Ιβάν Βιριπάεφ «Οξυγόνο»*
Σαν συναυλία, μεταξύ θεάτρου και μουσικής, το «Οξυγόνο» (2003) του νεαρού πολυβραβευμένου συγγραφέα Ιβάν Βιριπάεφ καταφέρνει μια σατιρική στάση απέναντι στις αγωνίες, τα ηθικά ζητήματα, την πολιτική του σήμερα μέσα απ’ την οπτική μιας γενιάς που ενηλικιώθηκε παράλληλα με την πτώση του Τείχους. Αντί για θεατρικές σκηνές, ο ποιητικός λόγος του συγγραφέα χωρίζεται σε δέκα μουσικές συνθέσεις ενός νέου δίσκου, με στοιχεία τέκνο -ρυθμικό, επαναληπτικό λόγο, αδιάκοπο καταιγισμό λέξεων και νοημάτων. Η Άλεξ από την μεγάλη πόλη ερωτεύεται τον Άλεξ από την επαρχία και η Μαρία-Λουίζα Παπαδοπούλου στήνει την πιο φρέσκια, δυναμική, συναισθηματικά έκρυθμη παράσταση της, αξιοποιώντας κατάλληλα την ασφυκτική σκηνή του Εξώστη του Αμόρε. Κατεύθυνε με γνώση και χιούμορ τους ηθοποιούς-performers με βασικό γνώμονα να μη χαθεί ούτε λέξη από τη σύγχρονη μουσική εκφορά του λόγου εξαιτίας της επιτακτικής ανάγκης των ηρώων να «ραπάρουν». Αν και αρκετά ευφάνταστο μπορούμε να ισχυριστούμε πως το συγκεκριμένο έργο χρησιμοποιεί την τεχνική του «μελισμένου» λόγου της τραγωδίας, κινούμενο διαρκώς σ’ ένα αέναο παιχνίδι με το τραγικό, τον παραλογισμό και την παράνοια, ρωσική και παγκόσμια. Όταν οι ήρωες χάνονται στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου δραπετεύοντας από τον κλειστοφοβικό χώρο των ελάχιστων τετραγωνικών η σκηνοθεσία συλλαμβάνει αυτό που από την αρχή επιζητούσε το κείμενο. Την «εισπνοή» της αλήθειας του οξυγόνου, την απελευθέρωση του εγκεφάλου από το γκρίζο των ημερών μας, τη φυσική λειτουργία του. Κρατάω αυτή τη δουλειά για την πρωτοτυπία και την ανάταση που φέρει μέσα από μια κακοτράχαλη διαδρομή, απαιτητική και κοπιαστική για να γίνει «πράξη». Ξεχωρίζω την Πηνελόπη Μαρκοπούλου, συγκινητική όσο κι ο σπαρακτικός λόγος του συγγραφέα, στο θορυβώδες τώρα.
· Παρουσιάζεται στο Αμόρε της Αθήνας από το Θέατρο του Νότου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου