Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

Γιώργος Μπαγιώκης


Έχει δώσει ανεξίτηλες ερμηνείες στο «Ξενιτεμένο μου πουλί» και στο «Ελάφι στη Σταδίου» του Χρήστου Λεοντή. Μακριά από μουσικά κυκλώματα και δημοσιότητα, κατ’ επιλογή του, γνώριμός μας εδώ και μερικά χρόνια, δέχτηκε για πρώτη φορά να μοιραστεί μαζί μας μερικές από τις σκέψεις και τις εμπειρίες του με αφορμή τη φετινή του συνεργασία με τον Γιώργο Καζαντζή

Πώς ξεκίνησε η μουσική σου καριέρα;
Δούλευα στο θέατρο κι εκεί ερχόταν διάφοροι συνθέτες να γράψουν μουσική για το θέατρο. Κάποια στιγμή λοιπόν ήρθε η Αλίκη Βουγιουκλάκη να ανεβάσει τον «Πειρασμό» του Ξενόπουλου, με είδε ο σκηνοθέτης, είπε «ναι», αλλά έπρεπε να με δει ο Σταύρος Ξαρχάκος γιατί εκείνος θα έγραφε τη μουσική, στο μιούζικαλ. Όταν με άκουσε ο Ξαρχάκος μου είπε να πάω μαζί του να κάνουμε συναυλίες κι εγώ άλλο που δεν ήθελα. Κάπως έτσι έγινε και με τον Λεοντή στη δεκαετία του ’70 και με τον Μιχάλη τον Τερζή στη συνέχεια. Τότε κάναμε πολλές συναυλίες με τον Χρήστο Λεοντή, την Τάνια Τσανακλίδου και τον Νίκο Ξυλούρη. Εκεί πρωτοτραγούδησα το «Καπνισμένο τσουκάλι» σε μια μπουάτ, την «Αγρύπνια», η οποία μοιάζει πολύ με τη «Βάρδια» που παίζουμε τη Δευτέρα…

Είσαι από τους λίγους που έχουν το παραδοσιακό μακεδονικό χρώμα στην φωνή τους. Μπορεί να παραδίδεται αυτό στις νέες γενιές;
Καταρχάς δεν υπήρχε μακεδονικό τραγούδι, παρά μόνο τσάμικα και τέτοια. Με τον Μόσχο τα βγάλαμε πριν από είκοσι χρόνια και ήρθαν στην επιφάνεια. Σήμερα έχουν μείνει μόνο ο Χρόνης Αηδονίδης και η Ξανθίππη Καραθανάση. Πολλοί νέοι μαθαίνουν αλλά το χρώμα της Μακεδονίας λίγοι το έχουν. Πολλοί έχουν τραγουδήσει το «Ξενιτεμένο μου πουλί» αλλά δεν έχουν το χρώμα. Η παράδοση η δική μας στηρίζεται στο χρώμα της κάθε περιοχής. Δεν θα μπορούσα εγώ να πω κρητικό τραγούδι. Έχω ακούσματα από τον πατέρα μου ο οποίος είναι πολύ καλύτερος από μένα και ακόμα, κάθε φορά που τραγουδάω, έχω στα αυτιά μου το πώς θα το έλεγε εκείνος. Δεν διδάσκονται εύκολα αυτά τα πράγματα γιατί είναι βιώματα και νιώθω πως είμαι από τους τελευταίους που έχουν αυτό το βίωμα.

Πώς μπορεί να αντισταθεί κανείς στη σημερινή κατάσταση που κραυγάζει μόνο για τα εύκολα και τα αυτονόητα;
Ήμουν πάντα κουμπωμένος και δεν ήθελα να γίνω φίρμα, δεν με ενδιέφερε η δημοσιότητα. Θέλω να βαδίζω στο δρόμο και να μη με ξέρει κανένας γιατί αγαπώ πολύ το ραδιόφωνο. Μ’ αρέσει περισσότερο να ακούω ένα τραγούδι μου στο ραδιόφωνο, παρά να κάνω ας πούμε ένα τηλεοπτικό σήριαλ όπως μου ζητούν. Υπάρχουν άνθρωποι που τραγουδούν καλά τραγούδια σε μπουάτ, όμως αν δεν μπεις μέσα σε ένα κύκλο μιας εταιρείας δεν έχεις μέλλον. Όταν ξεκίνησα να τραγουδάω εγώ, νόμιζα ότι με το να τραγουδάω ωραία τραγούδια θα αλλάξω τον κόσμο. Το αποτέλεσμα ήταν όλοι οι άσχετοι να θησαυρίζουν κι εγώ να μείνω με το όνειρο να τραγουδάω ωραία τραγούδια. Ποιος θα είναι αυτός που θα μου δώσει σήμερα ωραία τραγούδια; Να, μετά από δέκα χρόνια βρέθηκε ο Γιώργος Καζαντζής…

Ποιοι είναι οι βασικοί λόγοι για τους οποίους σου αρέσει να ζεις;
Είμαι ευχαριστημένος γιατί ζω κι έζησα με τη δουλειά αυτή που αγάπησα, που λέγεται θέατρο και τραγούδι. Αν ήμουν φίρμα στα σαράντα τώρα θα ήμουν δυστυχισμένος. Πάω σιγά - σιγά και ο δρόμος είναι αυτός που μετράει και όχι η Ιθάκη… Χαίρομαι τώρα που ξαναρχίζω να τραγουδάω, που παίζω στο θέατρο και ξέρω ότι δεν θα γίνω ποτέ φίρμα, όπως ξέρω ότι τραγουδάω ωραία… Δεν έκανα δημόσιες σχέσεις, είμαι απομονωμένος άνθρωπος, οι άλλοι τρέχουν για να κάνουν καριέρα. Μ’ αρέσει η φύση, γι’ αυτό και γύρισα και στο χωριό μου, την Χαλάστρα. Είναι ωραία να ζεις όταν δουλεύεις και υπάρχεις σε ένα χώρο που αγαπάς, με ωραίους ανθρώπους γύρω σου, και περνάς καλά…

Ποιο παράπονο σου είναι ακόμα ζωντανό σε όλα αυτά τα χρόνια;
Ατυχία θα τη χαρακτηρίσω, που δεν τραγούδησα στο «Ρεμπέτικο» του Ξαρχάκου. Έκανα συναυλίες τότε και είχε γράψει ο Ξαρχάκος για τη φωνή μου το «Δίχτυ». Επίσης, πρωτοτραγούδησα το «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία» με τον Αριστείδη τον Μόσχο. Άλλη μια ατυχία ήταν που δεν έζησε ο Μάνος Λοΐζος που ήταν έτοιμος να μου δώσει τραγούδια…

Η εμπειρία από την πολύχρονη παρουσία σου στις παραστάσεις του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας τι κυρίως σου προσέφερε;
Ανήκω εδώ και οκτώ χρόνια στο δυναμικό του Κρατικού Θεάτρου και έχω περάσει πολύ καλά. Έχω πάρει μέρος σε μερικές πολύ ωραίες παραστάσεις, όπου τραγουδούσα δημοτικά τραγούδια, όπως «Του νεκρού αδερφού» σε σκηνοθεσία Χατζάκη που είχε δημοτικά τραγούδια. Φέτος παίρνω μέρος στην παράσταση «Σιρανό ντε Μπερζεράκ», που ξεκινάει σε λίγο, σε σκηνοθεσία Εύη Γαβριηλίδη στον οποίο οφείλεται και η πολύ ωραία ατμόσφαιρα μαζί και με τους ηθοποιούς του Κρατικού, σε ένα καταπληκτικό έργο. Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι υποκρίνομαι έναν ηθοποιό ο οποίος δεν τραγουδάει καλά και τον διώχνουν από τη σκηνή, είναι κάτι εντελώς κόντρα στον εαυτό μου. Είναι πολύ δύσκολο να τραγουδήσω φάλτσα…

Οι συμμετοχές σου στις φετινές συναυλίες του Γιώργου Καζαντζή πώς σου φαίνονται;
Με τον Γιώργο γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια, από τότε που ήρθα στη Θεσσαλονίκη. Σε κάποια στιγμή μου είπε πως θέλει να συνεργαστεί μαζί μου. Στο παρελθόν αυτό μου το έχουν πει πολλοί, χωρίς συνέχεια, έτσι στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Μιλήσαμε όμως μετά και θέλησε να ακούσει τα τραγούδια του που τα λένε άλλοι με τη φωνή τη δική μου. Η αλήθεια είναι ότι εγώ τραγουδάω δημοτικά μακεδονικά τραγούδια, αλλά σε ερωτικά τραγούδια δεν είχα δοκιμαστεί, εκτός από ελάχιστα, όπως το «Ελάφι στη Σταδίου». Ήμουν διστακτικός και τελικά ξεκίνησε το πείραμα μια Δευτέρα του Νοεμβρίου, συνεχίζεται αυτή τη Δευτέρα πάλι και θα επαναλαμβάνεται μια Δευτέρα κάθε μήνα στη «Βάρδια» μαζί με την Φωτεινή Βελεσιώτου και τη Νατάσσα Χρηστίδου. Μ’ αρέσουν τα τραγούδια του Γιώργου και πηγαίνουμε πολύ καλά μέχρι στιγμής…

Υπάρχουν έτοιμες σκέψεις για το μέλλον;
Θα ήθελα να κάνω δουλειές με τραγούδια της Μακεδονίας και της Θράκης, αφού έχω ανάμικτη καταγωγή. Έχω μια μεγάλη συλλογή από τραγούδια που τα έμαθα από τον πατέρα μου και τον παππού μου, που αν δεν ειπωθούν θα χαθούν…

info: Βάρδια
Σερρών 15 & Φ.Μένου, Κ.Τούμπα,
Τ: 2310 942289
Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου

Δεν υπάρχουν σχόλια: