Με κρασί, τσίπουρο ή ουίσκι, χωρέσαμε παντού...

Παρασκευή βράδυ μας προσκάλεσε ο Σάκης για τη γιορτή του στην ταβέρνα «Διόνυσος» στο Ρετζίκι. Όταν φτάσαμε εντυπωσιάστηκα από το πλήθος των προσκεκλημένων (πρέπει να ήμασταν περισσότεροι από 40 νοματαίοι, χώρια τα παιδιά μας) και καθώς πήγα και ευχήθηκα στον εορτάζοντα τον ρώτησα πειρακτικά: «Καλέ ρε Σάκη, για να πολιτευτείς πας;» -«Όχι, καθόλου, αλλά είπα να καλέσω παλιούς φίλους -πρώτου βαθμού» είπε και έδειξε γνωστό κόσμο σε μια σειρά τραπεζιών, «και νέους φίλους -πρώτου βαθμού» και μου έδειξε άγνωστο σχετικά κόσμο σε μένα, σε μια άλλη σειρά τραπεζιών (που έκανε γωνία με δύο τραπέζια κολλητά όπου κάθονταν τα παιδιά όλων) και κατέληξε: «όπως και τους συγγενείς -πρώτου βαθμού, και μου βγήκαν τόσοι».

Μετά, όταν κάθισα ανάμεσα στους παλιούς του φίλους, ο Σάκης αναρωτήθηκε πώς χωρούσαν κάποτε στη γιορτή του μέχρι 35 προσκεκλημένοι στο πατρικό του σπίτι (που είναι δεν είναι 60 τετραγωνικά) και ο πιο παλιός του φίλος απάντησε: «Στο όρθιο και απλωμένοι παντού, σε όλα τα δωμάτια…». Και συμπλήρωσε: «Τώρα, όσο αποκτούμε σπίτια με περισσότερα τετραγωνικά, τόσο λιγοστεύουν οι παρέες». Δεν προλάβαμε να πούμε περισσότερα για το ζήτημα γιατί πίσω μου ακριβώς (στο ένα μέτρο) άρχισε να παίζει η ορχήστρα του μαγαζιού παλιά λαϊκά τραγούδια. Φάγαμε καλά και ήπιαμε άφθονο κόκκινο κρασί χύμα.

Σάββατο μεσημέρι, την επομένη, γύρω στις 2.30, συναντήθηκα με τον Κώστα, που είχαμε να ιδωθούμε καιρό, στον «Βακαλάο» στη Γρηγορίου Παλαμά, για να τα πούμε. Αλλά ο Κώστας κατέφτασε με την κιθάρα του στη θήκη και στο βάθος του μαγαζιού υπήρχε στημένη μια κονσόλα ήχου για μικρόφωνο και όργανο. «Τι γίνεται εδώ;» τον ρώτησα. «Μπορεί να τραγουδήσουμε» μου απάντησε αόριστα και καθίσαμε στα σκαμπό μας δίπλα στον εντοιχισμένο πάγκο για σερβίρισμα και αρχίσαμε να ψιλοπίνουμε, να ψιλοτσιμπάμε και να τα ψιλολέμε (μεταξύ σαρδέλας και τσίπουρου). Ώσπου να πάει 3.30 το μαγαζάκι (που είναι δεν είναι 20 τετραγωνικά) γέμισε από πελάτες, άντρες και γυναίκες, μέχρι και 20 άτομα, που έπιναν κι έτρωγαν και φωνασκούσαν κατά παρέες. Εκεί κάπου ο Κώστας έστησε ένα μικρόφωνο (παλιό μοντέλο, σαν κι αυτό που τραγουδούσε ο Έλβις Πρίσλεϊ), πήρε την κιθάρα του κι άρχισε το τραγούδι, τον σιγόνταρα από δίπλα κι εγώ και εντός ολίγου και όλοι οι παρευρισκόμενοι, πελάτες και εργαζόμενοι. Γύρω στις 4 πήρα από το κινητό τον φίλο μου τον Μήτσο, που μόλις άκουσε τον χαμό που γινόταν ρώτησε πού είμαι και -χωρίς δεύτερη κουβέντα- σε μισή ώρα ήταν εκεί (πίνοντας και άδοντας αμέσως μαζί μας, και αργότερα κερνώντας την ομήγυρη ποτά). Τραγουδήσαμε ό,τι θες, Ζαμπέτα, Καζαντζίδη, ρεμπέτικα, Ξαρχάκο, Θαλασσινό, Κραουνάκη, Κουγιουμτζή, Σαββόπουλο, Άσιμο, Χατζή, Κατσιμιχαίους και πολλά άλλα παλιά λαϊκά, από τις 3.30 περίπου μέχρι τις 10 το βράδυ (ενώ απ’ έξω περνούσε κόσμος και κοιτούσε απορημένος από τη βιτρίνα το γλέντι που είχε στηθεί). Φάγαμε λίγα και καλά, ήπιαμε -εγώ και ο Μήτσος- αρκετά, τσίπουρο με γλυκάνισο. Και φεύγοντας ξελαρυγγισμένοι, είπαμε: «Καλά, αυτά τα έκτακτα είναι τα καλύτερα!» και μετά:«Είδες που παντού χωράνε 1000 καλοί!»

Την Κυριακή το βράδυ, την επομένη, πήγαμε με τον Μήτσο να δούμε την ταινία «Ιρίνα Παλμ» με την Μάριαν Φέιθφουλ στο Ολύμπιον. Μετά είπαμε να πιούμε κανένα ουίσκι και να τα πούμε κι έτσι βρεθήκαμε στο καφέ-μπαρ «Eden». Εκεί χαιρετηθήκαμε με τον Χρήστο που έχει το μαγαζί και του είπα πως έχουμε έρθει κι άλλες φορές, ιδίως τις μέρες του φεστιβάλ κινηματογράφου, αλλά ήταν πάντα γεμάτο, δεν βλέπαμε να έχει θέση και πηγαίναμε αλλού. «Ε, αν μπαίνατε και μου το ’λεγες, κάτι θα βρίσκαμε» μου είπε ο Χρήστος. Μετά μείναμε μόνοι με τον Μήτσο στην μπάρα του μπαρ και, καθώς πίναμε τα ποτά μας, είπαμε και για την ταινία που είδαμε: «Καλή η σεναριακή ιδέα, καλή και η επιλογή της Φέιθφουλ στο ρόλο της γιαγιάς και χήρας-μαλακίστριας αντρών σε sex-club του Λονδίνου, αλλά από ένα σημείο και μετά οι σεναριογράφοι και ο σκηνοθέτης δεν ήξεραν πού να το πάνε…». Μετά η κουβέντα πήγε στον Θέμο και στον Μάκη και τη «συνεύρεσή» τους στην μπανιέρα -ξέρεις… Αλήθεια, πόσοι αμαρτωλοί χωράν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ;