχρι τον 4ο μ.Χ. (τότε που καταργήθηκαν) έλεγαν α κ ρ ι β ώ ς το ίδιο πράγμα!

Το 1936 οι ισόβιοι Αθάνατοι ανάθεσαν στο Βερολίνο της χιτλερικής Γερμανίας τους αγώνες. Αυτό νομίζω ότι τα λέει όλα για το πνεύμα και τα ιδανικά που εκπορεύονται από τους κατ΄ εξοχήν αρμόδιους φορείς του «Ολυμπισμού». Η απλή φλόγα που έκαιγε στο βωμό του Δία στους σύγχρονους ολυμπιακούς με την έμπνευση της Χιτλερικής προπαγάνδας, «εξελίχθηκε» στη τελετή της αφής που ξέρουμε και σήμερα και στη γραφική παράσταση με τις ιέρειες και τη γνωστή μας λαμπαδηδρομία(!!!).

Οι τελετές έναρξης και λήξης στους αρχαίους, καθώς ήταν συνδεδεμένες με τη λατρεία των θεών, είχαν πολύ πιο πνευματικό χαρακτήρα και ήταν εξαιρετικά λιτές– όμως το πνεύμα απεβίωσε, ο Χίτλερ πρώτος εντόπισε ότι το πλήθος θέλει θέαμα, λατρεύει το τσίρκο, τους σαλτιμπάγκους. Από τότε οι σύγχρονες τελετές έναρξης και λήξης έχουν περισσότερο «διασκεδαστικό» χαρακτήρα.

Ολυμπιακές ιδέες, Παγκοσμιοποίηση, Ελευθερία, Δημοκρατία, Ισότητα... Η Αριστερά έχασε την αξιοπιστία της από χρόνια τώρα, είτε μένοντας αγκυλωμένη στο αμαρτωλό παρελθόν της, είτε τρέχοντας πίσω από οφίτσια... Αυτοί που καθοδηγούσαν το λαό σε συλλαλητήρια, οι πολιτικοί και οι εκκλησιαστικοί ηγέτες και ηγετίσκοι κάθε πρωί ασπάζονται αριστερόθεν και δεξιόθεν την υποκρισία. Η ερώτηση που παραμένει όμως είναι, η προσωπική συμμετοχή μας σε ιστορίες και ιδανικά που βρίθουν από υποκρισία και συμφέροντα πως αυτή μεταφράζεται;

02.03.08.11.01