Ένας χοντρούλης μεσόκοπος, κάθεται στο παγκάκι ακίνητος, με το βλέμμα μόνο να ταξιδεύει άπληστα σε μια παλιά ιστορία σαν πανωφόρι φθαρμένο από τη πολυκαιρία. Κάνει κρύο. Από μπροστά του περνάει μια μελαχρινή από αυτές που μπορείς να αγαπήσεις, με μεθυσμένο βηματισμό, όμορφα ρεμβώδη μάτια κολλημένα στην οθόνη ενός κινητού. Φοράει ένα τζιν με ψηλές μπότες που θυμίζουν αγγλική ύπαιθρο. Προσπερνάει τον χαμένο στο πουθενά μεσόκοπο, φθάνει στο διπλανό παγκάκι που ένας σκύλος κάθεται στα πόδια ενός άλλου χαμένου, ροχαλίζοντας ευτυχισμένος από την τρίωρη κυριακάτικη κραιπάλη. Βάζει το κινητό στη τσέπη του δερμάτινου σακακιού και αυτός αιχμαλωτίζει για πάντα (;) τη σκέψη πόσο κομψά τα δάχτυλα γλιστράνε μακριά από τα όμορφα χείλη της. Σταματάει, τον κοιτάζει στα μάτια και με ύφος ελαφρά ζαλισμένο και προκλητικό, λέει:
-Κύριε, θέλετε να σας κάνω μια πίπα; Από σένα θέλω σαν παλαβός σκέφτεται
-Όχι, λέει απότομα, σχεδόν άγαρμπα.
Γιατί όταν σε πλησιάζει η πηγή που θα σε ξεδιψάσει αναζητείς να συμφιλιώσεις τις κραυγές από το κορμί με τις βαθύτερες σκέψεις που ζέχνουν σαπίλα, έτοιμη να σε γκρεμίζει σε βαθύ βάραθρο; Ίσως γίναμε τόσο μυγιάγγιχτοι που η γενναιοδωρία και η ελεύθερη βούληση, να μοιάζει διχαλωτή, σαν κάτι προσχεδιασμένο σε δάσος ψευδαισθήσεων.
-Κρίμα, εσείς θα χάσετε… ήταν οι λέξεις του τέλους και απομακρύνθηκε με το μεθυσμένο βάδισμα που έμοιαζε με παλιάς χορεύτριας.
Συνήθως τις νύχτες, ιδίως εκείνες που βρέχει, μια ισχυρή παρόρμηση με σπρώχνει να βγω έξω να περπατήσω. Τώρα που τελείωσε η εορταστική περίοδος, συναντώ όλο και λιγότερους περαστικούς. Όσοι βρίσκονται τέτοια ώρα στους δρόμους, συνήθως επιστρέφουν από κάπου με συντροφιά τις εφήμερες σκέψεις τους. Άλλοι πάλι με πένσα πριν ξεκινήσουν τις διαδρομές τους, έχουν κόψει τα βαθύτερα ψυχολογικά μονοπάτια παραμερίζοντας τις σκέψεις μπρος στις διαθέσεις των αισθήσεων που άπληστα θέλουν να γευτούν το μέλι της νύχτας
Ξεκίνησα και αυτό το βράδυ της Δευτέρας μια βόλτα, παρέα με το γνωστό συναίσθημα αποθάρρυνσης και ακατανόητης μελαγχολίας. Στους άδειους δρόμους της Άνω πόλης με τα κίτρινα φώτα να καθρεπτίζονται στο καλντερίμι.Μυριάδες σταγόνες βροχής θα συναντηθούν με τα βλέμματα που περπατούν αδιάφορα. Ο ουρανός μαύρος βαρύς έκρυβε τα αστέρια του. Στρίψε δεξιά λέει. Όχι όχι, τα πόδια μου βαδίζουν ίσια προς τη σιωπή που μεγαλώνει μπροστά μου, μακριά από τη κτηνώδη εικόνα του απορριμματοφόρου που μουγκρίζει σκίζοντας την νύχτα. Μια βόλτα είναι, υπερβολική σημασία της δίνω, δεν υπάρχει σωστός και λάθος δρόμος. Μόνο την ηδονή μιας λάθος κατεύθυνσης μπορεί να περιλαμβάνει.
Στα χαμηλά της πόλης, απλώνεται το λιμάνι με τα πλοία που κάποτε θα δραπετεύσουν από αυτή την άθλια πόλη οι μοναξιασμένοι και όσοι πληγώθηκαν βαθύτατα στο φύλο τους.
Αυτός έστριψε στο δρομάκι που στο βάθος του καταλήγει στο μικρό πέρασμα που βγάζει μέσα από τα κάστρα στην οδό Ελένης Ζωγράφου στην ανηφόρα, από τα νεκροταφεία προς τη Λεωφόρο Όχι στον Άγιο Παύλο, πλάι στους κήπους του πασά. Εκεί συνάντησε καθισμένη στο παγκάκι, κάτω από τα κίτρινα φώτα να καπνίζει, την ίδια γυναίκα...
-Υποθέτω ότι υποφέρετε έτσι που είστε κουμπωμένος ως το λαιμό, είπε
-Είναι πολύ αργά απάντησε σκεφτικός,
ώρα να πάτε για ύπνο.
Του χαμογέλασε με ένα τρόπο που θα ήθελε να σκιτσάριζε ένας ζωγράφος και καθώς αυτός απομακρυνόταν ύψωσε τη φωνή της και απάντησε
-Ξέρετε... η χαρά είναι δυο χέρια στο λαιμό που άλλους πνίγουν, άλλους αγκαλιάζουν...
Ένας δυτικός άνεμος ανάλαφρα κάνει τα φύλλα από τα κλαδιά να θροΐζουν και να στάζουν τη βροχή που συγκρατούσαν τόση ώρα. Το τοπίο αλλάζει.
Σκεφτόμουν ότι υπάρχουν φορές που νιώθει κανείς μια τεράστια απόσταση από το μέσα του. Αποκλεισμένος από τον ίδιο τον εαυτό του, από όσα ήταν ικανός να κάνει. Είναι η απουσία στόχου, η έλλειψη ενός πιστεύω, η άρνηση της βαθύτερης φύσης ή μήπως η μη υπακοή στις παρορμήσεις;
Πάντα υπάρχει μια απολογητική δικαιολογία για το άσκοπο ξόδεμα του χρόνου.
Άλλωστε λένε ότι μετά τις γιορτές ακολουθεί μια μελαγχολική περίοδος.
9.1.2008 06.31
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου