Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2007

Μαριώ


Η κλασική ρεμπέτισσα της Θεσσαλονίκης που διατηρεί τα αποθεματικά αγάπης για το καλό τραγούδι, θα περάσει τις γιορτές στην πόλη - σπίτι της σε έναν γεμάτο αναμνήσεις για εκείνη χώρο, την «Αίγλη»

Θα κάνεις γιορτές παίζοντας στην πόλη σου, στην «Αίγλη»… Η «Αίγλη» είναι χώρος που εμένα προσωπικά πολύ με εκπροσωπεί και με γεμίζει ως χώρος. Έχω αναμνήσεις, έχω περάσει και παρουσιάσει πράγματα πολύ σημαντικά εκεί, όπως το αφιέρωμα στον Βασίλη Τσιτσάνη για τα δέκα χρόνια από το θάνατό του, μετά τα γλέντια που κάναμε με τα παιδιά της «Τομπουρλίκας» και την παρουσίαση των «Καφέ Αμάν» που μετέπειτα έγινε και δίσκος μαζί με την Λιζέτα την Καλημέρη. Είναι ένας ωραίος χώρος που δεν τον έχει φθείρει ο χρόνος, σου θυμίζει την πα-λιά Θεσσαλονίκη. Το πρόγραμμα επιμελείται ο Παναγιώτης Παπαγεωργίου ενορχηστρωτικά, με επικεφαλής τον Δημήτρη τον Λίβανο. Τραγουδούν ο Γιάννης ο Καραλής που ήταν χρόνια στην «Σπείρα - σπείρα» του Σταμάτη Κραουνάκη, η Ντένια Κουρούση και ο Γιάννης ο Λάκης, ένα νέο παιδί. Έχουμε και δύο ωραία κορίτσια μουσικούς εκ των οποίων η μία είναι έκπληξη για μένα και για το κοινό, αφού κανείς δεν περιμένει μια αμερικάνα να παίζει τόσο καλά βιολί και τόσο καλά τα σμυρνέικα και λαϊκά τραγούδια, η Νταίζη Σμιθ. Μόνο που είμαι στη Θεσσαλονίκη νιώθω πολύ καλά, σαν στο σπίτι μου…

Θα υπήρχε κάποιο αντίτιμο για το οποίο θα αποχωριζόσουν το μπεγλέρι σου; Δεν μπορώ να το αποχωριστώ είναι η αλήθεια κι αν μου συμβεί αυτό, αν το ξεχάσω, φωνάζω να μου φέρει κάποιος ένα μπεγλέρι την ώρα που τραγουδάω.

Η πολύχρονη εμπειρία σου στο τραγούδι και στη ζωή τι σε δίδαξε περισσότερο; Πάρα πολλά… Ότι στο τέλος θα μείνω μόνη μου εγώ και τα παιδιά μου, με την οικογένειά μου. Πρέπει πάντα να συλλογιζόμαστε και να αναλογιζόμαστε ότι υπάρχει ένα τέλος. Κάποια στιγμή δεν θα μπορώ να τραγουδάω, αλλά θα έχω την οικογένειά μου. Θα μου λείψει το τραγούδι, αλλά πρέπει να σκεφτώ λογικά και να πάρω τα μέτρα μου…

Ποια η ουσιαστικότερη απώλεια που βίωσες σε σχέση με τη δουλειά σου; Αυτό που κάποτε έλεγε ο Νάκος, ο δάσκαλός μου, ότι «η Μαριώ δεν μπορεί να κάνει μια πολύ μεγάλη καριέρα», αλλά δεν με χάλασε ιδιαίτερα. Αυτή που έκανα από 1999 κι εδώ είναι λίγα πράγματα και καλά. Δεν μου έλειψε τίποτε από τη ζωή μου, λίγη φτώχεια ίσως, αλλά ξεπεράστηκε. Η φτώχεια πρέπει να υπάρχει και λίγο για να μας υπενθυμίζει ότι είμαστε θνητοί…

Πώς εισέπραξες τη διαφοροποιημένη Μαριώ του «Μπιτ Παζάρ» και του «Αη Γιώργη»; Θα σε ενδιέφεραν παρόμοιες συνεργασίες στη συνέχεια; Η αλήθεια είναι ότι έχω εισπράξει με πολλή θετικότητα αυτήν τη συνεργασία και τα τραγούδια, αλλά ξέρεις τι γίνεται; Δεν περίμενα να με χαρακτηρίσει τόσο πολύ αυτός ο «Αη Γιώργης» αφού κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μπορούσα να τραγουδήσω μπαλάντα. Έτσι ήρθε κι έδεσε. Ίσως πίστευε ο Λουδοβίκος ότι αυτό το τραγούδι ήταν για μένα, ίσως επειδή αγαπούσε πολύ την πόλη μου. Επειδή ο πατέρας ήταν τραυματίας πολέμου της Αλβανίας, έγινε έτσι η χημεία και με τον Φίλιππο τον Γράψα. Το «Μπιτ Παζάρ» με σφράγισε και καταλαβαίνω τι εισπράττω όταν μπαίνω στο στούντιο για να γράψω, βλέπω τον εαυτό μου πώς ερμηνεύει. Ο στίχος με κάνει πιο καλά, με κάνει να προσπαθώ. Είχε πολλά βιώματα δικά μου, κουβαλάω και μια θλίψη, κουβαλάω πολλά πράγματα επάνω μου… Κάτι παρόμοιο μπορεί να μην είναι -αλλά εφάμιλλο σίγουρα είναι- το τελευταίο cd που έκανα με τον Δημήτρη τον Λίβανο, το «Με ένα χαμόγελο», με πολύ ωραία τραγούδια και με πολύ σημαντικούς στιχουργούς, όπως ο Μιχάλης ο Μπουρμπούλης, ο Σταύρος ο Τσιώλης, ο Φίλιππος Γράψας για άλλη μια φορά, που μου δίνει πάντα στίχους σε κάθε σημαντική δουλειά, ένας πολύ καλός μου φίλος και εξαιρετικός άνθρωπος.

Πώς ξεχωρίζεις ένα καλό λαϊκό τραγούδι; Σίγουρα από το στίχο και μετά από τη μελωδία.

Πώς καταφέρνεις και διατηρείς αλώβητα τα ψυχικά αποθεματικά σου; Η τροφοδοσία η πρώτη είναι από τα εγγόνια μου και μετά από τον άντρα μου, που είναι πάντα δίπλα μου και δεν με άφησε ποτέ. Έχω και δυο εξαίρετα παιδιά. Όλοι αυτοί μου έδωσαν κουράγιο και δύναμη. Όσες φορές κι αν έχω περάσει δυσκολίες, είναι της ζωής. Πέρασα με αξιοπρέπεια και ζω με αξιοπρέπεια, αυτό που μετράει τελικά είναι το τι θα αφήσεις στον κόσμο αυτό, τι θα θυμούνται από σένα μετά…

Πώς θέλεις να μας βρει το 2008; Όλοι οι Έλληνες να είναι με γεμάτες τσέπες!

Τι θέλεις να κάνεις από εδώ και πέρα; Θέλω να κάνω μια δουλειά με ρεμπέτικο τραγούδι για την ιστορία, μαζί με κάποια τραγούδια που θέλω να πω, σαν μεράκι όχι ως απωθημένο, ως τελευταία μου επιθυμία…

info: «Αίγλη-Γενί Χαμάμ»

Αγ. Νικολάου 3 και Κασσάνδρου T: 2310 270016

21 & 22/12, 24 & 25/12,

28 & 29/12, 1, 4 & 5/1


by χρήστο μιχαλέρη

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η Μαριώ να πάει να κάνει γιορτές στην Αθήνα. Η Θεσσαλονίκη ΔΕΝ είναι πια η πόλη της. Η Μαριώ την πρόδωσε και την παράτησε, και η Θεσσαλονίκη της γυρίζει την πλάτη. Δεν θα δώσω τα ευρουλάκια μου στη νεο-Αθηναία που γουστάρει αρπαχτή και μου πουλάει συναισθηματισμούς. Θα τα δώσω σε θεσσαλονικιώτες μουσικούς, δικά μας παιδιά, που αγαπάνε αυτήν την πόλη και δεν γλύφουν για Αθήνα.
Κυρά μου, ήσουν πασίγνωστη και αγαπητή στη Θεσσαλονίκη πριν φύγεις, μη μας πεις ότι σου έλειπε η καταξίωση και η αναγνώριση εδώ και γι' αυτό έφυγες! Έφυγες γιατί ήθελες μπικικίνια. Σεβαστό, αλλά μη μου το παίζεις σεκλετισμένη Σαλονικιά τώρα, εντάξει;

v είπε...

ΕΛΕΟΣ ΡΕ ΦΙΛΕ, ξεκολλα λιγο απο τη σαλονικιωτικη μιζερια σου, κι εγω απο δω ειμαι αλλα τοσο κομπλεξ δε θα εβγαζα ποτε, ειδικα για μια γυναικα που εχει αποδειξει την αξια της αλλα και την αγαπη της για τη Θεσσαλονικη επανειλλημενα. Και ωπα λιγο με τις largιες περι χρηματων, δεν πιστευω να λες οτι η Μαριω στη Θεσσαλονικη εβγαζε τοσα ωστε να περιφρονει κατι καλυτερο.....

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι μιζέρια, φίλη μου, δεν είναι καθόλου μιζέρια. Είναι υγιής τοπικισμός. Είναι το αντανακλαστικό που κάνει αυτήν την πόλη να αντιστέκεται στην αθηναϊκή ισοπέδωση.
Η δική σου η "largeιά" είναι η Κερκόπορτα που θα φέρει την καταστροφή τής Θεσσαλονίκης.
Δεν καταλαβαίνεις ότι από το 1912 η Αθήνα μας κλέβει συνέχεια (λεφτά, μυαλά, ανθρώπους) και όταν κάποιοι σαν κι εμένα πάνε να διαμαρτυρηθούν, κάποιοι σαν κι εσένα μας αποκαλούν μίζερους;
Είναι σαν να μπω στο σπίτι σου και να σε κλέψω, και όταν εσύ διαμαρτυρηθείς, εγώ να κουνήσω το κεφάλι μου και να πω: "τσκ, τσκ, τι μίζερη και παραδόπιστη γυναίκα Θεέ μου".
Σκέψου λίγο... πόλεις όπως η Ερμούπολη, ο Βόλος, η Πάτρα, τα Γιάννινα, η Καβάλα, ήταν πόλεις που άκμαζαν, με δική τους οικονομική και πολιτιστική ζωή. Τώρα είναι ένα τίποτα, ένα μηδέν εις το πηλίκο. Η Αθήνα τους ρούφηξε όλη την ικμάδα. Εκλιπαρούν από την Αθήνα να τους ανοίξει κάνα ΤΕΙ, κάνα ΑΕΙ... και τέλος.
Η Θεσσαλονίκη ακόμη αντιστέκεται, αλλά για πόσο ακόμα;

Όσο για τη Μαριώ... όταν αγαπάς δεν παρατάς. Πώς το λέει ο λαός... όποιος κερδίζει (λεφτά) στα χαρτιά, χάνει στην αγάπη. Voila.