Βασίλη Μαυρογεωργίου «Κατσαρίδα» *
Το «εξωφρενικό ντανταϊστικό μιούζικαλ» του Βασίλη Μαυρογεωργίου παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής τις περιπέτειες της μικρής κόκκινης κατσαρίδας, που αγωνίζεται να κατακτήσει ένα στόχο ζωής. Να ανέβει στο φεγγάρι. Η κατσαρίδα περιπλανιέται σε υπονόμους, σε αφιλόξενους δρόμους, διασχίζει ωκεανούς, χορεύει και τραγουδά μέσα σε δαιδαλώδεις αεραγωγούς, γνωρίζει άλλα έντομα, τρωκτικά και ανθρώπους και ταυτόχρονα διατηρεί ακλόνητη την πίστη της στο μεγάλο της όνειρο. Αυτή η πίστη άλλωστε είναι και το μόνο μέσο που διαθέτει για να φέρει τον στόχο της εις πέρας. Μέσες-άκρες αυτό είναι το ρεζουμέ από το έργο ενός νέου ανθρώπου που γράφει για το θέατρο, με προορισμό δηλαδή την σκηνική πραγμάτωση, όντας ο ίδιος μέσα στο πρακτικό κομμάτι της θεατρικής τέχνης. Θεωρώ πως το έργο ήταν ένα ωραιότατο παραμυθάκι για παιδάκια προσχολικής ηλικίας. Μια ταξιδιάρικη ιστοριούλα με την απλοϊκότητα, την αφέλεια και τη σχηματοποίηση που διακρίνει το είδος, και το απαραίτητο βεβαίως «δακτυλάκι» να ορθώνεται την κατάλληλη στιγμή ως ένα άτυπο ηθικοδιδακτικό δίδαγμα. Αυτό και τίποτε παραπέρα. Όχι, δεν το κατακρίνω, απλώς το τοποθετώ στη βάση που το ίδιο το λεκτικό υλικό αυτό-κατατάσσεται. Το αλαλάζον, λοιπόν, κοινό, μετασχηματισμένο ειδικά σε «κύμβαλον αλαλάζον» ενθουσιάστηκε με αυτό το έντομο! Προσωπικά, δεν ταυτίστηκα στιγμή με την «μικρή κόκκινη κατσαρίδα», σε αντίθεση με το συρρέον πλήθος που βρήκε ένα σωρό κοινά σημεία. «Ταυτίστηκα» μονάχα με τους ηθοποιούς οι οποίοι ήσαν και το μέγα κέρδος της όλης υπόθεσης. Δύο νέοι, οι Μιχάλης Οικονόμου - Γιώργος Παπαγεωργίου με «τάλαντο περίσσιο» που μέσω αλλεπάλληλων αυτοσχεδιασμών μόχθησαν υπέρ το δέον ξεπερνώντας κατά έτη φωτός τη γραφή στην άδεια, χαοτική σκηνή.
· Η παράσταση σε συμπαραγωγή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου ανέβηκε στο Θέατρο Εγνατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου