Παράλληλες σκέψεις

Ζούμε σε μια κοινωνία που μπορούμε να διαμαρτυρηθούμε (μόνο που δεν ιδρώνει το αυτί κανενός), έχουμε το δικαίωμα επιλογής (αλλά όχι του τι μας προσφέρεται) την ελευθερία της μετακίνησης (αλλά στην απαγορεύει είτε η τσέπη, είτε ο χρόνος σου). Για να σου επιτραπεί να δουλεύεις, να αλλάξεις διαμονή πρέπει να έχεις ειδικό χαρτί-άδεια (ταυτότητα-διαβατήριο). Μπορείς να επιλέξεις με ποιον θα συγκατοικήσεις (αλλά άτομα του ίδιου φύλου προγράφονται και λοιδορούνται) Μπορείς να κινείσαι ελεύθερα (αλλά σε παρακολουθούνε εκατοντάδες κάμερες στα φανάρια, στις τράπεζες, στα πολυκαταστήματα, στο ίδιο το κόμμα σου). Η ζωή είναι δική σου (αλλά ¨τρως¨ πρόστιμο αν δεν φορέσεις κράνος ή ζώνη ασφαλείας). Επιτρέπεται (και με τις ευλογίες της θρησκείας) να σκοτώνεις όταν διαταχθείς να πολεμήσεις (αλλά απαγορεύεται να αυτοκτονήσεις). Το ¨σωστό¨ είναι να υπακούς, να είσαι νομοταγής.

Το μυαλό σου, τα αισθήματα σου, οι αγάπες σου, όλα όσα έχουν καταχωνιαστεί στον πάτο, δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Κανείς δεν πρόκειται να σε κατακρίνει αν δεν έχεις διαβάσει Σεφέρη, Καβάφη, Πεσόα, Ντοστογιέφσκι, Παπαδιαμάντη, αν δεν έχεις μάθει να ζωγραφίζεις, να παίζεις μουσική. Κανείς δεν ενδιαφέρεται αν ξέρεις να κάνεις κατασκευές με τα χέρια, πολύ περισσότερο αν καλλιεργείς σαλατικά ή άνθη.

Η εκπαίδευση που λαμβάνουμε είναι άλλης μορφής, Επιβάλει την αποστήθιση και τιμωρεί την κριτική σκέψη. Κάποτε που είχα μια σχέση με μια φιλόλογο διάβαζα τις εκθέσεις που έφερνε στο σπίτι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις απαντήσεις στο θέμα «πως βλέπω μια μέρα από το μέλλον μου». Η πλειοψηφία των 15χρονων κοριτσιών ονειρευόταν να ¨τακτοποιηθούν¨ (περιέγραψαν το γάμο τους!) εκτός από μια που ήθελε να γίνει φαρμακοποιός και να κληρονομήσει το φαρμακείο του μπαμπά. Τα αγόρια επιθυμούσαν να ¨βολευτούν¨ κάπου.

Επειδή ξεχνάς να περπατήσεις στη πόλη, να σηκώσεις το κεφάλι και να χαζέψεις με τα άστρα, επειδή κάνεις μια δουλειά που σε καταπιέζει, αρχίζει η αναζήτηση ξεσπάσματος, γίνεσαι οπαδός κάποιας ομάδας ξεφουσκώματος κρίσης (φυσιολατρική, αθλητική, φιλοσοφική, θρησκευτική) Το πρώτο λάθος βήμα έχει γίνει. Η αποδοχή μιας κατάστασης ως δεδομένο και η αναζήτηση υποκατάστατου χαράς.

Δεν υπάρχουν κάγκελα αλλά ένα κύκλωμα ελέγχου που παρακολουθεί και βαθμολογεί τη κάθε κίνηση. Όμως μια φυλακή είναι... Χτυπάει συναγερμό κάθε φορά που κάτι πάει να αλλάξει, προσπαθώντας να κρατήσει τα πράγματα όπως έχουν. Καλλιεργείται μια φοβική κατάσταση και προβάλετε έντονα μια κοινωνική ανασφάλεια, το ¨μακριά μου θα χαθείς¨.

…Παιδιά που από την ώρα που θα μπουσουλήσουν και πριν καλά-καλά τελειώσουν τις σπουδές τους έχουν ρουφήξει μέχρι το μεδούλι, τη φιλοσοφία μιας σάπιας κοινωνίας. Αντί να οραματίζονται έναν νέο κόσμο, αντί να μάθουν να ποθούν την ομορφιά, τη γνώση, τα τριβελίζουμε το μυαλό με ένα ελεεινό τρίπτυχο που τα δηλητηριάζει (μονιμότητα, βόλεμα, σιγουριά).

Σήμερα για κάθε εργαζόμενο που παίρνει 700€ το μήνα στο χέρι η επιχείρηση καταθέτει άλλα 550€ στο ΙΚΑ. Αν αυτά τα χρήματα τα έπαιρνε όλα ο εργαζόμενος (δηλαδή 1.250€) και κατέθετε το ίδιο ποσό (550€) σε μια τράπεζα με ένα επιτόκιο 3% σε 35 χρόνια (όσα απαιτούνται για να βγει στη σύνταξη) θα είχε ένα κομπόδεμα 408.000€. Στη συνέχεια το ποσό αυτό με μόλις 3% το μήνα επιτόκιο θα απέδιδε 12.240€ το χρόνο!

Οι επιλογές που πιέζονται ασφυκτικά να κάνουν οι νέοι στη τρυφερή ηλικία των 16-18 ετών βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά στα κοινωνικοοικονομικά κριτήρια της εποχής, μόνο που αυτά σχεδόν μονοδρομούν τη σκέψη και την ξεστρατίζουν από αυτό που ονομάζεται φυσική κλίση. Επικρατούν οι λέξεις αν-ασφάλεια-φόβοι. Σύμφωνα με τους επιστήμονες ψυχολόγους, όμως οι σημαντικές αποφάσεις (εργασία, προσωπική ζωή) που θα διασφάλιζαν μια ισορροπημένη και ευτυχισμένη ζωή πρέπει να παίρνονται μετά τα 28-30 χρόνια, όταν δηλαδή ολοκληρώνεται η ανάπτυξη του βιολογικού, πνευματικού και του συναισθηματικού κόσμου.

Αν πάλι αντί για τράπεζα αυτά τα χρήματα δινόταν σε μια ιδιωτική ασφαλιστική εταιρία, στη πιο τελευταία, ο εργαζόμενος θα είχε: ιατροφαρμακευτικές και νοσοκομειακές καλύψεις παρασάγγας καλύτερες του ΙΚΑ. Μετά 35 χρόνια, μια μηνιαία σύνταξη τουλάχιστον 1.000 € και το σημαντικότερο επιπλέον το κεφάλαιο των 408.000 ακέραιο, για να το χρησιμοποιήσει όπως νομίζει. Όμως αφενός το κράτος σου απαγορεύει να διαχειριστείς την αμοιβή της εργασίας σου και σου επιβάλει με το έτσι θέλω, το δικό του ¨ασφαληστρικό¨ ταμείο, αφετέρου οι συνδικαλιστές και τα κόμματα αντί να θίξουν την ουσία που βγάζει μάτια, μένουν να διαπληκτίζονται για τα ψίχουλα που τρέφουν τις κατσαρίδες.

Διαφωνεί κανείς;;;

by σπύρος σαρανταένας