Ξεκίνησαν για λίγες παραστάσεις το Νοέμβριο, ένα εγχείρημα που δοκίμαζαν για πρώτη φορά, την ένωση μουσικής με το θέατρο, κάτι που εύκολα οδηγεί σε αποτυχία. Τα κατάφεραν, αφού συνεχίζουν και τον Ιανουάριο στο «Καφωδείο Ελληνικό». Τέσσερις ηθοποιοί της ομάδας «Ακτίς Αελίου» κι ένας πιανίστας διασχίζουν το μουσικό χωροχρόνο του θεάτρου και του κινηματογράφου. Συνομιλήσαμε με δυο ηθοποιούς του «Μου λεν… Ρουζ», την Ιωάννα Κατσαρού και την Ελεονώρα Αϊβαζίδου, οι οποίες μας είπαν ενδιαφέροντα πράγματα για την παράσταση
Λίγα λόγια για το «Μου Λεν… Ρουζ»…
Η παράσταση βασίζεται σε τραγούδια από θεατρικές παραστάσεις και από ταινίες του ελληνικού και του ξένου κινηματογράφου. Είναι ένα multi θέαμα και με ελληνικό και με αγγλικό στίχο, με μουσικές από ταινίες του Αλμοδοβάρ, από μιούζικαλ όπως το «Σικάγο», το «Καμπαρέ», μουσικές για θέατρο που έ-γραψε ο Μάνος Χατζιδάκις και άλλα… Κάθε τραγούδι είναι ένα μικρό νούμερο και έχει γενικά την αισθητική του καμπαρέ…
Πώς και γιατί αποφασίσατε να στήσετε μια παράσταση σε ένα μουσικό χώρο, ξεφεύγοντας από τον καθαρό θεατρικό προσανατολισμό;
Είναι η πρώτη φορά που κάνουμε κάτι τέτοιο με τόση μουσική. Θέλαμε να αναμετρηθούμε με κάτι διαφορετικό, να μετατοπίσουμε λίγο τον άξονα, να πάει πιο πολύ στο μουσικό, χωρίς όμως να λείπει η θεατρικότητα, που έχει πολύ. Ήταν μια ιδέα που ξεκίνησε η Μάρα η Τσικάρα η οποία ήθελε πολύ να γίνει μια συνεργασία της ομάδας «Ακτίς Αελίου» με το «Κα-φωδείο Ελληνικό», να ενωθούν οι δύο χώροι, να μπούμε κι εμείς μέσα σε αυτόν. Σε έναν τέτοιο χώρο δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι άλλο πάρα κάτι που θα είχε πολύ μουσική. Έτσι γεννήθηκε, ως ένα μουσικό δρώμενο, αλλά εμείς προσεγγίζουμε τα τραγούδια μέσα από το θέατρο, τη θεατρική μας παιδεία. Ερμηνεύουμε με θεατρικό τρόπο ως χαρακτήρες, ως ρόλοι, προσπαθούμε τέλος πάντων…
Γιατί επιλέξατε ως βασική περιβάλλουσα ατμόσφαιρα την εποχή των μιούζικαλ και των καμπαρέ;
Σε ένα χώρο σαν το «Καφωδείο Ελληνικό» ταιριάζει η ατμόσφαιρα του καμπαρέ γι’ αυτό και κινηθήκαμε έτσι… Βασίζεται εκεί, αλλά δεν είναι μόνο αυτό…
Υπάρχει σεναριακή ροή;
Κάποια τραγούδια συνδέονται και κάποια άλλα, όχι. Βρίσκουμε όμως τρόπους - κρίκους, μικρά σκετσάκια και αυτοσχεδιασμούς οι οποίοι ενώνουν αυτά τα τραγούδια. Κάποια συνδέονται πολύ πιο άμεσα, κάποια ανατρέπονται. Δεν υπάρχει μια ιστορία από την αρχή έως το τέλος αλλά υπάρχουν μικρές ιστορίες…
Ποιες δυσκολίες συναντήσατε και συναντάτε κάθε εβδομάδα;
Η δυσκολία η πρώτη και η μεγαλύτερη ήταν ότι δεν είχαμε ξανακάνει κάτι τέτοιο και πιο πολύ ότι δεν είχαμε εμπειρία από το μικρόφωνο, τι είναι μικρόφωνο και πώς τραγουδάς σε ένα μικρόφωνο. Είναι η μόνη εμπειρία που δεν είχαμε και είναι για εμάς μεγάλη. Ήταν πολύ δύσκολο στην αρχή γιατί το μικρόφωνο κάπως σε εγκλωβίζει, έχουμε συνηθίσει σε ελεύθερες κινήσεις. Οι τραγουδιστές το ξέρουν πολύ καλά. Το μάθαμε μόνοι μας και με τη βοήθεια του μουσικού μας να το χρησιμοποιούμε. Σήμερα μετά από αρκετές παραστάσεις που δώσαμε νομίζω ότι είμαστε σε καλό σημείο, αν και βέβαια δεν το κατακτήσαμε και τελείως ακόμα…
Συνήθως τέτοιου είδους σύγχρονα εγχειρήματα είναι ή του ύψους ή του βάθους. Δεν υπήρξε ο φόβος του ρίσκου;
Πολύ! Δεν ξέραμε τι να περιμένουμε ως αντίδραση από τον κόσμο. Στην πρώτη μας εμφάνιση ήταν όλοι τόσο ενθουσιασμένοι που κι εμείς εκπλαγήκαμε. Συνέχισε να πηγαίνει έτσι, ξεκινήσαμε με τρεις παραστάσεις το Νοέμβριο και συνεχίζουμε ακόμα. Προσθέτουμε και άλλα κομμάτια, χωρίς να χαλάμε τη βασική δομή της παράστασης, αφουγκραζόμαστε το κοινό και αυτό εξελίσσεται πολύ θετικά…
Στις μέρες μας που κυριαρχούνται και από την εικόνα, γιατί δεν ανθούν ανάλογες μουσικοθεατρικές προσπάθειες;
Είναι ένα πολύ ζωντανό θέαμα, συνδέονται χρονικά πολλές περίοδοι και ο κόσμος έδειξε πως το θέλει. Αν το αποδίδεις με ένα σύγχρονο και ζωντανό τρόπο, ο κόσμος σε στηρίζει. Είναι πολύ ευφάνταστα αυτά τα τραγούδια και είναι και καινούρια για τα νέα παιδιά, τα οποία και τρελάθηκαν… Στο «Αχ, Μαρία» υπάρχει μια στροφή που είναι στα κινέζικα, αλλά είναι τόσο ανοιχτά που μπορούν να μεταμορφωθούνε…
Τι σημαίνει αυτή η παράσταση για την ομάδα σας; Πώς την αντιμετωπίζετε;
Σημαίνει έναν άλλο δρόμο που δεν είχαμε ξανασκεφτεί ποτέ. Όλοι μαζί το κάναμε και μας βοηθάει και πάρα πολύ και για την επιθεώρηση που θα κάνουμε ως «Ακτίς Αελίου» αμέσως μετά, που θα έχει και πολλή μουσική, σκετσάκια, νούμερα και πολλή επαφή με τον κόσμο. Ανοίξαμε ένα νέο μέτωπο που μας ενδιαφέρει πολύ γιατί υπήρχε μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο. Θα υπάρξει και συνέχεια και του χρόνου μάλλον…
Συμμετέχει η βασική σας σύνθεση;
Η «Ακτίς Αελίου» αποτελείται από δέκα ηθοποιούς εκ των οποίων οι τέσσερις συμμετέχουν στο «Μου λεν… Ρουζ»…
Η «Ακτίς Αελίου» πώς τα πηγαίνει;
Η «Ακτίς Αελίου» έχει τη δυναμική ενός θεάτρου που είναι ανεξάρτητο, με νέους ανθρώπους που ωριμάζουν και προχωράνε. Περπατούμε τον όγδοο χρόνο ύπαρξης, πάμε στην ωριμότητα, γι’ αυτό είμαστε στην καλύτερη εποχή, έτοιμοι να δοκιμαστούμε και σε νέα ανοίγματα…
Τι ετοιμάζετε για το μέλλον;
Ετοιμάζεται η επιθεώρηση «Γυναίκες με τα ούλα τους» στο θέατρο της Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη» σε ένα μήνα, έπεται Χάινερ Μίλερ φέτος στα τέλη Μαΐου και τρέχει το «Blasted» της Sarah Kane… Και το «Μου Λεν… Ρουζ» που θα έχει συνέχεια…
info: Καφωδείο Ελληνικό
Ιουστινιανού 3, πίσω από το Δημαρχείο, Τ: 2310 237016
Τετάρτη 30 Ιανουαρίου
Λίγα λόγια για το «Μου Λεν… Ρουζ»…
Η παράσταση βασίζεται σε τραγούδια από θεατρικές παραστάσεις και από ταινίες του ελληνικού και του ξένου κινηματογράφου. Είναι ένα multi θέαμα και με ελληνικό και με αγγλικό στίχο, με μουσικές από ταινίες του Αλμοδοβάρ, από μιούζικαλ όπως το «Σικάγο», το «Καμπαρέ», μουσικές για θέατρο που έ-γραψε ο Μάνος Χατζιδάκις και άλλα… Κάθε τραγούδι είναι ένα μικρό νούμερο και έχει γενικά την αισθητική του καμπαρέ…Πώς και γιατί αποφασίσατε να στήσετε μια παράσταση σε ένα μουσικό χώρο, ξεφεύγοντας από τον καθαρό θεατρικό προσανατολισμό;
Είναι η πρώτη φορά που κάνουμε κάτι τέτοιο με τόση μουσική. Θέλαμε να αναμετρηθούμε με κάτι διαφορετικό, να μετατοπίσουμε λίγο τον άξονα, να πάει πιο πολύ στο μουσικό, χωρίς όμως να λείπει η θεατρικότητα, που έχει πολύ. Ήταν μια ιδέα που ξεκίνησε η Μάρα η Τσικάρα η οποία ήθελε πολύ να γίνει μια συνεργασία της ομάδας «Ακτίς Αελίου» με το «Κα-φωδείο Ελληνικό», να ενωθούν οι δύο χώροι, να μπούμε κι εμείς μέσα σε αυτόν. Σε έναν τέτοιο χώρο δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι άλλο πάρα κάτι που θα είχε πολύ μουσική. Έτσι γεννήθηκε, ως ένα μουσικό δρώμενο, αλλά εμείς προσεγγίζουμε τα τραγούδια μέσα από το θέατρο, τη θεατρική μας παιδεία. Ερμηνεύουμε με θεατρικό τρόπο ως χαρακτήρες, ως ρόλοι, προσπαθούμε τέλος πάντων…
Γιατί επιλέξατε ως βασική περιβάλλουσα ατμόσφαιρα την εποχή των μιούζικαλ και των καμπαρέ;
Σε ένα χώρο σαν το «Καφωδείο Ελληνικό» ταιριάζει η ατμόσφαιρα του καμπαρέ γι’ αυτό και κινηθήκαμε έτσι… Βασίζεται εκεί, αλλά δεν είναι μόνο αυτό…
Υπάρχει σεναριακή ροή;
Κάποια τραγούδια συνδέονται και κάποια άλλα, όχι. Βρίσκουμε όμως τρόπους - κρίκους, μικρά σκετσάκια και αυτοσχεδιασμούς οι οποίοι ενώνουν αυτά τα τραγούδια. Κάποια συνδέονται πολύ πιο άμεσα, κάποια ανατρέπονται. Δεν υπάρχει μια ιστορία από την αρχή έως το τέλος αλλά υπάρχουν μικρές ιστορίες…
Ποιες δυσκολίες συναντήσατε και συναντάτε κάθε εβδομάδα;
Η δυσκολία η πρώτη και η μεγαλύτερη ήταν ότι δεν είχαμε ξανακάνει κάτι τέτοιο και πιο πολύ ότι δεν είχαμε εμπειρία από το μικρόφωνο, τι είναι μικρόφωνο και πώς τραγουδάς σε ένα μικρόφωνο. Είναι η μόνη εμπειρία που δεν είχαμε και είναι για εμάς μεγάλη. Ήταν πολύ δύσκολο στην αρχή γιατί το μικρόφωνο κάπως σε εγκλωβίζει, έχουμε συνηθίσει σε ελεύθερες κινήσεις. Οι τραγουδιστές το ξέρουν πολύ καλά. Το μάθαμε μόνοι μας και με τη βοήθεια του μουσικού μας να το χρησιμοποιούμε. Σήμερα μετά από αρκετές παραστάσεις που δώσαμε νομίζω ότι είμαστε σε καλό σημείο, αν και βέβαια δεν το κατακτήσαμε και τελείως ακόμα…
Συνήθως τέτοιου είδους σύγχρονα εγχειρήματα είναι ή του ύψους ή του βάθους. Δεν υπήρξε ο φόβος του ρίσκου;
Πολύ! Δεν ξέραμε τι να περιμένουμε ως αντίδραση από τον κόσμο. Στην πρώτη μας εμφάνιση ήταν όλοι τόσο ενθουσιασμένοι που κι εμείς εκπλαγήκαμε. Συνέχισε να πηγαίνει έτσι, ξεκινήσαμε με τρεις παραστάσεις το Νοέμβριο και συνεχίζουμε ακόμα. Προσθέτουμε και άλλα κομμάτια, χωρίς να χαλάμε τη βασική δομή της παράστασης, αφουγκραζόμαστε το κοινό και αυτό εξελίσσεται πολύ θετικά…
Στις μέρες μας που κυριαρχούνται και από την εικόνα, γιατί δεν ανθούν ανάλογες μουσικοθεατρικές προσπάθειες;
Είναι ένα πολύ ζωντανό θέαμα, συνδέονται χρονικά πολλές περίοδοι και ο κόσμος έδειξε πως το θέλει. Αν το αποδίδεις με ένα σύγχρονο και ζωντανό τρόπο, ο κόσμος σε στηρίζει. Είναι πολύ ευφάνταστα αυτά τα τραγούδια και είναι και καινούρια για τα νέα παιδιά, τα οποία και τρελάθηκαν… Στο «Αχ, Μαρία» υπάρχει μια στροφή που είναι στα κινέζικα, αλλά είναι τόσο ανοιχτά που μπορούν να μεταμορφωθούνε…
Τι σημαίνει αυτή η παράσταση για την ομάδα σας; Πώς την αντιμετωπίζετε;
Σημαίνει έναν άλλο δρόμο που δεν είχαμε ξανασκεφτεί ποτέ. Όλοι μαζί το κάναμε και μας βοηθάει και πάρα πολύ και για την επιθεώρηση που θα κάνουμε ως «Ακτίς Αελίου» αμέσως μετά, που θα έχει και πολλή μουσική, σκετσάκια, νούμερα και πολλή επαφή με τον κόσμο. Ανοίξαμε ένα νέο μέτωπο που μας ενδιαφέρει πολύ γιατί υπήρχε μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο. Θα υπάρξει και συνέχεια και του χρόνου μάλλον…
Συμμετέχει η βασική σας σύνθεση;
Η «Ακτίς Αελίου» αποτελείται από δέκα ηθοποιούς εκ των οποίων οι τέσσερις συμμετέχουν στο «Μου λεν… Ρουζ»…
Η «Ακτίς Αελίου» πώς τα πηγαίνει;
Η «Ακτίς Αελίου» έχει τη δυναμική ενός θεάτρου που είναι ανεξάρτητο, με νέους ανθρώπους που ωριμάζουν και προχωράνε. Περπατούμε τον όγδοο χρόνο ύπαρξης, πάμε στην ωριμότητα, γι’ αυτό είμαστε στην καλύτερη εποχή, έτοιμοι να δοκιμαστούμε και σε νέα ανοίγματα…
Τι ετοιμάζετε για το μέλλον;
Ετοιμάζεται η επιθεώρηση «Γυναίκες με τα ούλα τους» στο θέατρο της Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη» σε ένα μήνα, έπεται Χάινερ Μίλερ φέτος στα τέλη Μαΐου και τρέχει το «Blasted» της Sarah Kane… Και το «Μου Λεν… Ρουζ» που θα έχει συνέχεια…
info: Καφωδείο Ελληνικό
Ιουστινιανού 3, πίσω από το Δημαρχείο, Τ: 2310 237016
Τετάρτη 30 Ιανουαρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου