Το «τάγμα της ζαρτιέρας»

Μια πικάντικη σάλτσα επισκιάζει τη νοστιμιά ή την κακογευσία παντός εδέσματος, και το επουσιώδες θα βρη πάντα τον τρόπο να καπελώση το ουσιώδες

Κατά τον Μισέλ Φουκώ, η εξουσία δεν συνίσταται μόνο στην απόκτηση ή την εκχώρηση δύναμης και ταυτόχρονα της δικαιοδοσίας να την εξασκή κανείς με στόχο την «παραγωγή πολιτικών αποτελεσμάτων», αλλά εμφωλεύει εξ ίσου ή περισσότερο, και μάλιστα απρόσωπα, στο σύστημα ή τον πολιτισμό που κληρονομεί μια κοινωνία, ελέγχοντας τα μέλη της κατά τρόπο συνεκτικό, ευοδωτικό, ανασταλτικό ή, ενίοτε, ακόμη και καταστροφικό.

Ίσως η άποψη αυτή του Φουκώ, όχι ανεπηρέαστη από την κοινωνική ψυχολογία, να εξηγή την «ιδιαιτερότητα του Ελληνος ευρωανατολίτου» και την αμφιθυμική του συμπεριφορά προς τους ασκούντες την εξουσία στη χώρα του.

Ο Έλληνας θέλει τους πολιτικούς του άρχοντες «μουρντάρηδες». Για μια μοιχεία και για μια Μιμή παραχώρησε στον «σιδερένιο» άλλη μια θητεία, όταν ήδη εκείνος έπλενε τα πόδια του στην Αχερουσία. Ένεκα μιας Μόνικα, συγχώρησε στον Κλίντον ακόμη και τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας. Μια Σεσιλιά και μια Κάρλα τον κάνουν να αναζητή τις «ελληνικές ρίζες» του καραδεξιού και αλαζόνος Σαρκοζί (κι ας είναι εβραϊκές...).

Η «ροπή προς τη σάρκα», παράβαση των ιερών και οσίων της αγγλοσαξωνικής πολιτικής παραδόσεως που θέλει τους ηγέτας ικανούς να την τιθασσεύουν (όπως την τιθάσσευσε ο Εδουάρδος ο Γ΄ σηκώνοντας με περισσή σεμνότητα και σεβασμό την πεσμένη ζαρτιέρα της κομίσσης του Σώλσμπερυ, πλουτίζοντας ταυτόχρονα το βρετανικό θυρεό της πατρίδος του με τη μία από τις δύο του παροιμιώδεις φράσεις), στη χώρα μας αποτελεί την απαραίτητη λαϊκίστικη γαρνιτούρα δι’ απροσάρμοστους μιας εξουσίας κατά τα λοιπά σχεδόν φεουδαρχικά σκοτεινής.

Μοιραίος ο Βαρθολομαίος, επιπόλαιος ο Ζαχόπουλος, χαριτωμένα και δήθεν τσαχπίνικα τα περισσότερα «γραικά γερόντια της Αβουλίας των Ελλήνων» και τα χωρίς ποιόν και ποιότητα πολιτικά τους παραμαζώματα, προσομοιώνονται στην τόλμη των ηθών με το μέσο ανθρωπάκο, που βλέπει σ’ αυτούς τον ίδιο του τον εξησθενημένης θελήσεως, ελαττωμένης φαντασίας αλλ’ αχαλινώτων φαντασιώσεων εαυτό -και μετά από την ψευδαισθητική αυτή προσομοίωση, τον κάνουν ό,τι θέλουν. Ο μέσος ανθρωπάκος έχει, επιτέλους, ένα τουλάχιστον κοινό σημείο με τους σημαντικούς που τον κυβερνούν -το ζωηρό υπογάστριο.

Μια πικάντικη σάλτσα επισκιάζει τη νοστιμιά ή την κακογευσία παντός εδέσματος, και το επουσιώδες θα βρη πά-ντα τον τρόπο να καπελώση το ουσιώδες. Κι αν το φάσμα του φωτός αρχίζει με το υπέρυθρο και καταλήγει στο υπεριώδες, το πολιτικό φάσμα, όποια άλλα χρώματα κι αν διαθέτη κατά καιρούς, αρχίζει με το ροζ και καταλήγει στο κίτρινο.

Ποιός λοιπόν θα νοιαστή αν νομοσχέδια αναπτύσσονται, άλλα παρατιούνται, αλλαγές καθυστερούν ή ακυρώνονται, νόμοι καταστρατηγούνται, εγκύκλιοι ερμηνεύονται «διασταλτικά» (λέξη κι αυτή...!!!) ή κατά το δοκούν, δικαστικοί εξωνούνται ή προεπιλέγονται αλα κάρτ και δημοσιογράφοι ασκούν πολιτική! Ποιός νοιάζεται αν η πολιτική μας ζωή περιορίζεται στα στεγανά πέντε-δέκα «οικογενειών παραγωγής πολιτικών» κι αν είναι απροσπέλαστοι προς τον πολίτη μέσω ενός αυταρχικού κρατικού μηχανισμού που θυμίζει στάζι, γκε πε ού και νι κα βε ντέ μαζί! Όταν η πολιτική ή η κοινωνική πίεση υπερβή ένα κριτικό σημείο, η βαλβίδα διαφυγής ανοίγει -και έχει το σχήμα της κλειδαρότρυπας. Η κυρία Θωμαΐς εξέτρεψε τα μυαλά των Ελλήνων από υποκλοπές, πακιστανούς και καταχρήσεις. Η κυρία Τσέκου από Μαγγίνες και ασφαλιστικά. Μερικοί νεαροί (είναι βλέπεις και η αγαμία του ανωτέρου κλήρου...) έβγαλαν λάδι την Εκκλησία της Ελλάδος από σειρά σκανδάλων που εκτονώθηκαν ακριβώς δια της «μεθόδου της περικνημίδος».

Κι ο Έλληνας, μεταξύ μιας ζαρτιέρας και ενός στρινγκ, άβουλος και ανώριμος, με το ένα μάτι στην Ευρώπη και το άλλο στη Μέση Ανατολή, με το ένα αυτί να ακούη καν-καν και με το άλλο την κομμουνιστική διεθνή, φενακίζεται με την ιδέα της «δικαιοσύνης» ή της «ισονομίας». Κνώδαλα που είμαστε...!!!