Είδα την ταινία του Τούρκου Ντεμιρκουμπούζ «Πεπρωμένο», τουρκο-ελληνικής παραγωγής. Μια ταινία με λαϊκούς χαρακτήρες, η ιστορία μιας μεγάλης καψούρας, όπου ο Μπεκίρ ακολουθεί την Ουγκούρ από πόλη σε πόλη («γιατί δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν», είναι το «πεπρωμένο» του) καθώς η Ουγκούρ τρέχει πίσω από τον Ζαγκόρ, τον έγκλειστο από φυλακή σε φυλακή, με τον οποίο είναι αμετανόητα ερωτευμένη («άβυσσος η ψυχή…»). Το πεπρωμένο του πεπρωμένου δηλαδή -δυνατή ταινία.
Είδα την ταινία «Κρυφή ηλιαχτίδα» του Λι Τσανγκ-ντονγκ από τη Νότια Κορέα, όπου μια γυναίκα μετά το θάνατο του συζύγου της μετακομίζει μαζί με τον μικρό της γιο στην πόλη που γεννήθηκε ο άντρας της κι εκεί εργάζεται ως δασκάλα πιάνου και πάνω που πάει να στρώσει τη ζωή της απάγουν το παιδί της για λύτρα (που δεν έχει να δώσει) και εντέλει παρατούν νεκρό το παιδί… Σκληρή ταινία, που δίνει έμφαση στο οδυνηρό πένθος μιας μάνας (που πριν λίγο είχε χηρέψει), καθώς «λυγίζει», αντιστέκεται, «τσακίζει», πάει να «υποκύψει» σε μεταφυσικές παρηγοριές αλλά ξαναβρίσκει τον εαυτό της -πολύ καλή ταινία!
Είδα μια ταινία από το Ισραήλ με τίτλο «Βάσερμιλ», όπου τρεις έφηβοι, ένας αφρικανικής καταγωγής, ένας έποικος από τη Ρωσία κι ένας φτωχο-ισραηλίτης, που ζουν στην ίδια σκληρή γειτονιά, παίζουν σε μια ποδοσφαιρική ομάδα και πρέπει να μάθουν να παίζουν ομαδικά, ξεπερνώντας τις προκαταλήψεις τους. Δεν ήξερα ότι επικρατούν τέτοιες συνθήκες σε κάποια μέρη και σε κάποιους ανθρώπους στο Ισραήλ, συμμορίες, ναρκωτικά, βία, ρατσιστικές εντάσεις μεταξύ «εβραίων». Τώρα ξέρω -σαν να βρέθηκα εκεί.
Είδα το «Juno», αμερικανική ταινία για μια 16χρονη που μένει έγκυος από ένα συμμαθητή της και αποφασίζει να μην κάνει άμβλωση αλλά να το γεννήσει και να το δώσει για υιοθεσία, οπότε -έχοντας την πλήρη στήριξη των γονιών της- επιλέγει το «ιδανικό» ζευγάρι που θα υιοθετήσει το παιδί… Ταινία με χιούμορ και προοδευτικές προθέσεις, προχωρημένη για τα δικά μας δεδομένα -«μεταμοντέρνα» δεν το συζητώ.
Είδα μια γερμανική ταινία, «Οι άξεστοι», όπου μια οικογένεια ενός ελευθεριάζοντος (ως προς τη χρήση ουσιών κυρίως) ζευγαριού με την 14χρονη κόρη τους και την παρέα τους, μετακομίζουν σε μια επαρχιακή πόλη… Ένιωσα να δυσανασχετώ, ίσως έφταιγε η απίστευτη ανευθυνότητα των γονιών - ρεμαλιών που παρακολουθούσα, ίσως έφταιγε η στατική περι-πλοκή της ταινίας, δεν ξέρω -πού συμβαίνουν αυτά;
Είδα την «Έλλη», ελληνική ταινία αλλά γερμανικής παραγωγής, ενός Θεσσαλονικιού, γυρισμένη στο Βούπερταλ, για μια χωρισμένη γυναίκα που θέλει να επιστρέψει στην Ελλάδα κι ώσπου να φύγει τα βρίσκει με την έφηβη ανιψιά της, βοηθάει και την αδερφή της που έχει μια ταβέρνα… Δεν κατάλαβα όμως γιατί από φράση σε φράση εναλλάσσονται τα γερμανικά με τα ελληνικά που μιλάνε, ούτε γιατί βλέπουμε για ώρα αδιάφορα πήγαιν’ έλα, μετά βέβαια κάπου ζωηρεύει το πράμα, αλλά δεν καταλήγει και πουθενά -στην τελική.
Είδα μια πολωνική ταινία με τίτλο «Τετάρτη, Πέμπτη πρωί» για έναν νεαρό που περιπλανιέται στη Βαρσοβία την επέτειο της εξέγερσης του 1944, και συναντά μια όμορφη κοπέλα και μετά περιπλανιούνται μαζί, κάνουν διάφορα οι δυο τους και μας «ξεναγούν» σε τόπους της πόλης, πάει να γεννηθεί (λες) ένας έρωτας αλλά τελικά αποκαλύπτεται ότι η κοπέλα πάσχει από λευχαιμία, πεθαίνει, και ο νεαρός είναι… γκέι! -δεν κατάλαβα.
Είδα την ισλανδική ταινία «Μολυσμένο αίμα» (αυτουνού του πώς-τον-λένε, που έκανε το «101 Ρέικιαβικ»), αστυνομικό θρίλερ πολύ παράξενο, ζόρικο, ατμοσφαιρικό και με μυθοπλαστικές προεκτάσεις «κληρονομικής κατάρας». Με εντυπωσίασε όμως κυρίως το ισλανδικό τοπίο, ειδικά στις εναέριες λήψεις, σαν να επρόκειτο για άλλον πλανήτη -θέλω να επισκεφτώ το Ρέικιαβικ.
Είδα και την ταινία «Μέντα καραμέλα», πάλι του Λι Τσανγκ-ντογκ, ήταν και ο ίδιος στην προβολή. Η ταινία ξεκινάει με ένα μεσήλικα που θέλει να πεθάνει και πάει πίσω στο χρόνο, στις 7 σημαντικότερες στιγμές της ζωής του και τις λάθος επιλογές που έκανε χάνοντας την αθωότητά του και την πρώτη του αγάπη… Ο σκηνοθέτης μίλησε μετά με το κοινό -όσους παρέμειναν δηλαδή (γιατί οι περισσότεροι έτρεξαν να κάνουν ουρά για την επόμενη προβολή. Έτσι, ξεπέτα;).
Είδα και άλλες.
Και συνεχίζω να βλέπω…
Εσύ, είδες τίποτα καλό;
20 Νοεμβρίου 2007
by σωτήρης ζήκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου