«Σαπουνόπερα»… καρατίων
Εντουάρντο Ντε Φιλίππο «Φιλουμένα
Μαρτουράνο»*
Σπάνια μια παράσταση υπερβαίνει το έργο. Κι όχι ένα οποιοδήποτε έργο, αλλά το κλασικό αριστούργημα της ιταλικής δραματουργίας «Φιλουμένα Μαρτουράνο» (1946) δια χειρός Εντουάρντο ντε Φιλίππο. Μια σπουδή της αστικής κοινωνίας, στα μέσα του 20ου αιώνα όπου το χιούμορ και η τρυφερότητα της ναπολιτάνας Φιλουμένα, έρχεται σε αντίθεση με την αλαζονεία του απλοϊκού Ντομένικο, όταν εκείνος μαθαίνει πως κάποιο από τα παιδιά της είναι δικό του. Η ισπανικής καταγωγής σκηνοθέτις Εσθέρ Αντρέ Γκονζάλεζ είχε και παλαιότερα δώσει δείγματα ανατρεπτικής γραφής αλλά τώρα ξεπέρασε εαυτόν. Για να αποδεσμεύσει το έργο από τα ηθογραφικά στοιχεία, το τοπικό χρώμα, το μελό περιτύλιγμα και τα ανεξίτηλα σημάδια του χρόνου στο σώμα του, το μετέφερε σε ένα τηλεοπτικό πλατό. Δανειζόμενη χαρακτηριστικές του εικόνες έστησε αρχικά τη δράση εν είδει σαπουνόπερας, παίρνοντας τις κατάλληλες αποστάσεις, για να υπονομεύσει τη συναισθηματική ταύτιση και να περάσει αμέσως μετά στον πυρήνα του έργου, απογειώνοντάς το, κυριολεκτικά. Ατόφιο πλέον με το θέμα της πατρότητας, της οικογένειας και της κληρονομιάς σε πρώτο… πλάνο, το έργο πέτυχε την απόλυτη επικοινωνία με το κοινό δείχνοντας τη δύναμή του και το σύγχρονο που το διαπνέει. Ευφυές τέχνασμα, εξαιρετική εκτέλεση. Μια ανανεωτική ματιά που δεν άφησε τίποτα να πάει χαμένο, τίποτα να πέσει κάτω και να αποσιωπηθεί. Ο Τάσος Χαλκιάς (Ντομένικο) συνεχίζει την πορεία του, εκεί ακριβώς από όπου την άφησε χρόνια πριν στο Εθνικό. Η Αθηνά Τσιλύρα υπήρξε η μεγάλη αποκάλυψη. Η καλύτερη Φιλουμένα που έχω δει. Εκρηκτική με αστραπιαίες διακυμάνσεις, εσωτερικά πάντοτε σε αναβρασμό, παθιασμένη στο έπακρο. Με την ορμή της λέαινας και τη νηφαλιότητα της ελαφίνας. Αλλά και οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν ένας κι ένας, έκαστος στο… ρόλο του! *Aνέβηκε στο Θέατρο Βασιλάκου της Αθήνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου